ကူညီပါရစေ system

4.2

<Unicode>
နှစ်ယောက်သား အောက်ဆုံးထပ်သို့ရောက်သွား‌ချိန် တံခါးကိုဖွင့်ဖို့ သွားကြတော့သည်။ထရီ တံခါးကို အသာအယာဆွဲဖွင့်လိုက်ပေမဲ့ တံခါးဟာလုံးဝဖွင့်မရဖြစ်နေသည်။

အားမထည့်လို့ဖြစ်လောက်တယ်တွေးပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲပြီးဖွင့်ပေမဲ့တံခါးဟာ လုံးဝဖွင့်မရပေ...

တွန်းရတဲ့အမျိုးများလားဆိုပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့အားရပါးရတွန်းပေမဲ့ တံခါးဟာတော့ သံမဏိအလား တုပ်တုပ်မလှုပ်ပေ..

ဝီရာလည်း ထရီကိုကူပြီးတွန်းပေမဲ့ တံခါးဟာလုံးဝဖွင့်မရပေ..နှစ်ယောက်သားရဲ့ ဓါတ်မီးဟာလည်း မီးလင်းလိုက် ပိတ်သွားလိုက်ဖြစ်လာတော့သည်။

အစက တိတ်ဆိတ်နေသည့်ကျောင်းဟာလည်း လေတဖြူးဖြူးတိုက်လာပြီး ပြတင်းပေါက်များကို တွန်းတိုက်နေသည်။

ထိုတွန်းတိုက်သံကထွက်လာသည့်

"ကျွီ ကျွီ ဒုန်း ဒုန်း"

စသည့်အသံများဟာ ညလယ်ခေါင်တွင်ခြောက်ခြားစရာကောင်းလှသည်။ထိုအသံများအပြင် ငှက်တစ်ချို့၏ အော်ဟစ်ကာ ထွက်ပြေးသွားသံများဟာလည်းပြတ်သားစွာပေါ်လာသည်။

ထရီမျက်မှောင့်ကြုံ့လိုက်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၁၂ နာရီထိုးဖို့ ၃ မိနစ်သာလိုတော့သည်။ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ခုနကတောင် ၁၀ နာရီဘဲရှိသေးတာကို နှစ်ထပ်လောက်ဆင်းလိုက်တာနဲ့ အချိန်ကဒီလောက်တောင်ကုန်သွားတာလား..

ဝီရာ သူမ၏ လက်မောင်းကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ထရီအနားတိုးလာကာ

"ဟို မမ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ"

"ငါ့ကိုမမလို့မခေါ်ဘဲ ထရီလို့ဘဲခေါ်ပါ အခုဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတော့ ငါလည်းမသိဘူး"

"ဟို မရာနီတို့ဆီပြန်သွားရင်ရော လူများတော့ ကိစ္စတစ်ခုခုတိုင်ပင်ရင် ပိုထိရောက်တာပေါ့"

"အင်း"

ထရီလည်း ဝီရာ၏စကားက အ‌ကျိုးအကြောင်းစီလျော်တာမို့ လက်ခံလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား မှိတိတုတ်မှိတ်တုတ်ဖြစ်နေသည့်ဓါတ်မီးနှင့်အပေါ်သို့ထပ်တက်လာခဲ့သည်။