အခန်း ( ၁ ) လယ်တောသူ
ရွှီချောင်သည် ဝါးလုံးရှည်ကို ကိုင်ရင်း မျက်လုံးကျယ်ကျယ် ဖွင့်ကာ အရွက်တို့နှင့် ဝေဝေဆာနေသော တရုတ် ဆီးသီးပင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ဆီးပင်ပေါ်တွင်တော့ စိမ်းစိုစို ဆီးသီး တော်များများကို တွေ့ရပြီး ဆီးသီးများ ရင့်မှည့်လာရန် တစ်လ သို့ နှစ်လလောက် စောင့်ရန်လိုသေးသည်။
သူမသည် လွန်ခဲ့တဲ့တစ်လ သို့နှစ်လလောက်က စားခဲ့သော ချိုမြမြနှင့် အရသာ ရှိလှသည့် ဆီးသီးတို့ကို
တွေးမိရင်း တံတွေးမြိုချနေရကာ သည်းခံပြီးရင်းသည်းခံရန် သူမကိုယ်သူမ သတိပေးနေရသည်။
ဆီးသီးတို့မှာ ဖန်နေသေးပြီး ကြွေမကျနိုင်သေးပေ။
ရွှီချောင်သည် သူမရဲ့ နာကျင်နေသည့်လည်ပင်းကို ပွတ်သပ်နေစဉ် ဆီးသီးပင်ရဲ့ဘေးရှိ သက်ကယ်မိုး
အိမ်ငယ်ဆီမှ ကလေးငိုသံကို ကြားလိုက်ရသည်။သူမက ထိတ်ထိတ်ပျာပျာနှင့် သူမ၏ လက်ထဲမှ ဝါးလုံးကို လွှတ်ချ၍ သူမ ခြေထောက်နားမှ ခွေးဖြူလေးဆီ အလျှင်စလိုလာ၍ ...
"ရှောင်ပိုင်၊ ဒီနားကို သေချာ ကြည့်ထားနော်၊ ငါတို့ရဲ့ ဆီးသီးခြောက်တွေကို ဘယ်သူမှ အလစ်သုတ် မသွားစေနဲ့"
ခွေးလေးမှာ အရမ်းမကြီးသေးပဲ မိန်းကလေး၏ ဒူးလောက်သာ မြင့်၍ ပိန်လှီနေသည်မှာ အရိုးနှင့်အရေသာ ရှိသည်။ သူက မိန်းကလေးရဲ့အသံကို ကြားတဲ့အခါ အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားပြီး သူ၏ အမြှီးကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ရမ်းခါရင်း ဟောင်သံပေးသည်။
ရွှီချောင်အမည်ရ မိန်းမငယ်လေးမှာ သက်ကယ်မိုးအိမ်ငယ်ဆီသို့ သုတ်ခြေတင်တော့သည်။ ခွေးဖြူလေးမှာ မိန်းမငယ်လေး အိမ်ထဲဝင်သွားသည်ထိ သူမ၏ ပုံရိပ်ကို ရပ်ကြည့်နေဆဲဖြစ်ပြီး ထို့နောက်တွင် တရုတ်ဆီးသီး ပင်အောက်၌ ပျင်းရိစွာ လှဲလျောင်းလိုက်သည်။
ရွှီချောင် သက်ကယ်မိုးအိမ်ငယ်လေးထဲ ဝင်သွားလျှင် ၇ နှစ် သို့ ၈ နှစ်ခန့် ကလေးမလေး နှစ်ယောက် မတ်တပ် ရပ်နေကြသည်။
"ကျယ်ကျဲ၊ သမီးတို့ ဆီးသီးခြောက်တွေ စားလို့ရလား၊ သမီးတို့ ဗိုက် အရမ်းဆာနေပြီ၊ မောင်လေးလည်း ဗိုက်ဆာနေပြီ"
အိမ်ထောင့်တွင် အပူပေးကုတင်ကြီး (ခန်) တစ်လုံးရှိသည်။ ခန်ပေါ်တွင် ၂ နှစ် သို့ ၃ နှစ်ခန့် ရှိသော ကောင်ငယ်လေး ထိုင်နေပြီး သူက ငိုနေခဲ့သည်။ ရွှီချောင်ကို မြင်လျှင် သူက မျက်ရည်သုတ်လိုက်၍ တအင့်အင့်ရှိုက်ပြီး ...
