Rejects 2

Hoofdstuk 22 - Michael

'Michael, ga je mee uit vanavond?'

Calum en Ashton komen ongevraagd mijn kamer binnengestormd met een grote glimlach op hun gezicht. Verbaasd kijk ik ze aan.

'Waar gaan we naar toe?' Vraag ik, niet goed wetende wat ik met dit plotselinge idee moet. Eerlijk gezegd heb ik niet zo'n zin om vanavond weg te gaan. Morgen hebben we allemaal interviews en daar wil ik wel wakker voor zijn.

'Gewoon, ergens. We hebben nog niet echt een plan eigenlijk.'

Calum komt op mijn bed zitten en klapt mijn laptop dicht.

'Hè!' Roep ik verontwaardigd. 'Ik was aan het werk.'

'Michael,' zegt Ashton. 'Het is ook wel eens goed om je een keer te ontspannen. Je schrijft echt te veel de laatste tijd.'

Ik begin sarcastisch te lachen en rol met mijn ogen. 'En als ik helemaal niets doe is het ook niet goed. Wat als ik nu gewoon de inspiratie heb? Mag ik dat niet gebruiken dan?'

Ashton knikt.

'Natuurlijk wel,' stemt ook Calum in. 'Dat is juist heel goed, maar ontspanning is ook goed. Kom met ons mee.'

'En Luke dan?' Vraag ik hem. 'Gaat hij ook mee?'

'Luke komt er ook zo aan, hij moest zich alleen even omkleden.'

Ik knik en kijk naar de jongens. Ashton heeft een wit T-shirt aan met een zwarte broek. Calum heeft een zwarte trui aan met ook een zwarte broek. Ik bedenk mezelf wat ik aanheb. Een simpel shirt, zo kan ik toch niet mee?

'Ik heb niet zoveel zin om iets anders aan te doen. Gaan jullie anders maar met zijn drieën.'

Calum en Ashton springen op en even denk ik dat ze me met rust laten. Helaas doen ze dat niet. Wat had ik dan verwacht? Dat ze zomaar zonder mij zouden gaan? Natuurlijk doen ze dat niet. Dat hebben ze nog nooit zomaar gedaan. Ze doen te hard hun best om mij er ook bij te betrekken, ook al heb ik daar niet altijd zo'n zin in.

'Wij gaan niet als jij niet gaat. Michael, kom op. Het wordt vast super leuk!'

'Maar jullie weten nog niet eens waar jullie naar toe willen.' Mompel ik. Ik heb echt geen zin om mee te gaan.

'Maakt toch niet uit? Sta op en ga mee. Je hoeft je niet eens om te kleden. Je hebt geen keuze. Je gaat me of je dat nu wil of niet.'

'Dus jongens, wat is het plan?' Ik kijk ze allemaal een voor een aan, maar niemand die het weet. We kennen Amsterdam niet en hebben geen idee waar we naar toe kunnen voor een leuke avond.

'Niemand? Fijn, heb ik weer mijn avond verpest.' Ik rol nog een keer met mijn ogen om duidelijk te maken dat ik het hier echt niet mee eens ben. Ik wil gewoon naar huis.

'Michael, waarom doe je plotseling zo. Ik dacht dat we iets af hadden gesproken.' Luke komt naar me toegelopen.

'Ja en ik heb het er toch niet meer over?' Kaats ik terug.

'Maar je reageert wel precies hetzelfde.'

Ik zucht een keer diep. 'Misschien omdat ik haar mis. Omdat ik mijn familie mis en omdat ik thuis mis. Misschien zeur ik zo omdat ik hier weg wil.'

De jongens kijken me allemaal aan en er valt een ongemakkelijke stilte. Plotseling horen we een jongen heel hard schreeuwen. Ik kijk net achter me, als er plotseling iemand tegen mij aanbotst.

'O,' schreeuwt de jongen hard. Ik kan merken dat hij dronken is. 'Het spijt me echt heel erg.' Hij wrijft mijn jas recht en doet dan een stap naar achter. 'Het spijt me echt heel erg, maar ik was even heel blij.'

