ရင်ခွင်ဦး

part 36

"သရဖီကို! "
ကားတံခါးကိုအမြန်ဆွဲဖွင့်လျက် ရုတ်တရက်ကြိိးဆင်းပြေးသွားသောသရဖီကိုကြောင့် မိုးညိုလဲအမြန်ဆင်းလိုက်ရ၏။
"ပွမ် ! ပွမ်!! "
"ပွမ်!!! "
လမ်းမကြီးတစ်လျှောက်ကားဟွန်းသံများဆူညံသွား၏။လက်အုပ်ချီ၍ အမူအယာပြတောင်းပန်လျက် သူ အပြေးလိုက်ရ၏။
" အသက် "
ခေါင်းအစခြေအဆုံးတစ်ကိုယ်လုံးကိုကြည့်ရှုလျက်  သူမ တစ်ကိုယ်လုံး၀မ်းသာစိတ်တို့စီဖြန်းသွားသည်။တကယ် ။တကယ် အသက်ပဲ။
"ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ။ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ။အရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ ..."
မမသက်အားတင်းကြပ်စွာပွေ့ဖက်ရင်း ကျေးဇူးတင်ကြောင်းလွမ်းကြောင်းဇွတ်ပြောနေသော သရဖီကို့ကို မိုးညိုမတားနိုင်ပါ။မတားရက်ပါ။
"မမသက် ကားထဲအရင်၀င်ရအောင်နော် ။သရဖီကို စိတ်ကိုထိန်းပါအုံး "
ဟင် ။ မိုးညိုပြောမှ သတိကပ်၏။လူတွေရှုပ်နေတဲ့လမ်းမကြီးဘေးမှာ သူမ ဘာတွေလုပ်မိနေတာလဲ။အသက်ကိုကြည့်တော့ အသိစိတ်လွတ်နေသောလူလို တောင့်တောင့်ကြီးရပ်ကာကြောင်ကြည့်နေ၏။
"လာ ကားထဲ၀င်ကြစို့ "
သူမပဲ ချစ်ရသူလက်ကိုလှမ်းတွဲလျက် ကားဆီဦးစွာလှမ်း၏။မိုးညိုကတော့ အထုပ်ဆွဲကာ နောက်မှ အလိုက်တသိပါလာသည်။ကားနောက်ခန်းထဲ အထုပ်ကိုထည့်ပြီး အပြေးကားပေါ်ပြန်ရောက်လာသည်။
"ဒေါက်တာ !!"
"အီးးးးးဟီးးးးးတကယ် ဒေါက်တာကြီးပဲ အမရဲ့ "
ကာပေါ်တက်တက်ချင်း အသက်နားတိုးကာဖက်လျက် အနေထားမှ မိုးပွင့်သည် ထုံးစံအတိုင်းငိုချင်းချလေ၏။
"မိုးပွင့်ဘယ်လောက်လွမ်းနေလဲသိရဲ့လား လို့ ဟင့်ဟင့် "
ရှေ့ခန်းမှ ဦးသာရင်သည် ဘေးမှ မိုးညိုကိုတလှည့် နောက်ခန်းမှ ၃ယောက်အားတစ်လှည့် ယောင်နနနှင့်ကြည့်နေလေ၏။သူကားကို ပုံမှန် ဂရုတစိုက်မောင်းလျက် နောက်ခန်းကို ကြည့်မှန်မှ တစ်ချက်တစ်ချက်လှမ်းကြည့်မိသေး၏။မမသက်သည် ကျောက်ရုပ်ပမာ ငြိမ်သက်လျက် တစ်ခုခုကိုရှေးရှူကြည့်နေသည် ။သို့သော် သူကြည့်နေသော အရာကိုသေချာမမြင်မှန်းမိုးညိုသိပါသည်။ သရဖီကိုကတော့ မမအားမမှိန်မသုန်ကြည့်လျက် လေးပင်သောအရာကြီးကိုလွှတ်ချလိုက်တဲ့သူလိုပေါ့ပါးနေသည်။သူကော ရင်ထဲပေါ့ပါးသွား၏။ကားထဲ၌ရှိုက်သံသဲ့သဲ့က​ေလးမှလွဲ၍တိတ်ဆိတ်နေပြန်သည်။
" အဟမ်းး ဟိုဒင်း တူမကြီးရေ့ "
" ဟင် ။ရှင် ဦးကြီး  ။ဘ....ဘာလို့လဲ "
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ .။ဒီကသူဌေးမလေးတို့နဲ့ စကားလေးဘာလေးပြောပါအုံးဟ တိတ်ဆိတ်လွန်းလို့ငါ မနေတတ်တော့ဘူး.."
"..."