"သာ့ကျဲ၊ ရှောင်ရှန်း ဗိုက်ဆာတယ်"
ကလေးငယ်လေးသည် ၂ နှစ်ခွဲသာ ရှိသေး၍ စကားသံမှာ မပီသသေးပေ။ သူက မျက်ရည်သုတ်နေစဉ်တွင် ရွှီချောင်ကို ကြည့်နေခဲ့သည်။
ရွှီချောင်သည် သူမ၏ မောင်လေးနှင့် ညီမလေးတို့ကိုကြည့်၍ ခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်ပြီး သူတို့ဘေးမှ ငါးဖမ်း ပိုက်ကွန်ကိုယူပြီး ကလေးမလေး နှစ်ယောက်ကို ပြောလိုက်သည်။
"ကျဲမြစ်နားကို ငါးဖမ်းလို့ ရ၊ မရ သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်၊ မင်းတို့ နှစ်ယောက်က အိမ်မှာနေပြီး မောင်လေးကို ကြည့်ထား"
ကလေးမလေး နှစ်ယောက်က အလျှင်အမြန် ခေါင်းညိတ်လာသည်။
ဩဂုတ်လသာ ရှိသေးသော်လည်း ပူလောင်နေလေပြီ။ အပြင်ဘက်ရှိ အနီရောင် နေလုံးကြီးမှာ ချစ်ချစ်တောက် ပူနေပြီး ခေါင်းအထက်ရှိ ထိုနေလုံးကြီးမှာ ကမ္ဘာမြေတစ်ခွင်ရှိ သက်ရှိ သက်မဲ့တိုင်းကို မီးကင်နေသည့်နှယ်။
ရွှီချောင်က နဖူးပေါ်ရှိ ချွေးတို့ကိုသုတ်ရင်း မြစ်ကမ်းဘေးဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ သူမကို ကျန်းဟယ်ရွာတွင် မွေးဖွားခဲ့ပြီး သည်နှစ်တွင် ၁၃ နှစ်ခွဲ ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ သူမက ရွှီမိသားစုတွင် အကြီးဆုံးသမီး ဖြစ်သည်။
သူမတွင် ညီမလေး နှစ်ယောက်နှင့် မောင်လေး တစ်ယောက်ရှိပြီး ဒုတိယ ညီမလေးသည် ၉ နှစ်၊ တတိယ ညီမလေးသည် ၇ နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်၍ မောင်အငယ်ဆုံးလေး ရှောင်ရှန်းမှာ ၂ နှစ်ခွဲသာ ရှိသေးသည်။
သူမသည်လည်း သည်နေရာကို ကူးပြောင်းလာစဉ်က အံ့အားသင့်ခဲ့ရပြီး ဘာတွေ ဖြစ်နေမှန်းမသိခဲ့ပေ။ သူမ၏ တကယ့်နာမည်မှာ ရွှီပေါင် ဖြစ်ပြီး သူမကို တရုတ်ပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံတွင် မွေးဖွားခဲ့သည်။ သူမတွင် အလွန် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာ မိသားစုတစ်ခု ရှိခဲ့သည်။ တစ်နေ့သ၌ အတန်းဆင်းချိန်တွင် သူမသည် မတော်တဆ လှေကားပေါ်မှ ပြုတ်ကျခဲ့သည်။ သူမ နိုးလာတော့ သည်နေရာကို ရောက်ရှိနေခဲ့လေပြီ။ သူမသည်လည်း ရွှီချောင်ဟူသည့် တစ်နှစ်အရွယ် မိန်းကလေး ဖြစ်လာခဲ့သည်။