Verbaasd kijk ik de jongen aan, dan weet ik weer waar ik hem van ken. Het is dezelfde jongen als die ik in het park tegen kwam. Ashton lijkt het nu ook te zien.

'Jij bent die jongen uit het park,' lacht hij.

De jongen lacht nu ook en lijkt ons nu ook te herkennen. 'En jullie zijn ook van het park.' Roept hij.

Ik vraag me af hoeveel hij al gedronken heeft.

'Maar dat is toevallig.' Schreeuwt hij. 'Ik geef net een feest, een Australisch feest bij ons in het café. Jullie komen uit Australië, dus passen jullie er mooi bij!'

'Uh... Wie ben jij.' Vraagt Luke argwanend. Dat zou ik ook doen als ik hem niet eerder had gezien.

'Tom,' zegt hij terwijl hij zijn hand uit steekt. 'Ik heet Tom en ik kan zien dat jullie zin hebben in een feestje.

'Ik weet het niet hoor,' hoor ik Calum fluisteren. 'Wie weet wie er nog meer op dat feest zijn.'

'Nou,' zegt Tom. 'Ik weet alleen dat ik de mooiste avond van mijn leven heb. Dus als jullie dat ook willen, mogen jullie nu meekomen.'

Ashton begint te lachen. 'Waarom heb je de mooiste avond van je leven? Door het feest dat je geeft?'

'Ook,' lacht Tom. 'Het is echt een geweldig feest. Weet je nog dat ik over mijn vriendin uit Australië vertelden? Het feest is voor haar en het is een geslaagd feest! Ze vond het zo leuk. Ja, ze vind het echt super leuk. Ze vindt mij echt super leuk!' Hij schreeuwt nog een keer en slaat zijn vuist in de lucht.

'Dat is goed,' lacht Luke. 'Mooi dat ze het zo leuk vond.'

'Ja,' zegt Tom. 'En hoe meer mensen, hoe leuker het feest wordt. Dus komen jullie nog, of blijven jullie hier buiten staan wachten tot het morgen is?'

Ik kijk naar de jongens die me vragend aankijken. Om de beurt halen ze hun schouders op, als teken dat het hen niets uitmaakt. Ik zucht een keer en sluit mijn ogen. Daarna hak ik de knoop door.

'Laten we gaan!' Lach ik en Tom geeft me een klap op mijn schouder.

'Zo is het maar net! Ik weet zeker dat jullie de beste avond van jullie levens zullen hebben. Kom maar mee!' Tom loopt aan en ik kijk naar de anderen jongens. Ze doen allemaal hun best om hun lach in te houden.

'Hij weet echt helemaal niet wie wij zijn hè?' Lach ik, waarna de jongens ook in de lach schieten.

'Nee,' zegt Ashton. 'Hij heeft helemaal geen idee wie we zijn.'

Hallo!

God, wat was dit een spannende week voor mij! Afgelopen maandag heb ik, zoals jullie weten, mijn contract getekend bij een uitgever. Ze waren erg enthousiast over dit boek en willen deel 1 en 2 gaan uitgeven. Rejects gaat een echt boek worden, het klinkt nog steeds heel raar in mijn oren. Ik ben ook super benieuwd hoe het proces precies gaat en wat er allemaal gaat gebeuren. Zijn jullie ook benieuwd naar hoe dit wordt? Volg me dan op mijn facebook pagina van de uitgever. Je kan me vinden gewoon op de naam Anne van Driel. Het zou super zijn als ik ieder van jullie terug zie op facebook. Ik weet dat veel van jullie hier anoniem opzitten, maar ik zou het erg leuk vinden om jullie op de hoogte te houden van mij, mijn leven en mijn boek. 

Vergeet niet dat jullie degene zijn door wie dit allemaal mogelijk is en ik kan jullie niet genoeg bedanken. Het liefste zou ik ieder van jullie persoonlijk een knuffel willen geven, hoe lang dat ook duurt. Jullie zijn geweldig. 

Nou, snel naar Facebook en ga mij volgen! Zo snel mogelijk zal ik er iets op posten, waarschijnlijk morgen. Ik hoop daar echt, vanuit de grond van mijn hart, veel van jullie terug te zien. 

Bedankt voor alles!!

Pssst, in de reacties staat een link :)