This Is War (unfinished)

Tessa - Verlaten

Hooi peeps,
Sorry dat de tijd tussen de updates zo lang duurt. Ik heb super weinig tijd om te schrijven en als ik wel tijd heb ben ik doodop en heb ik dus echt geen zin.
Ik heb dit letterlijk half slapend geschreven terwijl ik aan het knikkebollen was XD
Veel lees plezier en bedankt voor de votes en leuke comments! :)
Nu lekker slapen. Morgen weer vroeg op ._.
Zomervakantie? Where are u?

Goedenavond! x
-----------------------------------


Er was geen gedetailleerd plan. We zouden de basis bestormen en proberen de jagers weg te jagen. Als we er achter kwamen dat iedereen dood was zouden we meteen terug trekken. Als dat dan nog mogelijk was...

Sommigen van ons hadden nog wapens. Rookbommen, messen of vuurwapens die ze hadden afgepakt van jagers.
Dat was iets wat we in ons voordeel konden gebruiken.

Isaac leek extra onrustig en onzeker, wat mij weer nerveus maakte, want als Isaac ergens niet zeker van was was het slim om het gewoon niet te doen. We moesten echter wel.
Ik had mijn leven geriskeerd om terug te gaan naar mijn vader. Als ik iemand in de basis had gehad waar ik om gaf was ik ook terug gegaan, ongeacht de gevaren.

Iedereen hier leek er zo over te denken. Zelfs de weerwolven die in de cel opgesloten hadden gezeten.
Ik vermoedde dat er wel mensen waren die het er niet mee eens waren, maar bang waren om te vertrekken. Dat betekende immers dat je er weer alleen voor stond.

We waren al een tijdje aan het lopen.
Er werd veel over de schouders gekeken en zenuwachtig gemompeld.
Jean en Shane waren in belachelijk hoge stemmetjes de baby aan het vertroetelen terwijl June ze geamuseerd bekeek.
Mijn vader en ik hadden een tijdje samen gelopen, maar toen het me opviel hoe stil Isaac was week ik even van mijn vader zijn zijde.

Ik haakte mijn arm door die van Isaac. Hij leek op te schrikken uit zijn gedachtes.
'Alles oké?' Vroeg ik voorzichtig. Waarom keek hij zo ernstig?

Isaac bleef stil. Hij keek peinzend voor zich uit terwijl we verder liepen. Ik kneep zachtjes in zijn arm.
Sinds we de jagersbasis hadden verlaten was hij al zo.
Was het iets wat Wyatt had gezegd? Dat moest het wel zijn. De vreselijke dingen die hij over Isaac zijn familie had gezegd. Of was het...

'Heeft het misschien iets met Edgar te maken?' Vroeg ik.
Isaac keek verbaasd naar me opzij.
'Waarom denk je dat?' Vroeg hij.

Ik haalde mijn schouders op. 'Hij was je oom. Het is niet niks om hem kwijt te raken. Ook al was hij gestoord.'

Isaac kauwde op zijn onderlip terwijl hij ergens over na dacht. 'Edgar was al verloren de dag dat we Westway verlieten. Shane, Aly en Jean waarschuwde me constant voor hem. Ik wou het alleen niet zien.' Bij die laatste woorden klonk Isaac een beetje verdrietig. Dit was echter niet aan zijn gezichtsuitdrukking te zien. Toen hij verder praatte klonk zijn stem bitter. 'Hij heeft precies gekregen wat hem toekwam.'

'Maar?'

'Er is geen maar.'

'Maar het irriteert je dat Wyatt degene is die hem heeft vermoord.' Sprak ik voor hem. Isaac zei niks. Ik hoefde zijn bevestiging niet om te weten dat dit waar was. Als ik Isaac was geweest was ik ook boos geweest. Dat de man die je gehele familie had afgeslacht het lef had om je je laatste familielid af te nemen. Het feit dat Edgar dood was deed me niet zo veel. Ik was blij dat hij van de aardbodem was geveegd. Ik vond het alleen vervelend dat Isaac er zo mee zat.

'Ik kan het maar niet uit mijn hoofd krijgen,' zei Isaac zachtjes. ''De dingen die hij heeft verteld over Michael. Hij leefde nog...Hij leefde nog toen Edgar en ik waren gevlucht.' Ik hoorde zijn stem breken. Hij wende zijn gezicht af in een poging minder kwetsbaar te lijken. 'We hadden hem kunnen helpen.'

'Isaac.' Ik streelde met mijn vingers geruststellend langs zijn arm. 'Jullie wisten het niet. Jullie dachten dat jullie de enige twee overlevenden waren. Geef jezelf niet de schuld van iets waar je niks aan kan doen.'