အခန်း ( ၂၃ )
ရွှီချောင်က အိုးအဖုံးကို လှပ်ရင်း ဦးလေးတာ့ကျီနှင့် အကိုချင်းရှန် တို့အသံကို ကြားတော့ မော့ကြည့်၍ ပြုံးလိုက်သည်။ "ဟုတ်ပါ့ရှင်၊ ဒီမှာ ညထိ နေကြပြီး ဖူကွေ့ရယ် မြောင်မြောင်ရယ်နဲ့ ညစာ စားသွားပါဦးလား၊ ကျွန်မတို့လည်း အများကြီး စားနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ"
ဦးလေးတာ့ကျီနှင့် အကိုချင်းရှန်တို့က ပြုံးလိုက်ကြပြီး "ဒါပဲလေ၊ မီးဖိုထဲက မီးဖိုခုံက ပြီးသွားပြီနော်၊ နောက်နှစ်ရက်ဆို သုံးလို့ရပြီ"
ညနေခင်းတွင်တော့ ဦးလေးတာ့ကျီနှင့် အကိုချင်းရှန်တို့က ညစာ စားရန်အတွက် ဆက်နေခဲ့ကြသည်။
အိုးထဲမှ နံရိုးများကို စွတ်ပြုတ်ရည်ထဲသို့ ထည့်ပြီး အာလူးများလည်း ဆူပွက်လာပြီး နောက်တွင် ချန်ကျင်းထျန်က ပန်းကန်လုံးကြီး နှစ်လုံးစာ ယူသွားခဲ့သည်။ ဟင်း တစ်ပန်းကန်လုံးကို ရှန်နှင့် တစ်ခြားသူတွေကို ပေးလိုက်ပြီး ကျန်သည်ကိုတော့ သူမ၏ မိသားစုဆီ ပို့လိုက်သည်။ သူမ ပြန်ရောက် လာတဲ့အခါ သူမနှင့်အတူ ခေါက်ဆွဲပန်ကိတ်ကြီး အချို့ကို ပြန်ယူလာ ခဲ့သည်။ ဖူကွေ့လည်း အဖေယန်ကို သွားခေါ်ခဲ့ပြီး အနည်းငယ် သောက်လိုက်ကြသည်။
လူအများက ခြံထဲရှိ ဝက်သားအိုးကြီး ဘေးတွင် စုရုံး၍ စားခဲ့ကြသည်။
ဖူကွေ့ဘေးတွင် ရှောင်ပိုင်က မြန်မြန် လှည့်ပတ်နေပြီး ရွှီချောင်ကို ညည်းညူ အော်ဟစ်ပြနေသည်။
ရွှီချောင်က ရှောင်ပိုင် သူမနှင့် အတူရှိ နေခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ် သို့မဟုတ် နှစ်နှစ်လောက် ရှိပြီဖြစ်ကြောင်းကို တွေးနေမိ၏။ သူမ သူ့ကို ကောင်းကောင်း မကျွေးဖူးခဲ့သည်ကို တွေးမိသွား၍ ပန်းကန်လုံးအပဲ့ နှစ်လုံးကို ရှာကာ ရှောင်ပိုင်နှင့် ဟေးကျီကို ဝက်စွတ်ပြုတ် တစ်ပန်းကန်စီ ပေးလိုက်သည်။
ရှောင်ပိုင်က စိတ်မရှည်စွာ စားခဲ့ပြီး ဟေးကျီကတော့ သူ၏ခေါင်းကို ငုံ့၍ နှစ်ကြိမ်လောက် အနံ့ခံလိုက်ပြီး ခေါင်းမော့ကာ ရွှီချောင်ကို တစ်ချက် ကြည့်လေသည်။ ရွှီချောင်က သူ့ကိုပြုံးပြ၍ ပြောလိုက်သည်။ "ဟေးကျီ၊ မြန်မြန်စားတော့" ဟေးကျီက ဖူကွေ့ကို အသံတိတ် ကြည့်လိုက်လျှင် ဖူကွေ့က ပြုံး၍ "ဟေးကျီ၊ ဒါက မင်းကိုကျွေးတာ၊ မင်း စားလို့ရတယ်" ဟေးကျီက သူ၏ ခေါင်းကိုနှိမ့်၍ စားတော့သည်။ ရွှီချောင်က သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ တကယ်ကို လိမ္မာသည့် ခွေးလေးပင်။
