Rejects 2

Proloog

- WAARSCHUWING: DIT IS DEEL TWEE VAN DE SERIE REJECTS. ALS JE DEEL EEN NOG NIET GELEZEN HEBT, KAN DIT SPOILERS BEVATTEN.-

Met opgetrokken benen zit ik op mijn te comfortabele bed. De dagen lijken maar niet voorbij te gaan. Ik teken nog een blad aan de boom in mijn schrift en kijk er dan naar. De boom zit al bijna helemaal vol met bladeren. De boom die ik hem getekend staat al bijna in bloei. Elk blad staat voor een dag. Nog honderdvijftig bladeren en ik mag weer naar huis. Weg uit vreemde hotels, weg uit vreemde landen. Natuurlijk vind ik het super leuk om samen met de band over de hele wereld te touren. Ik kan doen wat ik altijd al heb willen doen en de fans zijn geweldig. Toch wreed het me op om hier te zitten, alleen maar omdat zij aan de andere kant van de wereld is. Elke dag denk ik aan haar. Ik heb echt geprobeerd om haar uit mijn hoofd te zetten, maar het lukt gewoon niet. Ondanks dat ik weet dat het beter voor haar is kan ik haar niet vergeten.

Misschien had ik nooit zo stom moeten zijn om haar achter te laten, maar nog steeds voelt de keuze niet helemaal slecht. Ik had een goede rede om haar alleen achter te laten, maar die rede voelt allang niet meer zo goed.

Ik heb geprobeerd om haar te bellen. Na een half jaar hield ik het niet meer uit en wilde ik haar echt zien. De gedachtes die elke avond door mijn hoofd heen spookte over hoe het met haar ging maakte me gek. Helaas was ik al te laat. Ze nam haar telefoon niet meer op en negeerde elk bericht dat ik stuurde. Ik geef haar geen ongelijk, misschien zou ik zelfs wel hetzelfde als haar doen. Eerst had ik haar genegeerd, in de hoop dat we elkaar konden vergeten. De voicemails die ze me stuurde zal ik nooit meer kunnen vergeten. Ze klonk zo hopeloos, ze klonk zo gebroken. Dat kwam allemaal door mij. Ik had haar nooit achter mogen laten, maar daar was het nu te laat voor.

Uiteindelijk had ik haar maar een brief gestuurd in de hoop dat ze die wel zou lezen.

'Michael?'

Luke duwde de deur van mijn kamer open en liep naar binnen. Wanneer hij mij ziet zitten stopt hij meteen met lopen en kijkt hij me verbaasd aan.

'Alles oké?' Vraagt hij twijfelend.

Ik knik, maar Luke weet ook dat ik lieg. Er rolt een traan over mijn wang heen, natuurlijk ben ik niet oké.

'We hebben dadelijk een interview.' Voorzichtig loopt Luke mijn richting in. 'Maar ik kan misschien wel zeggen dat je ziek bent?'

'Nee,' zeg ik terwijl ik mijn tranen droogde. 'Het gaat wel weer.'

'Gaat dit weer over Camille?'

Mijn ogen schoten naar die van Luke en ik kijk hem verbaasd aan. Al maanden lang heb ik haar naam niet meer gehoord. Het komt hard bij me binnen. Vooral de manier waarop Luke het zegt doet mijn. De minachting is goed te horen in zijn stem.

'Hoezo?' Vraag ik achterdochtig. Wat maakt hem dat nou weer uit?

'Je moet echt eens over haar heen komen.' Zegt Luke terwijl hij weg wil lopen, maar ik laat het er niet zomaar bij zitten. Luke heeft het recht niet om zomaar hier binnen te komen en dit te zeggen zonder uitleg. Ik dacht dat we dit gepasseerd waren. Ik dacht dat we eindelijk goed met elkaar overweg konden.

'Pardon?' Vraag ik terwijl ik opsta.

Luke draait om en kijkt me emotieloos aan. 'Hoe lang is het nu al geleden? Een jaar of twee? Wordt het niet eens tijd dat je doorgaat. Wat er dat jaar gebeurde ligt achter ons. We zijn nu beroemd. We hebben nu een heel ander leven opgebouwd!'

Ik begin spontaan te lachen, ook al vind ik het niet echt grappig, en kijk Luke gekwetst aan. 'Voor mij betekent ze nog heel erg veel.' Zeg ik terwijl ik boos een vest van de grond af pak.

'Ja en dat is blijkbaar niet wederzijds.'

Ik voel hoe mijn bloed begint te koken en stap dichter naar Luke toe.

'Dat weet je niet.' Zeg ik boos.

'Nee sorry, dat kan ik ook helemaal niet weten. Ze heeft je vast al wel terug gebeld toch?'

Ik kijk hem met tranen in mijn ogen aan. Tranen van woede en verdriet. Hoe kan Luke zo bot doen.

'Ja toch?' Zegt Luke als ik niet reageer. Hij wacht heel even mijn antwoord af, maar ik kan niets zeggen. Verbijsterd door Lukes rare uitval. Wat heeft hij toch ineens?

'Niet?' Luke trekt een pruillip. 'Dat spijt me voor jou. Blijkbaar wil ze niets meer met je te maken hebben en dat zou eens wederzijds moeten zijn.'

'Wij houden van elkaar.' Zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk.

'Ja?' Luke begint te lachen. 'Echt houden van als jij haar zonder het te vertellen zomaar weggaat. Jullie kunnen elkaar niet vertrouwen.'

'Wel,' schiet ik in de verdediging. Ik zou dit niet moeten willen, maar ik doe het toch.

'O ja, waarom ben je dan zomaar weggegaan?'

Ik bijt op mijn lip. Dat heb ik niemand vertelt. Het gaat ze ook helemaal niets aan. Ik weet dat Luke weet wat er allemaal gebeurd is, maar hij zal zeggen dat het dom van me was. Natuurlijk was het ook dom, maar dat hoeft hij niet te herhalen. Toen leek het de beste oplossing. Ik deed het om haar te beschermen.

'Juist ja, echte liefde.' Luke haalt zijn hand door zijn haar heen en bijt op zijn lippiercing.

'Ik hou verdomme van haar!' Schreeuw ik. 'En zij houd van mij. Jij bent gewoon jaloers. Jaloers dat je haar niet kunt krijgen en dat ze voor mij gekozen heeft. Het komt allemaal goed. Ik ga haar laten zien dat ik nog wel van haar houd. Ik ga haar uitleggen waarom ik zomaar weg ben gegaan!' Mijn ademhaling klinkt zwaar.

'Is dat nog steeds je plan nadat je weet dat ze mij gekust heeft? Je hoort het goed. Jou grote liefde heeft mij gekust. O, je kon elkaar vertrouwen? Je wist blijkbaar alles van elkaar? Niet dus. Ze heeft mij gekust en er jou gewoon helemaal niets over verteld. Misschien moet je nog eens een keer nadenken over wat je gaat doen.'

Mijn hart brak in duizenden kleine stukjes.