𝐅𝐥𝐨𝐫𝐞𝐬𝐜𝐞𝐧𝐜𝐞: 𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐁𝐥𝐨𝐬𝐬𝐨𝐦

Chapter 31

"Okay ka lang, 'nak?"

Umangat ang tingin ko sa mommy ni Haru. Nandito na kaming tatlo sa kotse, bumabiyahe na papunta sa terminal ng Ormoc, pero hindi sa Robinson's terminal, kundi sa isang terminal sa siyudad.

Tumango ako sa tanong niya sa akin. "Opo, Mama. Kinakabahan lang po nang kaunti."

I kept rubbing my palms together. Hindi ako mapakali sa kinauupuan ko ngayon-kinakabahan akong makita ang anak nila. Of course, it's been so long since we haven't met each other. Parang naninibago ako... Hindi ko alam ano ang gagawin ko kapag nagkita na talaga kami.

I heard her chuckle softly, same goes to her husband who's driving. "I understand what you are feeling right now, anak. Take your time to breathe deeply. Relax lang."

I nodded well before I followed what she told me to do. Huminga ako nang malalim habang nakapikit ang mga mata. I tried to relax.

Nang iminulat ko ang aking mga mata ay nakita ko na lamang ang nakadikit na poster na nagsasabing 'Welcome to Ormoc'. Nang dahil doon ay bumilis na lamang ang tibok ng puso ko, kinabahan ulit. Nandito na kami sa Ormoc, ibig sabihin malapit na kami sa siyudad.

Napasandal ang likod ko sa likod ng upuan ng kotse. Ang utak ko ngayon ay hindi na gumagana nang maayos nang dahil sa nerbiyos na nararamdaman ko.

Don't get me wrong, I'm excited to meet him. This is what I prayed for. But why do I suddenly think of not wanting to meet him? Iyong bagalan nila ang pagmamaneho papunta roon, o bagalan ang oras.

"Nag-message ba anak natin, mahal?" tanong ni Papa kay Mama.

She suddenly opened her phone to see if Haru messaged her. "Nasa labas na raw siya ng terminal, mahal."

Nasa terminal na kami rito sa siyudad. Ang mga mata nila ay napatingin-tingin sa paligid ng terminal. Ako naman ay nagsimula na ring maghanap kung nasaan ito nakapwesto sa labas.

My eyes widened immediately when I literally saw him. I was the one who saw him first.

"Mama... si Haru..." Nerbiyos kong tinuro ang isang lalaking may dalang maleta, nakasabit ang denim jacket sa balikat, napatingin-tingin sa paligid-hinahanap kami.

Kaagad silang lumabas para malapitan ito, ako naman ay nag-alinlangan pa... kung lalabas ba ako o hindi. Pero in the end, lumabas din ako ng kotse, mahinang lumakad papunta sa kanila na nagyayakapan na.

I was a bit far from them. Parang binigyan ko muna sila ng moment as a family. I was staring at the ground because I was nervous enough to even look at them... at him, actually.

"Zinny!"

My heart automatically beats fast. Unti-unting umaangat ang tingin ko papunta sa kaniya. He already took off his mask... I could see his handsome face clearly now. My goodness, ang gwapo gwapo niya. He's literally shining.

Ang lawak ng ngiting binibigay niya sa akin. He's like encouraging me to come near him by widening his arm... wanting to hug me.

Lumakad ako nang mabagal papunta sa kaniya. I kept my hands together because they were shaking. Nang nakalapit na sa kaniya ay niyakap na niya ako. There, I rested my face on his hard chest. The smell... his flowery baby scent... I didn't realize I really missed it not until I smelt it now.

Even the warmth of his body... Everything about him... on him... I really missed it.

"I missed you, Zinny..." he whispered in my ear before he kissed it gently. I shivered a bit... He kissed my ear.

I wrapped my arms around him. Kahit nanginginig pa rin ang kamay ko ay niyakap ko pa rin siya pabalik. Umangat ang ulo ko... pero ang kaya lamang ma-achieve ng height ko ay hanggang leeg lamang niya. Wala akong magawa kundi ang tumingkayad para mahalikan ang pisnge niya.