𝐅𝐥𝐨𝐫𝐞𝐬𝐜𝐞𝐧𝐜𝐞: 𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐁𝐥𝐨𝐬𝐬𝐨𝐦

Chapter 33

Dalawang oras na ang nagdaan at natutulog pa rin si Haru, kaya naman lumabas muna ako ng kuwarto para pumunta roon sa backyard farm nila. Mabuti na lang at maganda ang panahon at puwede akong tumambay doon sa isang kahoy na upuan malapit sa mga magagandang bulaklak. I brought his guitar with me, so I could sing a song.

Ang presko ng simoy ng hangin. Ang sarap gumawa ng kanta… Ang sarap kumanta. Tsaka, nakaka-relax din ng utak dito.

“Aru hi…” simula ko sa pagkanta habang nagstra-strum sa gitara.

One day…

This song was composed when I was in my first year of college. Ito ‘yong panahon na palagi akong nagme-meltdown. I felt so lonely and empty those days. Ibinuhos ko na lamang ‘yon sa paggawa ng kanta.

“Ashita…”

Tomorrow…

“Mata ikitaidesu…”

I hope to go back…

“Watashi no kinō e…”

To my yesterday…

“Jinsei wa aoku narudarou…”

Life would be blue…

“Shikashi, watashi wa sore o nozomimasu…”

But I wish that…

“Anata wa saikō no anata ni narudeshou…”

You'll become the best of you…

I closed my eyes while I sang the song. Kaya naman nang imulat ko na ang aking mga mata ay tanging mga mata ni Haru ang bumungad sa akin. Napabalikwas kaagad ako at napahinto sa pag-strum ng gitara, at ng pag-hum.

“Gising ka na?!” hindi makapaniwala kong tanong sa kaniya.

“Anata wa mō nihongo o hanasu no o shitte imasu ne,” he said amusingly.

You know how to speak Japanese already huh.

“Mochoron akademī de nihongo o benkyō shimashita.”

Of course… I studied Japanese in the academy.

“Tōkyō de ongaku no gakui mo benkyō shimashita.”

I also studied music in Tokyo.

Napahawak siya bigla sa dibdib niya, hangang-hanga na talaga sa akin. Siguro mas lalo siyang nafo-fall sa akin.

“Subarashī!” he uttered, with a grin spread on his lips.

Amazing!

I curved with a smile. Hindi ko alam na it was a big deal for him… about me learning Japanese. Ilang taon na ako roon, imposible hindi ako marunong magsalita at umitindi ng lenggwaheng ‘yon.

Umupo na siya sa tabi ko. Nakita kong bumaba ang tingin niya sa gitara niyang hawak ko.

“The song you sang earlier… Was it your own composition?”

I bit my lower lip, feeling hesitant to answer him the truth. Hindi ako confident when it comes to my own composition songs. Parang gusto ko lang ang mga ito mapakinggan sa sarili ko. Hindi ko gustong ipagkalat ‘yon sa lahat… mas lalo na sa kaniya.

“I'm not that great…” nahihiya ko na lamang tugon. Bumaba ang tingin ko sa sahig habang pinaglalaruan ang mga daliri ko. “Alam kong hindi maganda ang songs ko…”

“Who told you that?”

Umangat ang tingin ko sa kaniya. I pointed to myself. “Ako.”

“Zinny, some might not listen to it, but that doesn't mean they don't like it. Iba iba ang music taste ng bawat tao.”