https://drive.google.com/file/d/1-3XPQT2Gn9FnR1dfupZslWTfGfad82eZ/view?usp=sharing
Karizmatik, yakışıklı, işinde oldukça başarılı olan çapkınlıklarıyla da nam salmış bir adam.
Masum, çekici bir o kadarda güzel olan, zaman zaman aşkın gözü kördür fel...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çiğdem titreyen elleriyle servisini yaptı. Annesinin yüzünde güller açıyordu. Sonra kendisini sıkıştıracağını belli eden imalı bakışlarından bunu anlamak güç değildi. Her zaman ki Sevgi hatundu işte. Babasına çayını uzattığında gerildi. Kendisine olan bakışları oldukça manidardı. Biraz kızgın, biraz da kırgınlık vardı sanki. Belki çok az da hayal kırıklığı. Büyüdüğünü kabul edemediği için böyleydi yakışıklı ihtiyarı. Ve her şey çok ani olmuştu. Hazırlıksız yakalanmıştı zavallı adam. Sonra da Edalara uzattı tepsiyi. Karan eniştesinin bakışları seni seni diyen bir muziplikle parıldıyordu resmen. Onun imalarını es geçip bu kez Arda'ya yöneldi. Zavallı sevgilisi nasıl da iki büklümdü ilk aşkının karşısında. Kendisi onu uyarmıştı ama değil mi, bu kadar kolay olmayacağı konusunda ? Gözleri kısa bir an kesişince gülümsedi.
'' Teşekkür ederim sevgilim,'' diyen adamsa nerede olduğunu unutmuş olmalıydı. Remzi beyin kendisine olan sert bakışlarıyla hızla toparlandı. '' Yani Çiğdem...'' Düzeltmeye çalışması Eda ile Karan eniştesinin kıkırdamasına, annesinin dudaklarını örterek gülmesine sebep oldu. Bu ikiliyi kesinlikle öldürecekti Çiğdem. Onlara ters bir bakış atarken kendine de boş bir yer bakındı. Tam o sırada babasının taviz vermeyen sesini duydu ve sırtından aşağıya soğuk bir ter damlası daha döküldü.
'' Bu kadar tiyatro yeter!''
Çiğdem'in ayakta dikilen halini fark etti. Hiçbir duygu barındırmadan oturmasını ilettiğinde ortalığa hakim olan tek şey ölüm sessizliğiydi. Arda ile babasının bakışları birbiriyle kesişince genç kız nefesini tuttu. Az kalmıştı. O kılıçlar paylaşılamayan kendisi için kuşanılacaktı!
Arda da birden ciddileşmişti. Babasının o son sözü sevgilisini biraz incitmiş olmalıydı.
'' Ben tiyatro çevirmeye gelmedim Remzi bey.''
Adamın korkusundan eser kalmamıştı. Az önceye kadar kendisinden çekinen o delikanlı gitmiş, yerine de kendisine meydan okuyan ve bunu yapmaktan çekinmeyen bir adam gelmişti. Remzi bey bunun şaşkınlığını atlatıp gözlerini kıstı. '' Öyle mi ? '' diyen yaşlı adamın sesi bildiğin alaycıydı.
'' Daha önce arkamızdan iş çevirenleri ne olarak nitelememi isterdiniz acaba ? Birden hayatımıza bomba gibi düşmediğinizi varsayıyorum!''
Arda, adamın kızgınlığına bir baba olarak hak verebilirdi fakat seven bir adam olarak veremiyordu. Çiğdem'in onun için ne ifade ettiğini bilseydi tüm bu suçlamaları yapmaktan belki de utanırdı. Tamam, saklamışlardı, kendi hallerinde yaşamışlardı aşklarını hatta yapılmaması gereken özel bir şeyler de yaşanmıştı aralarında ama Arda onu seviyordu. Kahrolası bir imzanın aşklarından daha önemli olduğunu, Çiğdem'e duyduğu sevgiden de daha üstün olduğunu hâlâ bile düşünmese de, onun değerlerine, ailesine ve aile yapısına verdiği öneme saygı duyduğundan tüm bunları göze almış, onca yolu arşınlayarak da karşılarına dikilmişti. Tüm bu saçmalıklara son vermek için, ona özgürce dokunabilmek için, kimseye hesap vermemek için karşılarına çıkmış, niyetinin ciddi olduğunu göstermeye gayret etmişti ama belli ki bunlar yeterli değildi. Remzi bey farklı şeyler duymak istiyordu madem, o da bunları anlatacaktı. Çay bardağını yanındaki sehpaya bıraktı. Yaşlı adamın yüzünü seçebilmek için ona doğru döndü. Diğer insanların varlığını kısa bir anlığına yok saydı ve sadece ikisi varmış gibi davrandı. Yaşlı adamın kırgınlığını okuduğu gözlerine kendinden emin olarak baktı.
