UMUT

Hayal Kırıklığı

Arkadaşlar okurken Soner Avcu-yalnızlıkları dinlerseniz daha verimli olur. İyi okumalar dilerim...

Bugün okullar açılıyor. 2. Dönem...Formalarımı giydim ve hızla saçlarımı toplayıp okula doğru yürümeye başladım. Tabiki Damla'yla beraber.

Ama okula geldiğim de herşey farklıydı. Yerler, duvarlar ,kitaplar...

İçimde bir hisse vardı beni herşeyden fazla huzursuz eden...

Okula geldiğimiz de matematik dersi için sınıfa girdik. Ders boştu ancak hepimiz sınıftaydık. Meriç'in bakışları beni rahatsız ediyordu.

......

Öğle tenefüsünde kantine inmeye başladık. Ancak merdivenlerin sonunda beni yıkan iki çift söz duydum.

"Ya banane Eda'dan. Ben Eda'ya mı bakacağım."

Bu sözlerin sahibi benim hayalimdi. herşeyi söyledi. Biliyordum...

Aşağı inmeye cesaret edemedim. Yapamadım. Kalbimin kırıklığını dökemedim. Kusamadım üzerine. Sıçratamadım öfkemi. Gözlerine bakıp hakaret edemedim.

Gözlerim yanıyordu. Her zamankinden fazla atıyordu kalbim. Ağladım ama duymadı kimse...

Damla bana acır gibi bakıyordu. Acıyordu resmen.

Ayaklarım dayanamadı daha fazla yürümeye başladı. Nereye gideceğini bilmeden...

Sınıfa çıktım ve ne olduğunu bilmeyen gözlerin şaşkın bakışları arasında sırama oturdum. Ağlıyordum. Sadece kafamı gömmüş ve ağlıyordum.

Ne kadar aciz olduğumu bilsem de ağlıyordum.

Damla'nın yanıma oturmasıyla yerimde hıçkırıklarla kıpırdandım.

"Eda üzülme lütfen"

O da üzülüyordu. Görüyordum ama ne kadar istesemde konuşamıyordum. Tekliyordu nefesim.

Kekeledim. Elimde olmadan heceledim tüm sözcüklerimi.

"Damla duydun demi. Ne dedi duydun demi. Neden baktın o zaman. Neden konuştun benimle..!!!"

Tüm sınıfın gözlerini üzerimde hissetmemle kafamı Damla'nın omzuna gömdüm.

"İstersen derse girmeyelim."

Sınıftan çıktık. Bütün gün hiç konuşmadan çardaklarda oturdum. Eve doğru ilerlerken göz yaşlarım biraz dinmişti...

''Eda istersen yanında kalıyım''

Gerçekten gerçek bir arkadaş... beni ne iyi ne de kötü günümde yalnız bıraktı. Bu insanı güvende hissettiriyor.

"Damla gerçekten sen çok yoruldun. Tüm gün yanımdaydın. İyiki varsın. Eğer sen olmasaydın... düşünmek bile istemiyorum. Artık evine git bitanem ve beni düşünme. deymezmiş"

Bunlar söylerken bile gözlerimden yaş geliyordu ama gene de onu üzmemek için yalandan gülümsemeler saçıyordum.

"istediğin herhangi bir zaman ve herhangi bir saatte mesaj at tamam mı? sen yatmadan yatmayacağım!"

"Tamam bitanem whatsapptan konuşuruz. Söz veriyorum..."

Damla bana içtenlikle sarıldığın da kafamı omzuna gömdüm ve sıcaklığını hisseder hissetmez ağlamaya başladım.

Damla'nın kokusu bile beni ağlatıyordu. Sanırım tek kalmak istemiyordum. Ama bu belki bana iyi gelir düşüncesiyle Damla'dan ayrılıp eve doğru ilerlemeye başladım...