ဟုတ်ပေသည်။ သူမ သည်နေရာကို စရောက်စဉ်က သည်ခန္ဓာကိုယ်သည် တစ်နှစ် အရွယ်သာ ရှိသေးပြီး အခုတော့ သည်လို ငှက်တောင် ဥဥမချသည့် နေရာတွင် ရှိနေခဲ့သည်မှာ ၁၂ နှစ်ခွဲ ရှိပြီ ဖြစ်သည်။သူမသည် အမျိုးသား လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးတက္ကသိုလ်တွင် မဟာကျောင်းသူတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့၍ သူမသာ လုပ်ချင်လျှင် ဤဆင်းတောင့်ဆင်းရဲ မိသားစုကို သူ့ ကိုယ်ပိုင်အရည်အချင်းနှင့်ပင် ချမ်းသာအောင် လုပ်နိုင်သည်။ ဘယ်သူ သိမလဲလေ။ ကိစ္စတွေက ထင်ထားတာနှင့် ပြောင်းပြန်ပင်။
သူမက ၁ နှစ်အရွယ်မှ တဖြည်းဖြည်းကြီး ပြင်းလာခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးတွင် ၅ နှစ်ကို ရောက်ခဲ့သည်။
၅ နှစ်အရွယ်တွင် သူမသည် သူမရဲ့အမေအိုကြီးကို လယ်လုပ်လျှင် အစားအသောက် ပမာဏကို နှစ်ဆ တိုးအောင် လုပ်နိုင်သည်လို့ ပြောခဲ့ပြီး သူမအမေကတော့ သူမကို သရဲတစ္ဆေလို့ ယူဆကာ ပေါက်ကရတွေ ပြောသည်ဆိုပြီး သေအောင် ရိုက်တော့သည်။
အနာဂတ်တွင်လည်း သူမ ထိုအကြောင်းကို တစ်ခါပြောတိုင်း သူမရဲ့အမျိုးသမီးကြီးက တစ်ခါ ထပ်ရိုက်မည်ပင်။ သူမလည်း သူမဘာသာ သူမ လယ်လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးခဲ့ပေမဲ့ အမျိုးသမီးကြီး သိသွားသည်နှင့် အရိုက်ခံရခြင်းမှ ပြေးမလွှတ်ခဲ့ပေ။
တကယ်တော့ သူမလည်း သူမအမေ၏ အတွေးတို့ကို နားလည်နိုင်ပါသည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် အနည်းငယ်မှာ နယ်နိမိတ်စစ်ပွဲတွေလည်း ပို၍ ကမောက်ကမ ဖြစ်လာခဲ့ပြီး အခွန်အခတွေလည်း တိုးလာခဲ့သည်။
ပြည်သူတို့မှာ သူတို့ စိုက်ပျိုးသည့် ပမာဏ၏ တစ်ဝက်ကို အခွန်အဖြစ် ပေးဆောင်ကြရသည်။ မိသားစုမှာ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါး၍ သေရတော့မည်ပင်။ ကိစ္စတွေက သည်လိုဆိုတော့ သူမအမေက သူမကို ဘယ်လိုများ လယ်လုပ်ဖို့ ခွင့်ပြုမည်နည်း။ နောက်ပိုင်းတွင် သူမက ထိုအတွေးတို့ကို တဖြည်းဖြည်းနှင့် လက်လွှတ်ခဲ့ပြီး တစ်နေ့ တစ်နပ် သာ စား၍ အသက် ၁၃ နှစ်ထိ ရောက်လာခဲ့သည်။
ကူးပြောင်းလာသည့် အမျိုးသမီးများနှင့် သူမတို့၏ အရည်အချင်းကို ပြသ၍ ကံကြမ္မာကို ဖန်တီးခြင်း ကဲ့သို့သော ဇာတ်လမ်းတို့ကို သူမအနေနှင့် ပြောချင်တာကတော့ အဓိပ္ပာယ် မရှိတာတွေ ဟူ၍ပင်။
သည် ၁၂ နှစ်တာကို ဖြတ်သန်း အပြီးတွင် သူမက ရှေးခေတ် လူတစ်ယောက်အနေနှင့် အသားကျ၍ အိုမင်းသွားတော့မည်လို့ ခံစားရသည်။ ကံကောင်းစွာနှင့် သူမသည် သူမရဲ့ စွမ်းရည်တို့ကို အသိဉာဏ်ထဲတွင် စွဲစွဲမြဲမြဲ သိမ်းထား၍ တစ်နေ့တွင် အသုံးချနိုင်မည်ဟုလည်း ယုံကြည်နေသည်။
