Rejects 2

Hoofdstuk 20 -Michael

Ik zet mijn zonnebril op en ga op het gras zitten. Mijn hoofd gooi ik even in mijn nek en geniet van de herfst zonnestralen die op mijn hoofd branden. Het is niet te warm vandaag in Nederland, maar precies goed. Lekker weer om buiten in het park te zitten en dat doen we dan ook. Calum en Luke zijn met een frisbee aan het gooien en Ashton en ik zitten gewoon niets te doen. Het is fijn om tussen alle interviews en optredens door even niets te doen. Amsterdam is daarbij ook echt super mooi. Het is gelukkig niet heel druk en het lukt ons zelfs om even rustig in het park te zitten. Ik snap wel dat je hier wil wonen. Je kunt er helemaal tot rust komen.

'Gaat alles goed?'

Ik kijk Ashton verbaasd van opzij aan. 'Hoezo?' Mompel ik. Volgens mij ben ik dit keer niets raars aan het doen. Toch?

'O,' zegt Ashton glimlachend. 'Ik vroeg me gewoon af hoe het met je gaat.'

Ik haal even onopgemerkt adem en kijk daarna naar het gras. 'Het gaat,' glimlach ik. 'Het gaat.' Zeg ik nog een keer, maar nu meer voor mezelf.

'Weet je het zeker?'

Ik voel de tranen in mijn ogen verschijnen, maar wil er niet aan toegeven. Niet weer. Ik heb al genoeg gehuild en waarom? Om een meisje. Een meisje dat me toch niet meer wil zien door mijn eigen stomme fout. Een meisje dat aan de andere kant van de wereld zit en niet wacht tot ik weer thuiskom. Waarom zou ze ook? Ik ben degene die haar verlaten heeft, niet andersom. Ze hoeft helemaal niet op mij te wachten, want ik weet dat ik dat waarschijnlijk ook niet zou doen.

'Ben je niet bang?' Zegt Ashton na een tijdje. 'Ben je niet bang dat je dadelijk thuiskomt en verder gegaan is met haar leven. Dat ze studeert en nieuwe vrienden heeft. Dat ze misschien wel-' Ashton kreeg niet de kans om zijn zin af te maken.

'Nee.' Schreeuw ik door hem heen. 'Nee dat kan niet. Stop, zoiets zou ze nooit doen. Wij hadden, hebben iets samen. Wij hebben nog steeds iets samen, want officieel heeft niemand het uitgemaakt. Dat zou ze nooit doen. Nooit.' Ik voel dat ik begin te huilen en sla een keer woedend in het gras. Het kan gewoon niet.

Ashton schud een keer lachend zijn hoofd, waarna ik nog bozer word.

'Ashton,' sis ik, 'dit is niet grappig. Ik meen het.'

Ashton draait zich om en schud nogmaals zijn hoofd. 'Ja,' zegt Ashton. 'En dat is meteen je probleem. Je meent het.

'Waarom doe je zo?' Vraag ik gekwetst. Ik heb er geen zin in om nu weer ruzie te krijgen met Ashton. Dat kan ik niet aan.

'Omdat ik je wil voorbereiden.' Zegt Ashton langzaam. Eindelijk lijkt hij weer te weten dat dit een moeilijk onderwerp voor mij is. Dat dit me nog steeds heel veel pijn doet en dat dit mijn grootste fout is ooit.

'Waarop,' zeg ik, bang voor het antwoord wat hij gaat geven. Ik weet wel dat ik niet moet verwachten dat ze met hangende pootjes bij me terugkomt, maar misschien kan ik haar overtuigen. Misschien kan ik haar overtuigen van mijn liefde, want dat heb ik. Liefde voor haar. Ik denk elke dag aan haar. Er gaat geen uur, geen minuut, voorbij zonder dat ik aan haar denk. Zelfs niet toen we op wereldtour waren. Elk land, elke nieuwe stad waar we waren dacht ik aan haar. Aan haar die zover van me weg was, maar toch ook zo dichtbij. Ze heeft mijn hart veroverd en ik heb hem nog niet terug. Ik wil hem ook niet terug. Zelfs niet gebroken.

'Op wat je te wachten staat als we terug komen. Je weet niet hoe ze is, waar ze is, wie ze is. Iemand kan veel veranderd zijn binnen een jaar Michael.'

Ik sluit heel even mijn ogen. 'Dat weet ik.' Fluister ik. 'Dat weet ik maar al te goed en dat is ook een van de redenen waarom ik haar die brief heb geschreven. Er zit ook nog een anderen kant aan het verhaal. Ze kan veranderen, maar dat doe ik ook. We hadden contact kunnen houden, ik had haar kunnen laten overvliegen, ik-'

Ashton onderbreekt mij. 'Michael.' Zegt hij kalm. 'Dat heb je niet gedaan. Ja, dat had je moeten doen, maar daar is het nu te laat voor. Je moet nu gaan bedenken wat je daar in Australië gaat aantreffen. Wat je gaat doen om haar terug te winnen.'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik weet het niet Ashton,' mompelde ik. 'Ik heb het verpest.'

Ashton sloeg een keer troostend op mijn schouder. 'Dat heb je zeker,' zegt hij dan. 'Des te meer je je best voor haar moet doen. Je moet haar laten zien dat je altijd aan haar gedacht hebt. Je moet haar laten zien dat je nog van haar houdt.'

Ik zucht. Ashton heeft gelijk, ik moet verdomme goed mijn best gaan doen voor haar. Voor de persoon van wie ik nog steeds zo ongelofelijk houd. Voor de persoon die mij beter kent dan wie dan ook. De persoon die mij kent zonder al die aandacht. Ik wil haar terug, maar de vraag is of zij dat ook wil.

Ik wil iets tegen Ashton zeggen, maar ik wordt plotseling onderbroken door iets hards tegen mijn rug aan. Ik draai me om tegen Luke en Calum te roepen dat ze me er buiten moeten laten, maar zie dan dat de bal niet van Calum en Luke afkomt.

'Sorry,' plotseling zie ik iemand voor me staan. De jongen heeft een bordeaux rode trui aan en zijn bruine, tegen het zwarte aan, haren komen onder een muts aan. De muts zit ver over zijn hoofd getrokken en ik zie dat hij het warm heeft.

'Uh,' zeg ik, 'maakt niets uit.'

De jongen kijkt me even verbaasd aan en even denk ik dat hij me herkent. Dan draait hij zich om. Hij wil weglopen, maar bedenkt zich dan.

'Je komt hier niet vandaan?' Zegt hij dan.

Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. 'Is dat zo raar dan?' Zeg ik lachend.

'Nee,' zegt hij. 'Het is alleen... Je hebt precies hetzelfde accent als een vrienden van mij.'

Ik lach nog harder en hoor dat Ashton nu ook moet lachen. 'Waar komt je vriendin vandaan?'

'Uit Australië.' Ik zie de twinkeling in zijn ogen als hij erover praat.

'Dat is toevallig,' zegt Ashton. 'Wij komen ook uit Australië!'

'Waar komen jullie vandaan, misschien kennen jullie haar wel?'

Ashton schudt zijn hoofd. 'Nee, ik denk het niet, Australië is groot! Als ze ons kende, dan kende jij ons ook wel.'

De jongen denkt er niet verder over na en haalt zijn schouders op. 'Nogmaals sorry,' zegt hij, voordat hij wegrent.

Oe, we hebben een confrontatie tussen #TEAMTOM en #TEAMMICHEL voor wie zijn jullie?