အမှိုက်ကောင်လေး၏ပျော်ရွှင်ဖွယ်ဘဝ/ အမွိုက္ေကာင္ေလး၏ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ဘဝ

မီးပုံးပွဲတော်

အပိုင်း (၁၄၀) မီးပုံးပွဲတော်

ဆိပ်ကမ်းမြို့၌ မီးပုံးပွဲတော်ကို ဆင်နွှဲရန် လိုက်ပါမည့်သူများသည် ပိုင်မိန်နှင့် ပိုင်လီတို့မိသားစုသာ ဖြစ်နေပြန်သည်။ မီးပုံးပွဲတော်ကို သွားမယ်လို့ စတွေးတုန်းက ပိုင်လီက ပိုင်မိသားစုဝင်တွေနဲ့ရော အတူတူသွားလည်ဖို့ စိတ်ကူးခဲ့တာပေမယ့် အခု အကုန်လုံးက အားမနေတာကတော့ စိတ်မကောင်းစရာပါပဲ။

ဒီတော့ သူတို့တွေချည်း ထွက်လာခဲ့ကျပြီး ဒီတစ်ခေါက် ဆိပ်ကမ်းမြို့သို့ သွားရာလမ်းသည် နာရီတချို့လောက် ပိုမြန်နေခဲ့သည်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဒီတစ်ခါ သူတို့လာဖို့ သုံးခဲ့တဲ့လှည်းက ကျွဲလှည်းမဟုတ်ဘဲ မြင်းလှည်းဖြစ်နေလို့ပါပဲ။

ပိုင်လီက သူ့အိမ်ကကလေးတွေ စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပေးတဲ့နေရာမှာ အရမ်းကိုမြန်ဆန်တယ်။ မြင်းလှည်းဝယ်မယ်လို့ သိထားတဲ့ရှောင်ဟန်တောင်မှ သူ့ခင်ပွန်းက ဘယ်ချိန်ထဲက မြင်းလှည်းကို မှာထားလိုက်မှန်း မသိခဲ့ဘူးလေ။

တကယ်တော့ ဒီခေတ်မှာ မြင်းဝယ်ဖို့က မရိုးရှင်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ပိုင်လီကတော့ အဆက်သွယ်တချို့ကို သေချာပေါက်အသုံးချခဲဲဲဲ့ပြီး မြင်းလှည်းတစ်စီးကိုရအောင်ဝယ်ခဲ့ကာ အဲတာက မီးပုံးပွဲတော်ရက်မတိုင်ခင်မှာ ရောက်လာတော့ အိမ်ရှိလူတိုင်းက အံသြသွားခဲ့ကျရသည်ပင်။

ပိုင်လီ ကံကောင်းသွားတာက အိမ်မှာ ပြဿနာတချို့ရှိနေတဲ့အတွက် ပိုင်အမေက စကားတချို့သာပြောခဲ့ပြီး သိပ်မဆူခဲ့တာပါပဲ။ ပိုင်အဖေနဲ့ ပိုင်အိမ်ကယောင်္ကျားတွေကတော့ မြင်းကိုကြည့်ပြီး သဘောကျနေခဲ့တယ်လေ။

လမ်းတွင် ပိုင်လီက လှည်းကို သူကိုယ်တိုင်မောင်းခဲ့သည်။ သူတို့က ရှင်းလုနဲ့ကျူးလင်ကို ခေါ်လာပေမယ့် ဖုပင်းနဲ့ကျားယန်ကိုတော့ ထားခဲ့ပါတယ်။

ကျားယန်ကို ပိုင်အိမ်မှာ အလုပ်တွေကူဖို့ထားခဲ့တာဖြစ်ပြီး ဖုပင်းကိုတော့ သူတို့ရဲ့ဆောက်လက်စအိမ်တော်ကို ကြီးကြပ်ရန်ထားခဲ့တာပင်။

အချိန်တချို့ ကြာသွားပြီဖြစ်တဲ့အတွက် အစေခံတွေကလည်း သူတို့ရဲ့နေထိုင်မှုပုံစံနဲ့ အသားကျလာတာသဘာဝပါပဲ။ ရှင်းလုနဲ့ကျူးလင်ရဲ့အလုပ်က ပိုင်လီပြောခဲ့သလို အသေးလေးတွေကိုပဲ ဂရုစိုက်ဖို့ဖြစ်ပြီး ဖုပင်းကတော့ သစ်သီးခြံနဲ့ အိမ်အသစ်ဆောက်ခြင်းကြားမှာ ကူးသန်းနေခဲ့ပါတယ်။