ရွှီချောင်က ရွာထဲရှိ ကျန်းမြစ်ဆီ လျှောက်လာရင်းက တွေးတောနေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ရွာ၏ အမည်မှာ
ဤမြစ်ကို အစွဲပြု၍ ပေးထားခြင်းပင်။ ဤကျန်းမြစ်မှာ အလွန်ရှည်လျားပြီး သူမက အဆုံးကို မမြင်နိုင်ပေ။
သူမသည် ငါးဖမ်းပိုက်ကွန်ကို မြစ်ရေပြင်ပေါ ဖြန့်ချလိုက်ပြီး ငါးဖမ်းရန် ပြင်ဆင်လိုက်ပြီးနောက်
ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိတော့ပေ။ လှဲလျောင်းအနားယူရန် အရိပ်တစ်ခုကို ရှာလိုက်သည်။
ရွှီချောင် အကြာကြီး အိပ်ပျော်သွားနောက် နေသည်လည်း အနောက်ဘက်သို့ အတော်ယွန်းနေလေပြီ။သူမက အမြန်ထလိုက်ပြီး မြစ်ဆီသို့ ပြေးသွားသည်။ သူမက ပိန်ပါးပါးနှင့် လူကောင်သေးသည်။အတော်အတန် ကြိုးစားပြီးမှသာ ငါးဖမ်းပိုက်ကွန်ကို ဆယ်ယူနိုင်ခဲ့သည်။ ပိုက်ကွန်ထဲတွင် ရေချိုငါးကြင်းကြီးကြီး တစ်ကောင်နှင့် ကကတစ်အကောင်သေး အနည်းငယ်ရှိသည်။
ရွှီချောင်က ပြုံး၍ တံတွေးမြိုချလိုက်ရသည်။ ဒါသည် သည်လထဲတွင် ပထမဆုံးအကြိမ် အနေနဲ့
ဤမျှကြီးသော ငါးကို ဖမ်းမိခဲ့ခြင်းပင်။ များသောအားဖြင့် လက်မလောက်အထူသာ ရှိသည့် ငါးသေးငါးမွှားများကို ဖမ်းမိတာများသည်။ကြည့်ရတာတော့ သူမ သည်နေ့ ကံကောင်းပုံရသည်။ သူမ မနက်အိပ်ရာနိုးစဉ်က ငှက်ကျားအော်သံကို ကြားခဲ့သည်။ သည်ကနေ့ ပျော်စရာကိစ္စတစ်ခုခု ရှိနိုင်မှာ ဖြစ်ရမည်။
ဤရေချိုငါးကြင်းမှာ လေးကတ်တီ သို့ ငါးကတ်တီလောက် အလေးချိန်စီးပြီး ကကတစ် သုံးကောင်မှာလည်း တစ်ကတ်တီလောက် စီးမည့်ပုံပင်။
ရွှီချောင်က ငါးဖမ်းပိုက်ကွန်ကို အိမ်ပြန်သယ်သွားပြီး အိမ်ရောက်သော် သူမရဲ့ အဖေနှင့်အမေ မရောက်သေးပေ။ အာ့ယာကို ရေနွေးတစ်အိုး တည်ခိုင်းလိုက်ပြီး စန်းယာကိုတော့ နောက်ဖေးစိုက်ခင်းထဲမှ မုန်လာဥ နှုတ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ရှောင်ရှန်းက ငါးကြီးကို မြင်သွားပြီး အပူပေးကုတင်ပေါ်မှ ဒယိမ်းဒယိုင် ဆင်း၍ ရွှီချောင့်နောက်ကို တကောက်ကောက် လိုက်နေတော့သည်။
"သာ့...ကျဲ..၊ ငါး...ငါး၊ ငါးစားမယ်"
ရှောင်ရှန်းမှာ အနည်းငယ် ခြေမခိုင်ဖြစ်နေသေးပြီး ကတုန်ကယင်နှင့်ပင်။ ရွှီချောင်က ခေါင်းလှည့်၍ ပြုံးပြလိုက်ပြီး ...
