UMUT

Sonumuz Ne Olacak Bizim

"O şerefsizleri geberteceğim. Size yemin ederim geberteceğim"

"Alp biraz sakin olur musun?"

Aşağıdan bağırışmalar geliyordu. Yorgun bedenimi dirseklerim yardımıyla yataktan ayırdım.

"Bak Eda'nın psikolojik destek alması lazım."

"Lan Eda deli değil. "

"Biz deli demiyoruz. Yaşadık-"

"Siz bir daha karışmayın. Kimse karışmasın!"

"Bizle göz teması kurmuyor bile"

"Zaten sizle kurmasına gerek yok. Önemli olan benimle kurması. "

"Alp annesini ve babasını kaybetti. Hafızasını kaybetti"

"Lan sizene!"

Alp arkasını döndüğünde merdivenlerde şok olmuş bir şekilde duran beni gördü.

"B-ben deli değilim. S-sadece biraz z-zamana iht-ihtiyacım v-var"

Herkes ağzını kapatırken ben sadece Alp'e odaklanmıştım. Gözümdeki bir kaç yaşla beraber aşağı indim. Kimseye günaydın bile demeden kahvaltı hazırlamak üzere dolabın önüne geldim. 

Belime dolanan ellerle irkildim ama arkamı dönme gereği bile duymadım.

Benimki psikolojik bir baskı değildi ki bir enkazdı yıkıktı...

Alp kollarını belimden çekerken daha hızlı haraket etmeye başladım. Kahvaltıyı hazırladıktan sonra yukarı çıktım.

"Eda sen yemiycek misin?"

Cevap vermeden yukarı çıktım. En son Özlem'in yere düşüşünü gördüm. Ağlamaya başlamıştı.

Odaya girer girmez Ateş'i elime aldım.

"Ateş. Ben deli değilim demi. Hem deli olan insan böyle mi yapar?"

*******

(Damla'nın ağzından)

"Eda'ya neden bu kadar yükleniyorsunuz. Neden yapıyorsunuz bunu" dedi Alp. Ağlamaya başlamıştı.

Ferhat destek olmak için Alp'in yanına gitmeye başladı.

"Bırak lütfen. "

"Alp biz sadece onun iyi olmasını istiyoruz. "

Hemen araya girdim. En yakın arkadaşımdı. O benim.

"Yalnış yapıyor muşuz? Sadece biraz zaman vermemiz gerekli"
Karnıma giren ani sancıyla belimi büktüm.

"Geliyor!"

Emir telaşla ordan oraya koşarken bir süre sonra arabanın anahtarlarını buldu.

"Özlem sende bizimle gelir misin ? Ne yapmam gerektiğini düşünemiyorum şu an"

"Tamam bende geliyim o zaman"

"Alp sen Eda'nın yanında kal. Ihtiyacı var"

******

Doğum sonrası temizlendim ve dinlenmek için yatağa uzandım.

"Bebeğiniz çok tatlı birşeymiş Damla" dedi Özlem. Hemen yanımda duran Miray'a "

Annem rahat bırakmıyordu ki garip garip enteresan enteresan seslet çıkarıyordu.

Daha sonra kapı çaldı. İçeri girenler mutlu olmama yetmişti.

"Bakın size kimleri getirdim. "

"E-eda!"

"Ayy bu çok tatlı bişeyy"
Eda ilk defa kekelemeden konuşmuştu ve güzel giyinmişti.