KIZIL KURT_1( Alfa)

Takipçi

Boysan'ın karşısına geldiğimde ilerlememi durdurdum. Boysan ifadesiz bir
şekilde bana bakıyordu. Bunu sık sık yapardı. Yine ne düşündüğünü anlamak
mümkün olmuyordu. Konuşmaya nerden başlıyacağımı bilemediğim için
susmayı tercih ettim. Bir süre ikimizde sessiz kalıp birbirimizi izledikten
sonra konuşan taraf Boysan oldu.

- Abçar'la ne işin vardı?
- Eğitimim vardı.
- Yalan söyleme Belçin. Eğitimler sadece cumartesi günleri.
- Eğer arayıp sorma gereği duysaydın eğitimimin hergün olduğunuda
öğrenirdin ama pardon özür dilerim ne gereği var sonuçta demi. Şimdi
müsadenle yorgunum. Eve gitmek istiyorum.

Boysan'ın cevap vermesini beklemeden eve doğru bir adım attım ama
Boysan'ın söyliyecek bir şeyleri olacaktı ki kolumdan tutup beni durdurdu.

- Özür dilerim.
- Hangi biri için.

Boysan cevabım ile afallamıştı. Anlamadığı her halinden belliydi. Daha fazla
beklemeden cümleme devam ettim.

- İlgisizliğin içinmi özür diliyorsun? Yoksa bana karşı bir yabancı gibi
davrandığın içinmi? Sürekli kalbimi kırdığın içinmi yoksa bütün hatalarına
rağmen karşıma dikilip bana hesap sorduğun içinmi? Hangi biri için Boysan?

Boysan uzun süre cevap veremedi. Yüzü yine ifadesizdi. Ne düşündüğünü
anlıyamıyordum. O cevap verene kadar konuşmamaya karar vererek
beklemeye başladım. Uzun süren bir sessizliğin ardından Boysan oldukça
kısık çıkan bir ses ile konuştu.

- Her şey için. Özür dilerim. Benim sorunum ne bilmiyorum.
- Ben biliyorum.

Boysan konuşmaya devam ederken söylemiştim cümlemi. Boysan şaşkınlık
ile bana bakıyordu. Hemen açıklamaya başladım.

- Senin sorunun ne çok iyi biliyorum. Sen ne istediğini bilmiyorsun Boysan.
- Hayır Belçin. Biliyorum.
- Öylemi? Ne istiyorsun?

Bir umut gözlerinin içine bakarak bekledim. Belki güzel bir şey söyler,
aramızdaki sorunu çözer ve hatalarının farkına varır diye ama Boysan hiçbir
şey söylemiyordu. Sanki şoka uğramış gibi öylece bana bakıyordu.
Beklediğim cevabı alamıyacağımı anladım. Bu tartışmaya bir son vermek
isteyerek konuşmaya başladım.

- Ben hayatım boyunca hep ne istediğini bilen birisi oldum Boysan ve ben
böyle bir ilişki istemiyorum.
- Ne demek istiyorsun?
- Bir süre uzak kalalım. Bizim için en iyisi böyle. Belkide sen bu süreçte ne
istediğini anlarsın ve bana net bir cevap verirsin.

Daha fazla karşısında durmak istemiyordum. Konuşacaklarım bitmişti artık.
Boysan'a bakmadan ilerlemeye başladım ama Boysan yine durdurmuştu beni.
Birşey söylemeden onu izlemeye başladım. Bu sefer yüzündeki ifadeyi
okuyabiliyordum. Üzüntü ve pişmanlık vardı. Bu duyguları ne yüzünden
hissediyordu bilmiyordum, merakta etmiyordum. Boysan nihayet konuşmaya
başlamıştı.

- Ayrılıyormusun benden?
- Hayır sadece biraz birbirimizden uzak kalmamız gerektiğini düşünüyorum.
Bu ikimizede iyi gelecek.

Boysan hiçbir şey söylemeden öylece olduğu yerde kaldı. Bende daha fazla
beklemek istemediğim için eve doğru ilerledim. Boysan'a dönüp bakmadım.
Ne durumdaydı bilmiyordum. Belkide gitmişti. Bunları daha fazla
düşünmeden kapıyı açıp eve girdim. Ev zifiri karanlıktı. Kızlar dışarı çıktığı
için kimse yoktu. Bu durumdan oldukça memnun kalarak geçip salona
oturdum. Yalnız kalmak daha iyi gelecekti. Konuşmaya mecalim yoktu.
Gözlerimi kapatıp düşüncelerimden kurtulmaya çalışıyordumki kapıdan bir
kilit sesi geldi. Kafamı karıştıran kilit sesinin dışarıdan değil içeriden gelmiş olmasıydı. Kilidi çeviren kızlar değildi peki o zaman kimdi? Işığı
açmadığıma pişman olarak yerimden kalktım. Ağır adımlar ile kapıyı
görecek şekilde ilerledim. Dikkatle kapıyı izlemeye başladım. Çok karanlıktı
ama kapının önündeki hareketleri seçebiliyordum.