"ငယ္,,.........ငယ္,,"
"ငယ္,,...."
"ဟင္!........ဟို.......ခြန္း,,ဘာေျပာလိုက္တာလဲဟင္ ငယ္မၾကားလိုက္လို႔...."
အေတြးလြန္ေနတဲ့ ခေလးငယ္ရဲ့လက္ဖဝါးႏုႏုေလးကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေအးစက္လို႔......
"ငယ္,,ဘာေတြေတြးေနတာလဲကြာ လက္ခေလးေတြလည္းေအးစက္ေနတာပဲ"
"ဟို.........အန္တီနဲ႔ဦးတို႔ကို ေတြ့ရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ငယ္,,စိတ္လႈတ္ရွားေနလို႔....."
အိမ္ကိုေရာက္ခါနီးလာေတာ့ ငယ့္,,စိတ္ေတြလႈတ္ရွားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္လာသလို ခံစားေနရတာျဖစ္သည္။
"ကိုယ္ဖက္ထားေပးမယ္ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲလာ"
ခြန္း,,ကေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ငယ့္,,ကိုယ္ေလးကိုဆြဲကာ ရင္ခြင္ထဲထၫ့္ဖက္ထားလိုက္ေတာ့ ငယ္,,ကားေမာင္းေနတဲ့အစ္ကိုတီရန္ဒ္ငယ္,,လွမ္းၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ကားကိုပဲအာရံုစိုက္ေမာငေနတာမလို႔ေတာ္ေသးသည္။
ဒီအျဖစ္ပ်က္ေတြကိုသိသြားရင္ မာမီတို႔ စိတ္ပူသြားမွာဆိုးတာေၾကာင့္ ခြန္း,,ခရီးထြက္ေနတယ္လို႔ပဲ မာမီနဲ႔ဒယ္ဒီ့ကိုေျပာခိုင္းထားတာမလို႔ တစ္ျခားေတြးပူစရာမလို သို႔ေသာ္ ေဆးရံုမွာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ထိေနလိုက္ရတာေၾကာင့္ေဆးရံုဆင္းတာနဲ႔ မာမီ့တို႔ဆီ အရင္သြားေတြ့ရတာျဖစ္သည္။ မာမီတို႔ အျပင္တစ္ျခားသူမ်ားရိွေနေသးတာကိုေတာ့ ငယ့္,,ကိုအိမ္ေရာက္မွပဲ သိပါေစေတာ့ အခုေတာင္စိတ္လႈတ္ရွားၿပီး ငယ့္,,တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေနတာေၾကာင့္ ရင္ခြင္ထဲထၫ့္ကာေပြ့ဖက္ထားလိုက္သည္။
တီး.......တီး........တီး..........
"ခြန္း,,ေလးလာၿပီ.........."
"မာမီ့ရဲ့ အဆိုးေလးအခုမွပဲေပၚလာေတာ့တယ္"
"ေဟာ....!မာမီကအျပင္မွာထြက္ေစာင့္ေနတာလား"
ခြန္း,,ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ မာမီကအနားေရာက္လာၿပီး ခြန္း,,ကိုေပြ့ဖက္ကာ အလြမ္းသယ္ေတာ့သည္။
"လြမ္းေတာ့လည္းေစာင့္ရတာေပါ့ မာမီ့ရဲ့အဆိုးေလးက မာမီ့ကိုျပစ္ထားတာကို..."
"ခြန္း,,ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ မာမီ့ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္မိလို႔"
