Dlaczego on?

Rozdział 22

Gdy rano otworzyłam oczy byłam w miarę wyspana. Gdy rozejrzałam się dookoła pierwsze co zobaczyłam to szare ściany plus jedna z nich była przeszklona i wychodziła na centrum miasta. Wiedziałam gdzie jestem. Byłam w apartamencie Nicka. Wiedziałam to przez to, że wielokrotnie przechodziłam przez ten pokój w drodze do jego garderoby gdy zabierałam jego ubrania do prani. Jednak w pierwszej chwili nie wiedziałam jak się tam znalazłam. Trochę czasu mi zajęło aby zrozumieć co się właściwie wydarzyło. Później przypomniałam sobie.

Miałam spędzić czas z mamą Nicolasa, restauracja, zakupy a potem wyjście do klubu. W następnej kolejności aresztowanie, komisariat i późniejsza rozmowa o oczach Nicka w aucie. Pamiętam też, że Nicolas chciał mnie odwieźć do domu ale ja powiedziałam, że nie chcę więc stwierdził, że weźmie mnie do swojego mieszkania i będę spać z nim bo drugi gościny pokój zajmuję jego matka. Ja na to odpowiedziałam, że fajnie.

Przewróciłam się na bok aby zobaczyć, że Nicolas wpatruje się we mnie a głowę opierał na ręce.

— Dzień dobry Carly. — odrzekł uśmiechając się. — Wyspałaś się?

— W miarę. — odrzekłam. — Przepraszam za pańską mamę.

— Nie potrzebnie. Myślę, że mama chętnie by to powtórzyła ale tym razem bez aresztowania. 

— Ja chyba nie chcę tego powtórzyć. — mruknęłam. — Która jest godzina?

— Po dziesiątej.

Przymknęłam oczy kładąc się na plecach jednak po chwili dotarł do mnie sens jego słów. Ponownie otworzyłam oczy i gwałtownie podniosłam się do siadu.

— Jak to po dziesiątej? Czemu pan nie obudził mnie wcześniej? Przecież godzinę temu powinnam być w firmie.

— Hej, uspokój się. — odrzekł rozbawiony. — To ja decyduje czy jesteś spóźniona czy nie.

W sumie racja. W końcu jakby nie patrzeć leżę w łóżku z własnym szefem. Ale to dziwnie brzmi.

— Chodź, zjemy śniadanie. Potem podrzucę cię do twojego mieszkania, przebierzesz się i jedziemy do firmy.

Położyłam się a następnie przycisnęłam poduszkę do twarzy i jęknęłam w nią.

— Jeszcze zdążysz sobie pojęczeć, gwarantuje ci to. A teraz wstawaj, praca czeka.

— Nie chcę. Za jakie grzechy chcę mnie Pan do tego zmusić? — zapytałam.

— Kto ci kazał pić początkiem tygodnia.

— Nie wiem.

— Wiesz gdzie jest łazienka, Carly. Możesz wziąć prysznic. Ja zrobię śniadanie.

Nicolas odrzucił kołdrę w bok po czym podniósł się z łóżka i mając na sobie tylko bokserki wyszedł z sypialni. Później ja podniosłam się z łóżka i powiedzmy, że przeżyłam mały szok. I to dlatego, że ja też byłam w tylko w bieliźnie. Nicolas mnie rozebrał? Rozejrzałam się dookoła aż w końcu natrafiłam na swoje ubrania leżące na komodzie. Aż dziwne, że ja w ogóle nie czułam tego że mam na sobie tylko bieliznę. Wzięłam ciuchy i poszłam do łazienki Nicolasa. Wzięłam szybki prysznic myjąc ciało jego żelem, ubrałam wczorajsze ubrania i wyszłam z pomieszczenia. Wyszłam z sypialni udając się do kuchni. Usiadłam na stołku barowym.

— Sofie już wstała? — zapytałam na co Nick obrócił się w moją stronę ze szklanką w ręce.

— Mama mówiła, że nie zamierza się na razie podnieść. — odrzekł po czym postawił przede mną szklankę z jakimś płynem. — Wypij to. Dobrze Ci to zrobi.