Love Tae²មនុស្សថ្លង់របស់បង💞(ចប់)

ភាគ42:ឬមួយគេជាកូននាងដែលបានបាត់ខ្លួន

ចាប់តាំងពីពួកគេស្គាល់គ្នាពេលនេះមាន រយះពេលមួយខែជាងទៅហើយ បើនិយាយពីទំនាក់ទំនងពួកគេក៏អាចថាស្អិតជាងមុន ពេលខ្លះក៏ថេយ៉ុងមកគេងនៅឯវិមាន ពេលនេះក៏ដូចគ្នាគេកំពុងតែស្ថិតនៅវិមានរបស់នាយក្រាស់។

     "មេឃជិតភ្លៀងហើយវីគួរតែចូលផ្ទះវិញទៅ" នាយរុញរទេះមកក្បែរស្រដីប្រាប់ដល់អ្នកកំពុងតែដាំផ្កាលំអងនោះ

     "ជិតរួចហើយ ចាំបន្តិច" ថេយ៉ុងញាប់ដៃញាប់ជើងប្រឹងដាំផ្កាឲ្យឆាប់ហើយ

     "រួចហើយ..." ថេយ៉ុងបោះដីចេញពីដៃទាំងញញឹមសម្លឹងមើលផ្កាដែលគេដាំ គេក្រោកឡើងបែរទៅក្រោយក៏ឃើញនាយក្រាស់នូវមិនទាន់ទៅ

     "ខ្ញុំស្មានតែលោកទៅហើយ..."

     "ខ្ញុំចាំវី..មុខវីប្រលាក់ហើយ" ឮហើយថេយ៉ុងលើកដៃជូតមុខ ដោយឃើញគេជូតចេះតែខុសពេក នាយក៏ប្រាប់ឲ្យគេឱនទុកឲ្យនាយជាអ្នកជូត

     "ស្អាតហើយ"

     "ខ្ញុំសុំសួរមួយបានទេ?"

     "វីចង់សួរអីក៏បាន ខ្ញុំរីករាយនឹងឆ្លើយ"

     "ហេតុអីក៏លោកដើរមិនបាន?ឬមួយលោកបែបនេះតាំងពីដើម?"

     "ពីមុនខ្ញុំដើរបាន តែដោយសារគ្រោះថ្នាក់ទើបជើងខ្ញុំពិការ"

     "ដើរមិនបានមួយជីវិត?"

     "អត់ទេ...ពេទ្យប្រាប់ថាអាចដើរវិញបាន តែខ្ញុំមិនចង់ដើរ" នាយគិតថាវាជាកំហុសរបស់នាយដែលមិនព្រមស្រាប់តាមសម្ដីថេយ៉ុងបានជារឿងកើតឡើងធ្វើឲ្យគេស្លាប់ គេមិនចង់ដើរមិនចង់ឈរឡើយ វាជាកំហុសវាចង់លប់លាងវាដោយការមិនដើរឲ្យវាពិបាកចេះរទេះបែបនេះទៅ

     "ហេតុអីទៅវានឹងស្រួលជាងពេលលោកជិះវា"

     " ដើរដើម្បីអីបើគេទៅបាត់ហើយ វាជាកំហុសខ្ញុំដែលខ្ញុំមិនស្ដាប់តាសម្ដីគេ បើខ្ញុំស្ដាប់ក៏ពេលនេះគេមិនទៅចោលខ្ញុំដែរ ខ្ញុំរឹងទទឹងមិនស្ដាប់ទោះជាគេប្រាប់ វាសមហើយដែលខ្ញុំមកជិះវាបែបនេះ"

     "ស្ដាប់ខ្ញុំ" ថេយ៉ុងឈប់មួយកន្លែងមិនរុញរទេះគេដើរទៅឱនចុះឲ្យស្មើអ្នកអង្គុយមុននឹងចាប់ដៃនាយអង្អែលសម្លឹងមើលទៅមុខនាយក្រាស់