Ik staar vanuit de spiegel naar mijn voeten. Ik moet, maar ik kan het niet. Op de achtergrond zie ik de brief van Michael liggen, nog steeds ongeopend. Het is nu al een maand geleden dat ik deze heb gekregen, maar lezen is nog steeds te moeilijk. Ik houd de brief wel altijd bij me. Overal waar ik ga, gaat de brief ook. Deze brief geeft me ergens hoop en ik ben bang dat als ik hem lees die hoop in een keer vervaagd.
Ik wil opkijken, maar mijn lichaam werkt niet mee. Ik weet wat ik ervoor moet doen om mijn hoofd op te tillen, maar mijn hoofd doet het niet. Het is eng. Ik wil mezelf niet zien in de spiegel.
'Doe maar rustig aan.' De therapeute, Janine, haar vriendelijke stem weerklinkt door de lege kamer. Ik heb zin om tegen haar te schreeuwen. Het lukt me niet, ik kan mijn hoofd niet optillen, maar daarvan is zij niet de schuld.
'Weet je wat,' zegt Janine na een tijdje. Ik voel hoe mijn lichaam moe wordt van alle inspanning.
'Kijk alleen naar jezelf. Kijk naar jezelf en denk helemaal niets. Later doen we de rest wel.' Complimenten geven aan mezelf. Iets wat ik niet doe. Iets wat ik niet verdien.
Met alle kracht in mijn lichaam slinger ik mijn hoofd omhoog en kijk ik mezelf in de spiegel aan. Recht in mijn ogen. Ik zie er moe uit en zwak. Mijn witte lichaam steekt af tegen de zwarte trui die ik draag. Mijn haren staan alle kanten op, maar toch maakt het me niets uit. Niemand ziet het hier. Niemand behalve ik en Janine.
'Wat voel je nu?' Ik kijk weer weg en tranen springen in mijn ogen.
'Schaamte,' weet ik er nog net uit te brengen. Ik schaam me voor mijn hele leven. Ik schaam me dat ik mag leven.
'Ga nu maar weer rustig terug zitten op je stoel. We gaan verder.'
Ik knik met moeite naar haar en ga dan op de harde stoel zitten.
'Sluit je ogen.'
Verbaasd kijk ik Janine aan.
'Rustig maar, het komt allemaal goed. Sluit nu maar rustig je ogen en adem diep in en uit.'
Ik wil weer in protest gaan, maar weer kan ik het niet. Op een of andere manier hebben ze mij zo weten te veranderen dat ik rustiger ben. Ik houd nog steeds alles voor mezelf, maar mijn woede naar anderen mensen is minder geworden. Het voelt rustiger in mijn lichaam. Het gaat niet veel beter, maar ik maak vooruitgang.
'Blijf diep in en uitademen.'
Ik doe wat ze zegt en adem diep in en uit.
'Zoek de plek in je lichaam op waar jij spanning voelt.'
Ik voel mijn lichaam plots heel erg zwaar worden en begin te trillen. Tot mijn grote verbazing kom ik erachter dat heel mijn lichaam een grote spanning is. Het lukt me niet om een plek op te zoeken en ik voel dat ik klamme handen krijg. Ik probeer rustig te ademen, maar dat gaat haast niet meer.
'Ga in de spanning zitten en los het op. Laat het wegvagen alsof je de spanning op de wind meevoert.'
Ik doe wat ze zegt, maar de spanning gaat niet weg. Er zit teveel spanning in mijn lichaam om hem weg te halen en dat doet pijn. Alles doet plotseling zoveel pijn en een grote vermoeidheid overvalt me.
'Kijk nu naar het midden punt, alsof je naar je neus kijkt.'
Ik wil doen wat ze zegt, maar de spanning in mijn lichaam maakt zo'n grote indruk op mij dat ik het bijna niet kan.
'Je zit in een bioscoop. Er is een groot wit scherm voor je en jij kijkt ernaar. Probeer het je in te beelden. Als het niet helemaal lukt is dat goed, maar probeer het.'
Ik probeer me voor te stellen dat ik in de bioscoop zit. Daarnaast probeer ik goed door mijn neus in te ademen en mijn mond uit te ademen. Ik hoop dat de spanning weg gaat, maar die blijft. Mijn lichaam voelt zwaar. Mijn lichaam voelt veel te zwaar en ik heb het gevoel alsof ik elk moment kan omvallen.
'Het beeld springt aan en je ziet jou onzekere ik. Je ziet jezelf in de meest kwetsbare situatie waarin je ooit in hebt gezeten. Kijk ernaar. Probeer er goed naar te kijken, naar dat meisje in het midden.'
Ik zie mezelf in het midden zitten. Eerst is er nog niemand, maar daarna loopt er een leraar op mij af. Opeens wordt deze heel erg boos op mij, ook al weet ik niet wat ik fout gedaan heb. Leerlingen beginnen te lachen. Het worden er steeds meer. Ze wijzen naar me en lachen me uit. Ik zit op de grond terwijl zij op mij neer kijken. Ik word steeds kleiner en zij worden steeds groter.
Plotseling stapt de leraar aan de kant en zie ik mezelf zitten. Helemaal naakt.
Ik begin te huilen en voel dat ik het benauwd krijg. Ik hoor op de achtergrond Janine nog praten, maar wat ze zegt komt niet meer binnen. Het enige wat ik zie is dat meisje in het midden op de grond. Dat kwetsbare meisje. Ik. Ik zie mezelf zitten op de grond. Helemaal naakt voor iedereen die het maar wil zien.
Ik kom uit mijn trans en open onmiddellijk mijn ogen. De duizeligheid overvalt me en ik zie dat ik helemaal aan het trillen ben. Mijn hart klopt in mijn borstkas en tranen lopen over mijn wangen. Het zweet staat op mijn voorhoofd die pijnlijk klopt.
De brief op de grond staart me bijna net zo erg aan als de mensen die ik in mijn gedachten zag. Michael. Ik kan hem niet met mij lastig vallen. Het is beter dat hij gewoon beroemd is en leuke meiden date. Ik wil dat hij iets van zijn leven maakt, zonder zich zorgen te hoeven maken om mij. Ik. Ik ben een verschrikkelijk geval. Misschien moet ik de brief maar gewoon weggooien. Michael is beter af zonder mij.
JE LEEST
Rejects 2
Fanfiction'Ik kan niet eens van mezelf houden,' fluisterde ik huilend tegen zijn lippen aan. 'Dat hoeft ook niet,' zei hij terwijl hij door mijn haren heen wreef. 'Ik hou wel van jou, als jij dan van mij houd. Dan houden we van elkaar en misschien kunnen we...