"ကောင်းပြီ၊ ငါး စားမယ် ခဏစောင့်၊ မင်းခဏနေရင် ငါးစားလို့ ရလိမ့်မယ်" လို့ ပြောလိုက်သည်။
ရှောင်ရှန်းက လိမ်လိမ်မာမာနှင့် တစ်ဖက်ကိုသွားသည်။
ရွှီချောင်က ငါးအကြေးခွံ့ခွာ၊ ဗိုက်ကို ခွဲ၍ အတွင်းမှ အဆာပလာများကို ထုတ်လိုက်သည်။ ငါးအူ၊ လေအိတ် နှင့် ငါးဥတို့ကို သစ်သားဘေစင်ပေါ်တင်၍ ငါးခေါင်းကို ပိုင်းလိုက်သည်။ ငါးကိုယ်ထည်ကို ဆားကြမ်းပါးပါး တစ်လွှာသိပ်၍ တံစက်မြိတ်အောက်တွင် အခြောက်ခံထားလိုက်သည်။ သည်ညအတွက်တော့ ငါးခေါင်းစွပ်ပြုတ် ဖြစ်သည်။ ငါးကလီစာဟင်းလည်း ကောင်းမှာပဲ။
သည်လို ဟင်းကောင်း တစ်ခွက်နှင့်ဆိုလျှင်...ရွှီချောင်က အံကြိတ်၍ ပဲပိစပ် ထမင်းချက်ရန် ပဲနှင့်ဆန်ကြမ်းကို ရောလိုက်သည်။ သူမက များသောအားဖြင့် ဆန်ပြုတ်သာ ပြုတ်သောက်ရပြီး ထမင်းမစားရတာ ကြာလှပြီ ဖြစ်၍ အနည်းငယ် လောဘကြီးနေသလို ခံစားရသည်။
ပဲပိစပ်ထမင်းနပ်၍ ငါးခေါင်းဟင်း ကျက်ခါနီး အချိန်တွင် တံခါးအပြင်ဘက်မှ အမေ လီနှင့် အဖေ ရွှီကျစ်ချန်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
"ဘာနံ့လေးလဲ၊ မွှေးလိုက်တဲ့အနံ့"
"ဟိုကောင်မလေး ထပ်ပြီး ငါးဖမ်းထွက်ခဲ့တယ် ထင်တယ်၊ ငါ ငါးခေါင်းမုန်လာစွပ်ပြုတ် နံ့ရတယ်"
ဒါကတော့ အဖေ ရွှီကျစ်ချန်ရဲ့ အသံဖြစ်ပြီး ရွှီယောင်မှာ သူမ ဖခင်အသံထဲမှ သက်ပြင်းချသံကို
တောင် ကြားလိုက်မိသလိုပင်။ ရှောင်ရှန်းက သူ၏ အဖေနဲ့ အမေတို့အသံကို ကြားလိုက်လျှင်
အပြင်ဘက်သို့ ဒယီးဒယိုင် ပြေးသွားသည်။
"အား...အထေ၊ အမေ..."
အမေ လီက သားကလေးကို မြင်လျှင် အလျှင်မြန် ရှေ့တိုးလာပြီး အပြုံးလေးနှင့် ဖက်လိုက်သည်။
"ရှန်းက အရမ်းလိမ္မာတာပဲ၊ အမေတို့ လာမှာလည်း သိတာပဲ..မိဘတွေကို ထွက်ကြိုရကောင်းမှန်းလည်း
သိတယ်၊ အမေ့ကို လာပြီး မွှေးမွှေးပေးပါဦး၊ အမေလည်း ရှောင်ရှန်းကို မွှေးမွှေးပေးချင်လို့"
လီရှီနှင့် ရွှီကျစ်ချန်တို့ အိမ်ထဲ ဝင်ပြီးချိန်တွင် အမေလီသည် အိုးထဲမှ ပဲပိစပ်ထမင်းကို မြင်ပြီးနောက် သူမ၏ အမူအရာမှာ တမဟုတ်ချင်း ပြောင်းလဲသွားတော့သည်။ ရွှီချောင်က အိုးကို မြေပေါ်သို့ ချပြီးပြီးချင်းမှာပင် သူမက ရွှီချောင်ထံ ပြေးသွား၍ နားရွက်ဆွဲလိမ်ကာ အော်တော့သည်။
"မင်း ကောင်မစုတ်လေး၊ငါမင်းကိုပြောနေတယ်..မင်း ဒီလ ထမင်းစားလို့ မရဘူးလို့၊ စားစရာလည်း များများ မကျန်တော့ဘူး၊ မင်း ဒီလို စားနေပုံမျိုးနဲ့ဆို လမကုန်ခင်မှာပဲ တစ်မိသားစုလုံး ဆာလောင်နေရတော့မယ်၊ ကောင်မစုတ်လေး၊ ဒီမိန်းမအိုကြီးရဲ့ စကားကို လေလို သဘောထားနေတာလား”
ရွှီချောင်က နာကျင်မှုကြောင့် အော်ဟစ်နေသည်။လက်တစ်ဖက်က နားကို ကာ၍
