ခြန္းျမတ္ရာရဲ့ မီးဝင္းဝင္းေတာက္မ်က္ဝန္းေတြကိုၾကၫ့္ရင္း လရိပ္ အရမ္းေက်နပ္ေနမိသည္။
"ကြၽတ္..!!ကြၽတ္..!! ႏွေမ်ာဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ေမ့မသြားရင္ဒီ့ထက္ ဖိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာေနာ္ ခြန္း,,........."
ဒီလိုမိန္းမယုတ္ကို ခြန္းျမတ္ရာ,အနားမွာထားၿပီး အစ္မတစ္ေယာက္လိုရိုေသေလးစားေပးခဲ့တာကို ျပန္ေတြးမိၿပီး ခြန္း,,ေအာ္ဂလီဆန္မိသည္။
"က်ဳပ္က်ိန္ဆိုတယ္ ဒီေန့က်ဳပ္မေသခဲ့ရင္ခဗ်ားေသရမယ္!!"
"ဟင္း.....!!ဟင္း.....!ဟင္း....!!ဟ...ဟား....ဟား...."
"တို႔ ေသရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေပ်ာ္စရာေလးေတြဖန္တီးၿပီးမွေသမယ္ေလ ဟုတ္တယ္မလားခြန္း,,"
"သူကို ျပန္သတိရလာ ေအာင္လုပ္လိုက္!!"
"ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ!! နင္တို႔ကို ဒီေကာင္မျပန္သတိရလာေအာင္လုပ္လိုက္လို႔ေျပာေနတယ္!!"
"ခန ေနေလာက္မွ...."
"မလိုခ်င္ဘူး!! အခုခ်က္ျခင္းပဲသူ႔ကိုႏိုးလိုက္!! နင္တို႔ကိုငါပိုက္ဆံေပးခိုင္းထားတာ ငါေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ လ်ွာမရွည္နဲ႔!!"
သိုက္စိုးတို႔အဖြဲ႔ အခုျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္....ပိုက္ဆံျပန္ေပးၿပီး ထြက္လာလိုက္ရင္လည္း ဒီေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္အားဘာအကူညီမွ ရမည္မဟုတ္ ဘာမွမထူးတဲ့အဆံုး ခိုင္းတဲ့အတိုင္းသာလုပ္ရေတာ့သည္"
"ဗြမ္း!!!!!!!!"
"အဟြတ္...!!အဟြတ္!!!........အဟြတ္!!!!......"
"ငယ္,,......!!ငယ္,,......!!!!!"
ငယ့္,,တစ္ကိုယ္လံုး ေရေတြရႊဲရႊဲစိုေနေပမဲ့ တစ္ကိုယ္လံုးကပူေလာင္ေနသည္။
"မိန္းမယုတ္မ!!! ခဗ်ား!!"
လရိပ္ သံပံုးထဲက မီးရဲေနတဲ့သံေခ်ာင္းတစ္ခုကို အဝတ္စနဲ႔ထက္မံ ယူလိုက္ကာ
"ဒီတစ္ခါ ဒီမ်က္ႏွာေလးေပၚကို တံဆပ္ကပ္ေပးမယ္ေနာ္ ဟင္း...!ဟင္း......!"
"အား...........!!!!!"
"ဝုန္း!!!!!!!"
"ခြန္းျမတ္ရာ...!!"
