UMUT

Beni Bırakma

Arkadaşlar bu bölüm hikayenin gidiş rotasıni değiştirecek.  İyi okumalar dilerim...

Ciğerlerime dolan vanilya kokusuyka gözlerimi açtım. Zaten her kızın hayali degilmidir sevdiği adamın kokusu. Her kız istemez mi erkeği yanında uyusun... he bir de aşklarının bir meyvesi olsun.

Ateş beni duymuş gibi biraz kıpırdandı. Kırmızı zıbını yeşil olan  gözlerini daha güzel gösteriyordu. Evet gözleri yeşil.

Alp de bende kahverengi gözlüyüz ama nasıl olduda yeşil gözlü bir bebeğimiz oldu bilmiyoruz...

Bileğimde hissettiğim elle irkildim ve gülümsemem yavaş yavaş yüzümden silindi.

"Alp ne yapıyorsun"

"Uyuyamıyorum"

"Saat zaten 10 oldu. Uyan istersen."

"O kadar oldu mu ya"

"Hadi ben Özlem'leri uyandırmaya gidiyorum."

"Off. "

"Sana of Alp."

Yataktan kalkarak banyoya ilerledim. Sonra bir şeyi farkettim. Özlem gil bizimle kalmıyordu ki...

Hemen telefona sarılarak Özlem'i aramaya basladım.

"Özlem canim bize gelsenizde"

"Kahvaltı yaptık spora çıktık canım biz"

"T-tamam o zaman"

Telefonu kapattım. Biz Alp'le ne zamandır beraber vakit geçirmiyorduk.

Aynada arkamda Alp'in yansımasını görmemle gülümsedim.

Ve mırıldandı...

Hiç birşeye değişmem aşkla bakan gözlerini... en son anımda bile söylemeliyim sevdiğimi...

Gülümsedim ve yüzümü döndüm.

"Hadi kahvaltıya dışarı çıkalım. Ateşi de alalım."dedi.

"Ama senin bugün top-"

"Off önemli değil. "

Dudağına bir öpücük bırakıp geri çekildim.

Odaya giderek rahat bir pantalon ve tişört aldım. Bebek arabasını da dolaptan çıkararak Ateş'i hazırlamaya başladım. Alp de rahat bir pantalon ve tişört giymişti. Ailecek rahatız galiba.

Aşağı inmeden Damla gilin kapısını tıklattım. Açmadıklarına göre daha uyuyorlardı diye düşünerek Ekin'in odasına çıktım. O da uyuyordu. Annesinin resmiyle... fotoğrafını cektim.

Alp'le bir restoranta gelmiştik. Yürüyerek ancak bu kadar oluyor.  Kahvaltı yaptık. Ateş bebek arabasında bize bakarak gülüyordu. Uzun zamandır dışarı çıkmıyordu. Annelik mükemmel bir duyguydu. Annelik demişken...

"Alp annene neden bir şans vermiyorsun?"

"Eda bunu benden bekleme. "

"Bilmiyorum Alp. En azından Ekin için bunu yapabilirsin"

"Ekin'in umrunda bile değil."

Fotoğrafı gösterdiğimde fazla duygusallaştığını anlamıştım. 

"Alp bizim ona bunu yapmaya hakkımız yok"

"Haklısın"

"Haklımıyım?"

Garip soruma güldü. Çünkü onun verdiği cevapta komikti. 'haklısın'.
Alp bana hiç bir zaman haklısın demezdi ki...

Alp Ateş'i alarak hoplatmaya basladı. Ağlıyormuydu...