"အမေ..အမေ၊ ကျွန်မ မှားပါတယ်၊ ရှောင်ရှန်း၊ အာ့ယာနဲ့ အာ့စန်းတို့က ဗိုက်ဆာနေတာနဲ့ ကျွန်မက
ပဲပိစပ်ထမင်းလေး ပေါင်းရုံပါ"
ရွှီချောင်မှာ မျက်ရည်မကျပဲ ငိုချင်နေတော့သည်။သူမက သည်နေရာမှာ ၁၂ နှစ်လောက် နေပြီးခဲ့ပြီ ဖြစ်ပြီး သူမ အမေအိုကြီးရဲ့ ဖိုဝါဒီ ကြီးစိုးရေးအတွေးခေါ်ကို အချိန် အတော်ကြာ ကျင့်သားရနေပြီ ဆိုသော်လည်း ငိုချင်နေတုန်းပင်။ အရင်ဘဝက ဘယ်လို မကောင်းမှုမျိုးကို လုပ်ခဲ့မိလို့ သူမအနေနှင့် သည်လိုနေရာ၊ သည်လိုဘဝကို ရောက်လာရပြီး သည်လိုအမျိုးသမီးကြီးနှင့် တွေ့ရတာလဲ။
"ကောင်းပြီ၊ ကောင်မလေး ဘာမှမမှားဘူး၊ ထပ်မရိုက်နဲ့တော့"
ရွှီကျစ်ချန်က ထိုသို့ပြောပြီး မြေကြီးပေါ်တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော သားငယ်လေးကို
ကောက်ချီလိုက်သည်။
"ရှန်း၊စားကြစို့"
အမေ လီက ရွှီချောင်ကို နောက်တစ်ကြိမ် လက်ညှိုးထိုး၍ အချိန် တစ်ခုလောက်ထိ တတွတ်တွတ်ပြောပြီး စကားနာထိုးကာ ...
"မင်း မြန်မြန် လာမစားသေးဘူးဆိုရင် ဒီမိန်းမအိုကြီး မင်းအတွက် စားစရာယူလာပေးဖို့ မမျှော်လင့်နဲ့"
ရွှီချောင်က သူမ၏ နားများကို လက်နှင့် ကာရင်း စားဖို့ပြေးလာသည်။
ငါးခေါင်းမုန်လာဥ စွပ်ပြုတ်တစ်ခွက်၊ ငါးကလီစာကြော်တစ်ခွက်နှင့် ချဉ်ဖတ်တစ်ခွက် ကဲ့သို့
ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ဟင်းများနှင့် မစားရသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်၍ ရွှီမိသားစုက ဗိုက်ကားသည်ထိ
အကုန်ပြောင်စင်အောင် စားခဲ့သည်။ အပြင်ဘက်မှ ရှောင်ပိုင်က အစားအသောက်နံ့ရ၍ တအီအီ
အသံပေးသည်။ ဒီခွေးလေးသည်လည်း ရွှီချောင်နောက်လိုက်ရသည်မှာ သနားဖွယ်ပင်။ ခွေးကလေး
မှာလည်း မကြာခဏဆိုသလို အစားအသောက်ကို ကောင်းတလှည့်၊ ဆိုးတလှည့် စားရသည်။
ကံအားလျော်စွာ တစ်ခါတစ်ရံတွင် သူကိုယ်တိုင် အစာရှာတတ်ပြီး သည်လိုနည်းနှင့် ကြီးပြင်းခဲ့ရသည်ပင်။
ရွှီချောင်က ပန်းကန်လုံးထဲမှ နောက်ဆုံးအလုတ်ကို ခပ်သွက်သွက် အပြောင်ရှင်းလိုက်ပြီး ပန်းကန်လုံး
ထဲကျန်နေသည့် ငါးခေါင်းမှ အရိုး အားလုံးကို ယူ၍ မြန်မြန်ထွက်သွားသည်။
အမေလီရဲ့ အော်ဟစ်ဆဲဆိုနေသံကို ဝေဝေဝါးဝါး ကြားလိုက်ရသေးသည်။
"ကောင်မစုတ်လေး၊ ငါတို့ ဝအောင် မစားရသေးတာတောင် သူက ခွေးမွေးဖို့ စဉ်းစားနေသေးတယ်၊ ခွေးစုတ်လေးကို ကျွေးဖို့ ငါးသွားဖမ်းတော့ ရှောင်ရှန်းလည်း ကောင်းကောင်း စားရတာပေါ့"
"မင်းဘက်လိုက်လွန်း မနေဘူးလား၊ ခွေးကလည်း ငါတို့ စားစရာကို မစားပါဘူး၊ ကောင်မလေးလည်း အရိုးနည်းနည်းလောက်ပဲ ပေးတာပါ၊ ဆိုတော့ တော်လိုက်တော့၊ ကောင်မလေးလည်း ဒီအိမ်မှာ ကြာကြာမနေရတော့ပါဘူး၊ အခု....."
