Rejects 2

Hoofdstuk 6 - Michael

'Nu vertellen jullie mij verdomme wat er allemaal aan de hand is!' Ashton slaat boos met zijn vuist op tafel. Hij kijkt ons allemaal een voor een aan en stopt als laatste bij mij. Tranen verspreiden zich in mijn ogen en ik moet mijn best doen om niet heel hard in huilen uit te barsten. Ik ben zo emotioneel, terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik wil niet huilen omdat Ashton zo doet. Ik wil niet huilen omdat ik alweer ruzie heb gehad met Luke. Ik wil niet huilen om Camille. Ik wil niet de hele tijd aan haar denken. Gedachtes razen door mijn hoofd heen en ik krijg geen moment rust. Ik heb rust nodig, maar weet niet waar ik die kan halen. Ik moet altijd opletten met wat ik doe en zelfs bij de jongens kan ik tegenwoordig niet mezelf zijn. Niemand snapt en het schrikt me af dat Ashton nu zo doet. Ik dacht namelijk dat hij het als enige wel snapte. Niet dus. Iedereen wordt altijd alleen maar boos op mij. Misschien is het wel mijn eigen schuld. Misschien moet ik het probleem eens bij mezelf zoeken.

'Hallo?' Ashton zwaait een keer en kijkt ons hopeloos aan. 'Waarom maken jullie de hele tijd ruzie om werkelijk waar helemaal niets. We zitten in een en dezelfde band. We kunnen samen lachen en gek doen, tot dat jij weer tegen Michael uitvalt.' Ashton kijkt Luke aan. 'Daarna loop jij weg,' hij wijst nu naar Calum, 'en begin jij te huilen.'

We kijken Ashton allemaal ongelovig aan. Dit kan hij niet menen. Vooral wat hij tegen mij zei komt hard aan. Ik kan er niets aandoen dat ik overal om moet huilen. Het is niet zo dat ik dat expres doe, het liefste zou ik er zelfs mee stoppen.

'Laat mij erbuiten.' Gromt Calum geïrriteerd. 'Ik probeer er al een paar jaar buiten te blijven. Ik weet er niets van.'

Ashton kijkt hem ongelovig aan. 'Dit kun je niet menen? Dat is nu juist het probleem. Je had ze al lang moeten dwingen om met elkaar te praten.'

Calum schudt zijn hoofd. 'Onmogelijk.' Calum wil opstaan, maar dat hield Ashton snel tegen.

'Zitten,' schreeuwt hij hard. 'Ik wil dat jullie praten. Nu. Ik mis iets en zou graag willen weten wat onze band uit elkaar drijft. Ik heb het verdomme leuk met jullie, maar dit gaat me te ver. Het is goed dat jullie het verleden niet willen bespreken, maar ik heb dat ook gedaan. Ik heb ook mijn gedrag naar jullie uitgesproken en vertelt waar ik mee heb gezeten. Nu zijn jullie aan de beurt. Het voelt alsof jullie mij buitensluiten en dat voelt niet fijn.'

Ashton gaat zitten en haalt een keer diep adem om zichzelf te kalmeren. 'Dus, wie begint?'

Luke schudt zijn hoofd lachend. 'Ik denk dat Michael dit maar moet uitleggen, aangezien hij dit allemaal veroorzaakt.' Luke kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan.

'Luke hou nou eens op. Michael kan er toch ook niets aandoen dat zij voor hem heeft gekozen.' Calum trekt voor het eerst sinds dat ze elkaar kennen zijn mond open. Hij neemt het voor mij op en dat voelt eigenlijk best heel raar. Niemand neemt het ooit voor mij op. Ik ben altijd degene die alles fout doet.

'O, en wie was degene bij wie ze uithuilden toen Michael haar weer eens had beledigd? Ik. Heel goed.'

'Wacht,' zegt Ashton plotseling zacht. 'Dit gaat allemaal over een meisje?' Met open mond kijkt hij ons aan, maar wij zeggen niets terug. Hij weet er helemaal niets van.

'Ik heb toch gezegd dat jongens en meisjes geen vrienden kunnen zijn? Jullie wilden het toch proberen, ook goed. Ik heb gezegd dat een van jullie het spel verliest en Luke, jij hebt duidelijk verloren.'

Luke bijt gefrustreerd op zijn lip en kijkt mij gemeen aan. 'Daarom heeft ze mij ook gekust?'

'Dat geloof ik niet,' zeg ik met meer zelfvertrouwen dan ik verwacht. Ik voel me eerlijk gezegd helemaal niet zo zelfverzekerd, maar dat ga ik Luke niet vertellen. Ik wil het eerst van haar horen, dan pas kan ik boos op haar zijn. Toch heb ik iets veel ergers gedaan. Ik heb haar zomaar verlaten. Aan de andere kant stuurt zij nu niets meer terug. Het is allemaal zo ongelofelijk ingewikkeld.

'Dan geloof je het niet, het is toch echt waar. Ze wil jou niet. Vooral niet nadat je haar hebt verlaten. Je hebt niet voor niets in het gekkenhuis gezeten.'

Er knapt iets in mij. Lukes woorden komen bij mij binnen als een pijl die recht in mijn hart geschoten wordt. Een pijn verspreid zich door mijn hele lichaam en ik kijk Luke gekwetst aan. Ik verwacht een overwinnende blik in zijn ogen te zien, maar die zie ik niet. Luke kijkt me geschrokken aan.

'Sorry,' fluistert hij. 'Ik bedoel niet... Het spijt me echt heel erg. Ik wilde dat niet zeggen...'

'Nee,' zei ik lachend. 'Dat wilde je helemaal niet zeggen.' Mijn lach ging over naar hysterisch happen naar lucht. 'Is dat hoe je over me denkt? Is dit waarom je altijd zo min over mij doet? Ja, ik heb in een gekkenhuis gezeten. Misschien ben ik ook wel gek, maar ik verwachtte echt dat jij mij zou accepteren zoals ik ben. Ik dacht echt dat we, ondanks alle ruzie, vrienden waren. Misschien had ik ongelijk. Misschien is dit helemaal geen goed idee. Ik wil niet praten. Laat me alsjeblieft met rust, voor de rest van mij leven. Ik wil terug naar huis. Ik wil bij mensen zijn die me wel accepteren. Jij weet verdomme niet wat ik allemaal gezien heb binnen in dat huis, maar geloof me het was niet niets. Ik heb daar intensieve therapie gevolgd. Ik heb aan mezelf gewerkt, binnen in dat gekkenhuis. Ik ben daar gemaakt, daar in dat gekkenhuis. Ik denk niet dat ik nog in dezelfde kamer als jou kan zijn. Het spijt me zeer, maar ik ben weg. Ik walg van je opmerking. Ik had nooit gedacht dat je zo laag zou zinken Luke. Weggevaagd door de liefde. Jammer. Je was altijd een voorbeeld voor me geweest, maar blijf nu alsjeblieft zo ver mogelijk uit de buurt. Ik hoef je niet meer te zien.'

Ik draai me om en loop met grote passen de kamer uit. Ik voel dat ik elk moment kan breken, maar ik hou me sterk. Ik wil niet breken voor hen. Ik wil dat ze weten dat ze niet zomaar alles tegen me kunnen zeggen. Luke heeft me oprecht gekwetst en ik weet niet of ik hem ooit nog wil, en kan, zien.