Rejects 2

Hoofdstuk 5 - Camille

Als aller eerste wil ik @lukey_lover_even een tissue aanbieden. Hopelijk gaat het weer een beetje en ben je klaar om het volgende hoofdstuk te lezen!

'Camille, we moeten even met je praten.'

Papa en mama komen de hotelkamer binnengelopen, waar nu we al ruim twee weken verblijven. Sinds ze me kwamen ophalen bij de inrichting ben ik daar nog een aantal keren terug geweest. Ik volg daar mijn therapie een aantal keer per week, maar verder verblijven we in deze iets te kleine hotelkamer. Toch vind ik het wel iets hebben. Ik heb mijn ouders al zo lang niet meer gezien dat ik het wel aankan om met ze in een kleine kamer te zitten. Ik ben heel erg dankbaar dat ze voor mij willen verhuizen. Ze verlaten al hun vrienden, hun werk en familie voor mij. Ze kunnen wel zeggen dat ze alles voor me doen, maar het dan ook echt doen is toch iets anders.

Toch baat deze toon mij wel zorgen. Papa en mama kijken me verontrustend aan terwijl ze op het einde van mijn krakende bed gaan zitten. Heel even lijkt het alsof mijn bed door krakt, maar papa en mama lijken het niet te horen. Ze zijn serieus, veel te serieus.

'Wat is er?' Het komt er met moeite uit en mijn stem breekt.

'Ten eerste moet je weten dat we van je houden.' Mama krijgt tranen in haar ogen en alle mogelijke scenario's spelen zich af in mijn hoofd. Ze gaan me verlaten. Ik weet het bijna zeker. Ze hebben toch besloten dat ik het niet waard ben en gaan weer terug naar huis, zonder mij. Misschien moet ik wel mee. Kippenvel ontstaat over heel mijn lichaam en ik voel dat ik begin te trillen. Ik haal diep ademen weet dat ik nu rustig moet blijven. Een paniekaanval is dichtbij en dat ziet mama ook.

'Rustig,' zegt ze kalm. 'Het komt allemaal goed.'

Ik hoor dat ze zichzelf nog niet helemaal geloofd.

'We hebben alleen wel een klein probleempje,' zegt ze zachtjes.

Papa glimlacht slapjes en kijkt me dan serieus aan. 'Zeg maar gerust een heel groot probleem.'

Ik slik. 'Wat dan?' Vraag ik met moeite. Ik voel dat de duizeligheid toeslaat.

'Wij moeten over een paar dagen weer vertrekken naar Australië.'

De lucht wordt uit mijn longen geslagen en ik kijk ze verbaasd aan.

'Waarom,' ik begin te huilen, maar dat is nu wel mijn minste zorg. Mijn ouders moeten weg. Misschien moet ik weg. Waar zou ik anders moeten blijven? Zouden ze me wegdoen? Zouden ze na alles wat we samen meegemaakt hebben besloten hebben dat dit zo niet langer meer kan? Dat ze niet meer zichzelf willen opofferen voor mij? Dat kan niet. Dat kunnen ze echt niet doen. We hebben het deze twee weken serieus leuk gehad. Ik heb gehuild, maar ook zeker gelachen. Het voelt goed om hier te zijn. Het voelt bijna als thuis.

'We hebben je een paar dingen niet verteld en dat is onze fout. We dachten dat het allemaal goed zou komen en we dit achter je rug om konden regelen, maar dat kunnen we dus niet.'

Ik schud langzaam mijn hoofd. Ze hebben gelogen tegen mij?

'Wees alsjeblieft niet boos. We dachten dat we het allemaal op konden lossen en jou niet hoefden op te zadelen met alle problemen. Nu komen we naar je toe en dat doen we omdat we je vertrouwen. Wij vertrouwen erop dat je sterk genoeg bent en dit samen met ons aankunt.'

Ik schud nu sneller mijn hoofd terwijl de tranen over mijn wangen heen stromen.

Mama begint ook te huilen. 'Het spijt ons ze. We hadden het eerder moeten vertellen.'

Mama brak en papa sloeg zijn armen om haar heen. Hij probeerde haar te troosten, maar haar snikken vulde de hele kamer. Snikken die ik zo vaak heb gehoord. Snikken die mij aan tijden doen denken waar ik niet meer aan wil denken.