KIZIL KURT_1( Alfa)

Gizli Maske

Burkay...

Bu ödev işi hiç hoşuma gitmemişti. Belçin bunu bilinçli yapmıştı
biliyordum. Belkide bizim tekrar barışıp eskisi gibi olacağımızı düşünmüştü
ama bu asla olmıyacaktı. Laçin ile yollarımız hiç birleşmemiş bile olsa
tamamen ayrılmıştı. Laçin'e kırılmıştım ama söylediklerinde haklıydı. Ben
bencillik edip sadece kendimi düşünmüştüm. Onun rahatsız olmasını
umursamamıştım ama acı bir şekilde de olsa onun ne kadar rahatsız olduğunu
anlamıştım. Bu yüzden o gece kendime bir söz verdim. Bu defteri bir daha
açılmamak üzere tamamen kapatmıştım. Okul çıkışı eve dönmem
gerekiyordu. Annem bu gün erken gelmem konusunda uyarmıştı. Bu yüzden
Laçin'i de davet etmek zorunda kalmıştım. Ev yaşantım belkide hiç hoşuna
gitmiyecekti ama artık umrumda da değildi.

Diğer araçların hepsi dolu olunca mecburen kızların arabası ile gitmek
zorunda kalmıştık. Laçin evin yolunu bilmediği için sürücü koltuğuna ben
geçmiştim. Laçin'de ön koltukta yerini aldıktan sonra aracı çalıştırdım. Yola
çıktıktan sonra bir süre ikimizde konuşmadık. Uzun süren sessizliği bozan
taraf Laçin olmuştu.

- Evin nerde?
- Fazla uzak değil. Varmış oluruz birazdan.

Laçin anladığını belli eden bir baş hareketi ile karşılık vermişti.
Bakışlarını üzerimde hissediyordum ama yönümü ona dönmek istemiyordum.
Herkes ona karşı olan tavırlarımı küslük olarak algılasada işin aslı böyle
değildi. Ondan uzak duruyordum çünkü kendimi buna alıştırmam
gerekiyordu. Bunu başka bir şekilde yapamıyacağım için bu yolu tercih
etmiştim.

- Annen ve babanın haberi var mı? Rahatsız olmasınlar.
- Yok.
- Haber ver o zaman belkide hoşlarına gitmez.
- Gerek yok.

Histen yoksun ve soğuk sesim yüzünden olacak ki Laçin tekrar bir şey
söylemedi. Bir süre daha yol gittikten sonra evin önüne gelmiştik. Ailem
fazla gelire sahip olmadığı için ara sokakta bir apartman dairesinde
oturuyorduk. Arabayı park ettikten sonra Laçin'in arabadan inmesini
bekledim. Yanıma geldiğinde konuşmadan içeri girdim. İki kat çıktıktan sonra
kapının önüne geldik. Zile bastıktan birkaç saniye sonra kapı açıldı.

- Abiii! Hoşgeldin.

Kız kardeşim her gün yaptığı karşılamayı bu günde yapmıştı. Neşe ile
kucağıma atladıktan sonra gözleri Laçin'in üzerinde takılı kaldı. Evimize asla
misafir gelmezdi. Bu yüzden olacak ki fazlasıyla şaşırmıştı. Daha fazla
kapıda beklemeden içeri girdik. Laçin oldukça çekingen bir şekilde salona
geçip oturduktan sonra bende geçip bir koltuğa oturdum. Laçin gülümseyerek
kız kardeşime bakıyordu. Kardeşim ise onu merakla izliyordu.

- İsmini öğrenebilirmiyim?
- Çilay.
- Memnun oldum. Bende Laçin.

Kız kardeşim utangaç bir şekilde gülümsedikten sonra meraklı sorularını
sormaya başlamıştı.

- Sen kimsin?
- Abinin arkadaşıyım.

Çilay yine utanarak kıkırdamıştı. Çilay on bir yaşındaydı. Aşina eğitimi
almak için daha bir yılı vardı. Bu yılda normâl okuluna devam ediyordu.
Çocuk yaşına rağmen evin bir çok işini o yapıyordu. Evde oturmaktan canı
sıkıldığı içinse benim eve gelmemi dört gözle bekliyordu. Onu yatılı okula
yazdırmayı düşünüyordum ama bana evde çok yardımcı oluyordu. Benim
işlerimin olduğu zamanlarda anneme arkadaş oluyordu. Bu yüzden yatılı okul
meselesini askıya almaya karar vermiştim.

- Abi, annem odasında seni bekliyordu.

  Çilay'ın cümlesi ile düşüncelerimden sıyrılmıştım. Normâlde gelir
gelmez annemin yanına giderdim ama Laçin'e ayıp olmaması için bu gün
gitmemiştim.