Aşinalar yüzyıllar önce Kam'ın kehanetinde söylediği gibi alfa dişiyi beklemekte fakat alfanın üzerindeki büyüden habersizlerdir. Her şeyden habersiz normâl bir yaşam süren Belçin'in yolu birgün ırkı için varolup ırkı için yaşayan Boysan ile kesişir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabah erkenden kalktık. Vücudum isyan ediyordu. Daha fazla burda kalmak istemiyordum. Evimi çok özlemiştim. Sürüne sürüne gittiğim okulu bile tercih ederdim şuan ama maalesef daha tırmanmam gereken koskoca bir dağ vardı. Dağı tırmanmayıda geçtim geldiğimiz yolu birde geri dönmemiz lâzımdı. Düşündükçe yoruluyordum. Bu yüzden düşünmemeye karar verdim.
Kahvaltıyı yaptıktan sonra hazırlanmaya başladık. Çantalarımızı burda bırakıp dönüşte alacaktık. Tabi eğer Kam onay verirde geri dönebilirsek. İçimde oldukça fazla korku vardı. Her şeyden korkuyordum. Alfa olmak istemiyordum. Bu sorumluluğun altından kalkabileceğimi hiç sanmıyordum. Diğer taraftan eğer tersi bir durum olursa Adalan hepimizi öldürecekti. İki düşüncede içimi kemirip bitiriyordu. Hazırlıklarımızı bitirip Adalan'ın çadırına gittik. Tarkat ve Avar kahvaltıyı orada yaptıkları için daha erken gitmişti. Üç lider bize aldırış etmeden aralarındaki konuşmayı devam ettirdi. Bir süre kimse ses etmeden bekledi. Nihayet konuşmaları biten Tarkat yönünü bize döndü.
- Belçin hazırsan artık yola çıkma zamanı. - Biz gelmiyormuyuz? - Hayır. Kam fazla insandan hoşnut olmaz. Bu yüzden sadece dördümüz gidiyoruz.
Boysan'ın sorusuna aldığım cevap beni adeta yıkmıştı. Zaten derdim bana yetmiyormuş gibi birde üç tane suratsız adamla yolculuk yapacaktım. Üçündende ölümüne korkuyordum. Yol boyunca ne yapacaktım ben? Bütün arkadaşlarıma hayal kırıklığı ile baktıktan sonra çadırdan çıktım. Çadırın önünde dört tane at vardı. Sanırım bunlar bizim içindi ama ben at binmesini bilmiyordumki. Tarkat, Avar ve Adalan'da çadırdan çıkarak atlara yöneldiler.
- Ben at binmesini bilmiyorum.
Cümlemle birlikte üçüde dönüp bana baktı.
- Tamam bende geliyim atı sürerim Belçin arkaya biner.
Boysan'ın cümlesi ile birlikte umutla yönümü Tarkat'a döndüm. Yalvarıcı bakışlarla bakıyordum ama nafile üçüde gayet netti.
- Gerek yok benim arkama biner.
Tarkat çok net konuşmuştu. Hayal kırıklığı ile omuzlarımı düşürerek atlara doğru ilerledim. Üç liderde atlarına binmişti. Tarkat'ın atının yanına gelip son bir kez arkadaşlarıma dönüp baktım. Bike neşeyle el salladı. Ona buruk bir tebessüm ile karşılık verdim. Boysan bir anda yerinden hareketlenerek bana doğru ilerledi. Yanıma geldiğinde hiçbir şey söylemeden beni belimden tutup ata bindirdi. Son kez baktıktan sonra arkasını dönerek diğerlerinin yanına gitti. Tarkat atı sürdüğünde ilerlemeye başladık.
Yol aldıkça içimdeki sıkıntı daha çok artıyordu. Ne istediğimi bende bilmiyordum. Kam'ın söyliyeceklerini düşünmek artık istemiyordum. Yanımda kimse gelemediği içinde moralim zaten çok bozuktu. Ağlamak istiyordum ama üçündende çekiniyordum. Küçük bir kız çocuğu olduğumu düşünmelerini istemiyordum. Uzun bir süre at ile yol gittikten sonra Adalan'ın talimatı ile atlardan inip yürüyerek devam ettik. Dağ uzaktan göründüğü kadar dik değildi. Tırmanması çokta zor olmuyordu. Diğerlerinden daha atik ve çeviktim. Hepsi arkada kalmıştı. Üçünün yanındayken kendimi korku filminin içinde gibi hissediyordum. Tek gitmek daha iyidi. Üç liderlede aramı oldukça açmıştım. Bir süre daha yol gittikten sonra Adalan'ın sesi ile durdum.