အနောက်မှ အသံတို့က တဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးသွားသည်။ ဒါပေမဲ့ ထိတ်လန့်သွားတော့သည်။ သူမက ဘာလို့ အိမ်မှာ ကြာကြာမနေရတော့မှာလဲ။
ပန်းကန်လုံးထဲမှ အရိုးတို့ကိုကို ခွေးလေးထံ ပစ်ပေးပြီး သူမသည် ပန်းကန်အလွတ်နှင့်အတူ အိမ်ဆီကို
သုတ်ခြေတင် ပြန်လာခဲ့သည်။ မိဘတွေကို ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်။
"အဖေ၊ အမေ၊ ကျွန်မကဘာလို့ အိမ်မှာ ကြာကြာနေလို့ မရနိုင်တာလဲ၊ ဖြစ်နိုင်တာက...ဖြစ်နိုင်တာက..."
သူမက အထိတ်တလန့် အမူအရာနှင့် ပြောလိုက်သည်။ ဖြစ်နိုင်တာက သူ့မိဘတွေက သူ့ကို မိသားစုကြီး တစ်ခုဆီကို ကျွန်အဖြစ် ရောင်းချင်တာများလား။
သူမအမေက သူမကို အမြဲလိုလို ဆူပူကြိမ်းမောင်း၍ ရိုက်နှက်တတ်သော်လည်း သူမက စိတ်နှလုံး မကောင်းသူ မဟုတ်ပေ။
ဘယ်လိုပင်ဖြစ်စေ၊ မိသားစုက ပိုက်ဆံပြတ်လပ်နေပြီး ရှောင်ရှန်းသည်လည်း မကြာသေးခင်က ဖျားနေခဲ့သေးသည်။ သူမက ဦးလေး မိသားစုထံ ငွေ ရာဂဏာန်းလောက် ချေးယူခဲ့ပြီး ဦးလေးက အကြွေးတောင်းရန်ရောက်လာလို့ သူမကို မိဘတွေက ငွေအတွက်ရောင်းချင်တာ ဖြစ်နိုင်လောက်လား။ ရွှီချောင်မှာ ပိုတွေးလေလေ ပိုကြောက်လာလေလေ ဖြစ်နေတော့သည်။ သည်ဘက်ခေတ်တွေမှာ ဒါမျိုးကိစ္စတွေ အမြောက်အများ ရှိခဲ့သည်ပင်။
အမေလီက သူမကို ဖြူဖြူစင်စင် အကြည့် တစ်ချက်ပေး၍ ...
"မင်း...ကောင်မစုတ်လေး၊ မင်း ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ၊ ငါ မင်းရဲ့ မိန်းမဆန်ဆန် အပြုအမူတွေကို
ငါ သဘောမကျပေမဲ့ ငါက ရက်စက်တဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး၊ မင်းကို ကျွန်အဖြစ်လည်း မရောင်းပါဘူး၊ ဒီတစ်ခါ မင်းအဖေနဲ့ ငါက မင်းကိုလက်ထပ်ပေးဖို့ ပြောနေတာ၊ ငါ့အထင် ကောင်လေးက တော်တော်ကောင်းပါတယ်"
