"ေတြ့လား ဘန္နီ,,"
ငယ္,,အဲလစ္ရဲ့အေမးစကားကို စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔သာေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
"စိတ္မညစ္ပါနဲ႔အုန္းဘန္နီ,,ရဲ့ ဒီေနရာမွာက်က်န္ခဲ့တာမဟုတ္လို႔ေနမွာပါ "
အဲလစ္က ငယ့္,,ကိုတမင္ႏွစ္သိမ့္ေပးေနမွန္းငယ္,,သိပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ငယ့္,,စိတ္ကမေျဖသိမ့္ႏိုင္ေပ ဒယ္ဒီ အျမတ္တႏိုးကိုယ္နဲ႔မခြာ သိမ္းထားတဲ့ပစၥည္းေလးမိုလို႔ ငယ္,,ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ငယ္,,သာယူမလာခဲ့လ်ွင္ ဒီလိုေပ်ာက္မွာမဟုတ္ တျခားေနရာေတြလည္း ငယ္,,လိုက္ရွာတာႏွံ႔ေနပါၿပီ ဒီေနရာပဲက်န္ေတာ့တာ ထက္ၿပီးစဉ္းစားစရာေနရာလည္းမရိွေတာ့ဘူး.........
"အဲလစ္တို႔အျခားေနရာေတြမွာ ရွာၾကၫ့္ဖို႔အခြင့္ေရးရိွေသးတာပဲ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ဘန္နီ,,ရယ္ အဲလစ္လည္းအားရင္အားသလို ရွာကူမယ္ေလေနာ္"
ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီး ရပ္ေနတဲ့ငယ့္,,ရဲ့ ပခံုးေလးကိုအသာပုတ္ၿပီး အားေပးစကားေျပာလာတာေၾကာင့္ ငယ္,,အားတင္းၿပီးျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။
"အိုး......ဒါကဘာလဲ တို႔ကိုၿပံဳးျပ ေနတာလား ?"
ဟုတ္သား ငယ္,,ကဦးထုပ္ႀကီးေဆာင္းထားကာ ပါဝါမ်က္မွန္အစားအဲလစ္ရဲ့ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးတပ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာကိုလူျမင္မွာဆိုးတာေၾကာင့္ထပ္မံMaskထပ္တပ္ထားတာမလို႔ အခုငယ္,,ရယ္ျပျပငိုျပျပ အဲလစ္မျမင္ႏိုင္ပါေလ သို႔ေပမဲ့ အဲလစ္ကငယ္,,ၿပံဳးျပလိုက္တာကိုေတာ့ ရေအာင္ခက္မွန္းႏိုင္ခဲ့သည္ေလ။
"အင့္ ၿပံဳးျပလိုက္တာ "
"ဘန္နီ,,မင္းသိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ ကဲပါ အဲလစ္တို႔ျပန္ၾကရေအာင္ေလ ေရာက္ေနတာလည္းၾကာၿပီဆိုေတာ့ "
"ျပန္ၾကတာေပါ့.........."
ငယ္,,ပါးစပ္ကသာျပန္မယ္ေျပာေနေပမဲ့ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကၫ့္လွၫ့္ၾကၫ့္လုပ္ေနမိသည္။
ဒီေနရာကိုေရာက္ၿပီးမွေမေမ့နားကိုမသြားခဲ့ရတာေၾကာင့္ ငယ့္,,စိတ္ထဲကမသက္သာ သိုသိုသိပ္သိပ္ဘန္နီ,,အျဖစ္နဲ႔ထိုင္ေနတာေတာင္မွ တစ္ခါတစ္ခါဆိုအဲလစ္ကသူ႔ရဲ့ေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္နဲ႔တူတယ္လို႔ေျပာရင္အေထြးနဲ႔အရီကပါ ေထာက္ခံၿပီးအားႀကိဳးမာန္တက္ ငယ့္,,ရဲ့ဟို႔အရင္ကအင္းက်ီေလးေတြကိုထုပ္လာၿပီး ဝတ္ျပခိုင္ၾကေသးသည္ အဲအခ်ိန္ဆိုငယ္,,တဂယ္ေခြၽးျပန္ရသည္မွာအမွန္။
