This Is War (unfinished)

Isaac ; Together

'Nog andere plannen?' Vroeg ik geïrriteerd aan Jean.

Er werd nog steeds non-stop tegen de deur aan gebonkt. We hadden de scherpschutters neer weten te halen. Het waren er maar drie geweest.
Ik had voorgesteld om weer naar beneden te gaan, maar Jean had geprotesteerd. Hij zei dat we beter naar boven konden gaan. Toen ik vroeg waarom had hij er schuldig uit gezien.

Ik had meerdere keren moeten aandringen voor hij uiteindelijk opbiechtte dat Shane daar waarschijnlijk zou zijn. Hij vertelde me dat hij Edgar naar boven had zien rennen en dat Shane hem had gevolgd.
Shane was van plan om Edgar uit te schakelen. In zijn eentje.
De idioot!

Dus toen ik ze buiten had verteld dat ze bij mij in de buurt moesten blijven, en Shane bewust van me weg had gekeken, was mijn achterdochtige gevoel dus toch niet misplaatst geweest.
Waar zat hij in hemels naam met zijn hoofd!? Hij zou beter moeten weten.

De nieuwe informatie had me nogal chagrijnig gemaakt en ik kon het niet laten me een beetje op Jean af te reageren.

'Waarom heb je hem niet tegen gehouden?' Vroeg ik kwaad.

'Het spijt me, Isaac,' zei hij voor de derde keer. 'Ik had het te druk met de jagers van me afvechten om rustig met hem te kletsen.'

'Als Shane vandaag sterft kleeft zijn bloed aan jouw handen,' siste ik. Ik wist dat dit gemeen en onnodig was om te zeggen. Jean kon er niks aan doen. Ik wist zeker dat als het had gekund hij Shane had tegengehouden.

Jean gaf geen antwoord, wat er voor zorgde dat ik me nog slechter voelde.

Ik zuchtte en wreef over mijn gezicht. 'Dat meende ik niet,' zei ik. Ik keek naar hem opzij.

Hij wuifde mijn woorden weg.
'Eerst Aly en nu Shane,' zei Jean moedeloos. 'Wat als we elkaar nooit meer terug vinden? Ik kan niet nog meer doden aan. Jullie zijn alles wat ii nog heb.'
Ik wist dat zijn gedachten bij zijn moeder waren. Elkaar was altijd al alles geweest wat we hadden, maar nu Jean zijn moeder kwijt was was dat feit nog meer aanwezig.

'Maak je niet zo druk,' probeerde ik hem gerust te stellen. 'Aly is veilig bij Tessa en Noah. Om Shane hoef je je nooit druk te maken. Hij is sterk. Hij kan wel wat hebben.'

'Het klinkt meer alsof je jezelf probeert te overtuigen dan mij,' mompelde Jean.

Hij had gelijk, maar dat zou ik niet toegeven.

Op het moment zaten we ingesloten in een smalle bezemkast. Buiten de deur stonden, als mijn oren me niet bedrogen, minstens vijf bewapende jagers.
Ze leken geen pistolen te hebben dus dat was mooi. We hadden echter wel een groot probleem, want hoe kwamen we hier uit zonder overmeesterd te worden?
Hoe kwamen we hier levend uit?

'Misschien is dit het wel,' zei Jean langzaam. 'Als ze ons te pakken krijgen...'

'Hou je mond,' zei ik kortaf. 'Dat gebeurd niet.'

'Het verbaasd me eerlijk gezegd dat we deze oorlog zo lang hebben overleefd. Misschien hebben we tot nu toe gewoon geluk gehad.'

'Jean,' smeekte ik hem bijna.

'Sorry,' mompelde hij.

Het kostte me al moeite om postief te zijn. Jean zijn negativiteit wou ik daar niet bij hebben. Hoe realistisch zijn woorden ook waren.

Ik wist niet wat ze zouden doen als ze ons te pakken kregen. Ze konden ons vermoorden. Ze konden ons ook opsluiten.
Wat ik zeker wist was dat ik er absoluut niet achter wou komen.
We zouden hier weg komen. Shane, Jean en ik. Alle drie.

Er werd nog steeds tegen de deur aangetrapt. Het koste Jean en mij moeite de deur dicht te houden. We leunden beiden met ons volle gewicht er tegen aan.