Rejects 2

Hoofdstuk 23 - Camille

Zenuwachtig loop ik naar de voordeur van Tom zijn huis toe. Ik heb heel lang moed moeten verzamelen, maar hier stond ik dan. Alweer. Ik heb nog nooit zomaar bij Tom aangebeld en was dat tot voorkort eigenlijk ook niet van plan. Dit is niets voor mij. Wat als hij niet thuis is? Wat als hij weg is en mij hier heeft laten zitten. Ik weet dat dat bijna onmogelijk is, maar dat dacht ik ook van Michael. Waarom zou je zomaar weggaan zonder het te laten weten?

Ik ben zo ontzettend nerveus dat ik plotseling helemaal begin te trillen. Natuurlijk kende ik Tom goed, maar dat dacht ik ook bij Michael. Ik voelde me bij hem ook veilig. Totdat hij op een dag zomaar van me weg was. Verdwenen naar de andere kant van de wereld. Daarom houdt iets me nu tegen. Dadelijk is Tom ook weg. Dadelijk wil Tom me nu helemaal niet zien. Dadelijk voelt hij niet hetzelfde als ik. Dadelijk vindt hij me super vervelend. Het zou allemaal kunnen, ik sta nergens meer van versteld.

Bijtend op mijn lip doe ik nog een stap naar voren. Ik weet dat ik niet zo negatief moet denken, maar het gaat vanzelf. Mijn hoofd begint en kan er niet meer mee stoppen. Alle mogelijke horror scenario's heb ik intussen al gezien en waarschijnlijk word ik dan uiteindelijk toch verrast. Verrast met iets wat nog veel erger is dan al die dingen die ik bedacht had.

Mijn trillende hand heeft moeite om op de deurbel te drukken, maar uiteindelijk is het gelukt. De secondes leken uren te duren, maar dan doet er uiteindelijk toch iemand open. Mijn hart bonkt in mijn keel en ik krijg er geen woord meer uit.

'Camille?' Hoor ik een verbaasde stem ver weg zeggen.

'Is Tom thuis?' Pers ik er met moeite uit. Dit komt me zo bekend voor dat ik zin heb om in huilen uit te barsten.

'O god.' Zegt een stem en ik zie een bange blik voor me. Waarom was ze zo bang? 'Meisje wat erg?' Ik kan de paniek in haar ogen lezen. Die blik, die blik ken ik maar al te goed.

Ik loop nog steeds achteruit. De tranen in mijn ogen lopen nu over mijn wangen. Zie je wel. Iedereen verlaat mij, dit heb ik al een keer meegemaakt. Niemand mag mij. Ik ben altijd maar tijdelijk. Als de mensen mij kennen zijn ze altijd weer snel weg.

'Camille,' hoor ik ver op de achtergrond. 'Camille, gaat het?'

Ik loop nog verder achteruit en voel dan opeens dat ik achteruit val. Er schiet een pijnscheut door mijn rug heen en ik gil het uit.

'Camille!' Iemand komt haastig naar me toegerend. 'Camille, gaat het?'

Ik moet er alleen niets van weten en probeer nog verder achteruit te krabbelen. Iemand roept nog een keer mijn naam, maar nu met veel meer paniek.

'Camille, pas op!' Iemand pakt mijn kraag vast en trekt me terug. Weer gil ik het uit.

'Laat me los.' Roep ik hard en ik probeer me los te maken van degene voor me.

'Camille.' Hoor ik nog een keer. 'Camille ik ben het. De moeder van Tom. Stil maar, ik ben bij je.'

Het is alsof ik uit een trans ontwaak en ik knipper een paar keer met mijn ogen. Voor me staat inderdaad de moeder van Tom. Ze heeft een rustige uitdrukking op haar gezicht, maar ik kan zien dat ze geschrokken is.

'Gaat het een beetje?'

Ik knik mijn hoofd en sta snel op. 'Ik moet gaan denk ik.' Ik draai me om en wil weglopen, maar dat laat ze niet zomaar gebeuren. Ze pakt snel mijn mouw vast en trekt me terug de oprit op.

'Ik laat je niet zo gaan.' Zegt ze vastberaden. 'Als je per se wil gaan dan bel ik iemand op die je kan halen, anders mag je hier ook altijd wachten totdat Tom thuis is. Hij is nu nog even op school, maar hij kan er elk moment zijn.'

Ik adem rustig uit en sluit mijn ogen. Hij heeft me dus niet verlaten. Dit doe ik echt nooit meer, ik wist niet dat ik er zo heftig op kon reageren.

'Kom maar binnen, dan zet ik een kopje thee. Samen wachten we wel op Tom.' Ze pakt mijn hand vast en begeleid me naar binnen.

'Mam?' Hoor ik een bekende stem door de keuken heen galmen. 'Ik ben thuis!'

De moeder van Tom kijkt me glimlachend aan en geeft me een knipoog. 'Ik ga niet vertellen tegen hem wat er net is gebeurd,' fluistert ze, 'maar ik ga ervan uit dat je dat zelf wel kan doen als je daar behoeften aan hebt.'

Tom komt de keuken binnen lopen en ik zie zijn gezicht opklaren. Een grote glimlach ontstaat op zijn gezicht, waardoor ik me meteen thuis voel. Even had ik nog getwijfeld of ik niet gewoon weg moest gaan, maar de moeder van Tom had me verzekerd dat hij het echt niet erg zou vinden. We hebben samen denk ik wel een uur gepraat over van alles en ze is echt heel erg aardig. Het is echt een lieve vrouw.

'Camille,' zegt blij verrast. 'Leuk dat je er bent!'

Ik knik en glimlach. Leuk dat jij er bent, denk ik bij mezelf, want ik weet dat het ook heel anders kan.

'En, heb je al zin in vanavond?' Hij pakt een thee glas en schenkt voor zichzelf ook wat thee in. Daarna trekt hij een stoel naar achteren en komt hij naast mij zitten.

'Wat gaan we doen?' Vraag ik nieuwsgierig, maar Tom geeft er geen antwoord op.

'Dat zie je vanzelf wel,' zegt hij met een knipoog.

Fijne carnaval! 

ALLAAAAAAF