https://drive.google.com/file/d/1-3XPQT2Gn9FnR1dfupZslWTfGfad82eZ/view?usp=sharing
Karizmatik, yakışıklı, işinde oldukça başarılı olan çapkınlıklarıyla da nam salmış bir adam.
Masum, çekici bir o kadarda güzel olan, zaman zaman aşkın gözü kördür fel...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hafifçe omzundan dürtüldüğünde gözlerini açmakta zorlandı.
'' Abla, geldik.''
Çiğdem toparlanıp etrafına bakındı hızla. Sonra da yanındaki boş koltuğa çevirdi gözlerini. Sersemlemişti. Dahası yıkılmıştı. Gördüklerinin hepsi rüyaydı. Aptal olası bir rüya!
'' İyi misin abla ? ''
Değildi, hiç iyi değildi.
Genç muavini hızla aşıp kendini dışarı attı. Berbat bir halde elindeki çekçekli bavuluyla otogara yöneldi. Çeşme için bir bilet alıp bekleme koltuğuna yerleşti. Yanan gözlerine, çatlayan başına rağmen başını dik tutmaya çalışsa da ağlama hissine bir türlü engel olamıyordu. Eve varana kadar da bu durumu sürdürmüştü. Kendisini karşılamaya her zaman olduğu gibi yine dayısı gelmişti.
******
Yeğenini görür görmez elindeki sigarasını boşluğa fırlattı, adımlarını da hızlı olacak şekilde kıza doğru attı.
'' Yeğen, geldin ha...''
'' Dayı,'' dedi genç kız ağlamaklı sesiyle
'' Gel kız buraya,'' deyip sarılan dayısına sığınıp ellerini sıkıca beline doladı.
'' Beni bu kadar özleyeceğini bilseydim göndermezdim oralara.''
Dayısının şakayla karışık söylediği bu sözlere çok istemesine rağmen aynı şekilde tepki veremedi.
''Keşke yollamasaydın,'' dedi yüzünü göğsüne daha da bastırırken ama sesi o kadar isteksiz, o kadar güçsüzdü ki, dayısının derinden gelen bu sitemi işitmesi mümkün değildi.
'' Sen...'' diyen adamın yüzü aniden ciddileşti. Yeğenini kendinden uzaklaştırıp yüzünü avuçladı ve endişeli sesiyle fısıldadı.
'' Kızım, senin ateşin mi var ? ''
'' Yok... yok bir şeyim. Ben iyiyim. Hadi eve gidelim. Annemi, babamı çok özledim dayı...Her biri burnumda tütüyor.''
Ama bu ısrarı işe yaramadı. Başının dönmesine, boş kaldığı için isyan eden midesi de eklenince olan olmuştu.
'' Bir de bir şeyim yok diyorsun!''
'' Dayıcım biliyorsun ki uzun yol sarsıyor beni. İki araba yaptım. Çok normal. Eve gitsem, biraz dinlensem hiçbir şeyciğim kalmaz...''
'' Bu halde olmaz! Şuna bak, ayakta duracak halin yok! Ah be kızım, ah! '' derken arabayı ani fren yapıp durdurdu. Yeğenini, mızmızlanmasına aldırmadan kucakladı ve yaptığı panikle tüm sağlık ocağını ayağa kaldırdı.
Bitkin bir halde sedye üzerinde uzanan genç kız acısına rağmen gülümsemeye çalıştı. Bünyesi bu kadar şeyi kaldıramadığından toplu isyana kalkmıştı belli ki. Olan bitene karşın iyi bile dayanmışlardı aslında. Doktor hanım korkulacak bir şey olmadığını iletse de pimpirikli dayısı bir türlü ikna olmuyor, tam teşekküllü olacak şekilde yeğeniyle ilgilenmeleri gerektiğini söylüyordu. Az daha zorlasa tıp tarihine el atacak, bizim zamanımızda böyle miydi, diye geçmişten dem vuracaktı. Ona göre, bu ateşi hemen şimdi ya düşecek ya da düşecekti! İnatçı genlerini kimden aldığı ayan beyan ortadaydı işte.