ဦးကြီးပြောမှ အသက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိရ၏။ တဆက်တည်းချွေးစေးများထွက်နေသောလက်ဖ၀ါးကို ခုမှ သတိရ၏။ ကို...။သူမကိုမြင်မြင်ချင်းအပြေးဆင်းလာပြီးလူကို မမြင်ဖူးသလိုကြည့်နေတဲ့ကို။သူမကို အသက်ရှုကြပ်မတတ်ဖက်ထားပြီး မျက်ရည်တွေစီးကျနေတဲ့ကို။ ပြီးတော့ ပြီးတော့ ။ ကိုဟာ သူမဆံနွယ်များကိုဖိကပ်နမ်းရှုံ့နေခဲ့သည်။ မိုးညိုသာ အချိန်မှီ မတားခဲ့လျှင် ကို ဟာသူမကို ထိုနေရာမှာပင် တကိုယ်လုံးနမ်းရှုံ့တော့မလို။ ခုလည်း သူမလက်ကောက်၀တ်ကို လွတ်ထွက်သွားတော့မည့်သူလို မလွှတ်တမ်းဆုပ်ကိုင်ထား၏။သူမ အသာရုန်းမိတော့ ကိုက လွှတ်မပေး ထပ်မံတင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထား၏။သူမကို့ကို တစ်ချက်ကြည့်မိတော့ ကိုက လမ်းမ ဘက်ကိုလှည့်လျက် ပတ်၀န်းကျင်ကိုငေးမောကြည့်ရှုနေသည်။အရမ်းလွမ်းပါတယ်ပြောပြီး ခုလိုမျိုး ဟိုဘက်လှည့်နေတယ်ပေါ့။ စိတ်ထဲဆိုးနွဲ့ချင်စိတ်ကြောင့်ဒေါသအနည်းငယ်ထွက်သွား၏။ အရင်အခြေနေမျိုးဆိုစိတ်ရှိလက်ရှိ ထုရိုက်ပစ်မိမည်။ခုတော့ ထိုစိတ်ကိုမနည်းမြိုချရသည်။မဖြစ်ပါ ။ကို ဟာ အိမ်ထောင်ရှိပြီးသားအမျိုးသမီး ဖြစ်နှင့်နေပြီ။ သူမ ကို့ကို စိတ်ယိုင်စေလို့မဖြစ်။
" နာတယ် "
"ဟင် "
အသက် ခပ်တိုးတိုးညည်းမိတော့ ကိုက ဒီဘက်လှည့်လျက် စူးစမ်းနေသည်။
"လက်  နာနေပြီလို့ "
"သြော် ဆောရီး။ ကို..."
ကိုကခုမှ သူမလက်ကို အလန့်တကြားလွှတ်ချ၏။ ပြီးနောက် ခပ်ဖွဖွပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်လျက်
"အရမ်းနာသွားလားဟင် ။ကိုကလေ  ကိုက..."
သူမလက်အား ညင်သာစွာပွတ်သပ်လျက် ကို့အသံသိမ်၀င်သွား၏။
"ဒါဆို ဒီလိုလေးတွဲထားမယ်နော် ရလားဟင် "
ရုတ်ချည်းသူမလက်မောင်းကိုအသာတွဲလျက် ကိုက ခွင့်တောင်းနေသည်။ခုနက ကျားတစ်ကောင်လိုမျိုး ထင်ရာစိုင်းတတ်တဲ့ ကို မဟုတ်ပြန်တော့ ။ကိုကချက်ချင်း ကြောင်ပေါက်လေးတစ်ကောင်လို သူမကို ခယရိုကျိုးနေပြန်သည်။ဟင်းးးခက်တာပါပဲ။
"ထွက်မပြေးပါဘူး ဘာလို့တွဲနေမှာလဲ "
"မပြောနိုင်ဘူးလေ ။အသက် ထပ်ပြီးပျောက်သွားမှာစိုးတာကို "
ကိုဟာ နှုတ်ခမ်းကိုအနည်းငယ်ရှေ့သို့စူ မျက်မှောင်ကိုကြုတ်လျက် သူမကို ချွဲနွဲ့နေသည်။ကို အရင်ကထက်ကလေးပိုဆန်လာတာပဲ။ ဂျင်မ်က သိပ်အလိုလိုက်သည်ထင်ပါ့။
"ဒီလိုနေလည်းရတာပဲကို "
ကို့လက်ဖ၀ါးအားသူမလက်ဖ၀ါးထဲထည့်တော့ကိုက ကျေနပ်စွာပြုံးလျက် သေချာပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်၏။ အသက် မရုန်းမိပါ ။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါလေ လက်ကိုင်ရုံပဲဥစ္စာ ။
အလယ်ခုံမှသူမကို မိုးပွင့်မှလက်တစ်ဖက်ကိုတွဲခိုထား၍ကျန် တစ်ဖက်ကိုတော့ ကိုက ခပ်ဖွဖွဆုပ်ကိုင်ထား၏။ ရှေ့ခန်းတွင်လည်း ဦးကြီးနှင့် မိုးညိုသည် စကားကျနေပုံပင်။ ခုနက မနေတတ်သောဦးကြီးသာရင်ဟာ မိုးညိုဘက်လှည့်၍ အားရပါးရရယ်နေသည်။
ကားလေးသည် ပုံမှန်အတိုင်းခရီးနှင်နေ၏။လေးပင်ကျော်ကျော်အကွေ့၌ ထုံးစံအတိုင်း ကားသောက် လျက် သူမ မျက်လုံးများမှေးစင်းလာသည်။ မနက်က ၁ချက်တီးနိုးပြီးပြန်မအိပ်ထား၍ထင်သည်။ အလွန်ငိုက်မြည်းလျက် သူမမျက်လုံးများအသာယာမှိတ်ကျသွား၏။