Rejects 2

Hoofdstuk 4 - Michael

Camille,

Dit is de tweede keer dat ik jou een brief schrijf, ook al weet ik dat je de eerste niet gelezen hebt. Hoe ik dat weet, weet ik ook niet precies. Iets in mij zegt gewoon dat je de brief hebt verscheurd en weggegooid. Je wil hem niet lezen omdat je al over mij heen bent. Je hebt jezelf beloofd om nooit iemand meer te vertrouwen en dat is mijn schuld.

Ik schrijf dit trouwens ook niet voor mijn plezier. Mijn therapeut zegt dat opschrijven helpt. Eerst moest ik eigenlijk een dagboek bijhouden, maar dat heb ik geweigerd. Daar heb ik geen tijd voor en sowieso, welke volwassen jongen gaat nu een boek schrijven.

Je leest het trouwens goed, ik zit bij een therapeut. Gisteren in een van de kleine pauzes van onze show brak ik. Ik kon het niet meer, ik wilde niet meer. Schreeuwend en gillend lag ik op de grond. Al de kracht was uit mijn lichaam verdwenen. Luke werd natuurlijk weer boos en Calum liep weg. Ashton daarentegen liep niet voor mij weg en kwam naar me toe. Hij beloofde me om me niet in de steek te laten. Ondanks dat hij niet wist wat er allemaal gebeurd was hielp hij me. Hij zei dat we samen een therapeut gingen zoeken. We zouden samen werken aan een beter toekomst voor mij.

Zou hij er nog zo overdenken als hij wist wat ik allemaal heb gedaan? Waarschijnlijk niet, waarschijnlijk vindt hij me dan ook gek en dom. Wie doet nu zoiets als wat ik bij jou heb gedaan?

Ik vond de kracht weer terug en na een iets te lange pauze stond ik weer op het podium. De fans staarde me allemaal aan. Vele van hen hebben waarschijnlijk hetzelfde probleem als ik. Vele van hen worden waarschijnlijk ook gek van hun gedachten. Toen zei ik het, toen zei ik dat ik op therapie ging.

De liefde die ik toen van ze kreeg was geweldig. Het hele internet stond vol met lieve berichtjes van fans.

Toch mis ik een bericht. Ik mis het bericht van jou. Het maakt me helemaal niets uit wat andere zeggen, zolang ik jou maar heb. Ik weet niet waarom dat is, maar ik mis je zo erg. Zo erg heb ik nog nooit iemand gemist. Het idee dat ik niet weet waar je bent doet me pijn. Het idee dat ik niet weet waarom je Luke hebt gezoend doodt me. Ik hoop zo dat het niet waar is.

Wat Luke tegenwoordig tegen mij heeft weet ik ook niet. Hij ontwijkt me en durft me niet meer aan te kijken. Als ik iets doe wat hem niet zint kraakt hij me helemaal af. Een normaal gesprek met Luke heb ik al tijden niet meer gehad. Ik ben mijn beste vriend kwijt. Misschien doet dat nog wel meer pijn dan dat ik jou heb verlaten. Om jou te verlaten had ik tenminste een goede rede. Hopelijk is het ook een goed teken dat ik niets van je hoor. Daar houd ik me maar aan vast. Het gaat goed met je en je hebt mij niet nodig. O, wat hoop ik toch dat dat waar is.

Luke daarentegen heb ik wel nodig. We zitten samen in dezelfde band en ik wil niet dat dat stopt. Ik houd ervan om in de band te zitten. Alle fans, liedjes en concerten, het is gewoon allemaal in een woord geweldig. Ik voel me zo bevoorrecht en wil alles maken van deze mooie tijd. Voor je het weet is het over.

'Michael?'

Ik schrik op en verfrommel meteen de brief. Ik ga rechtop mijn bed zitten en kijk naar de deuropening. Daar staat Ashton die me van een afstand bedenkelijk aankijkt.

'Gaat het?'

Ik merk nu pas dat de tranen over mijn wangen heen rollen en veeg ze snel weg.

'Ja hoor,' zeg ik met een schorre stem.

Ashton loopt naar me toe en gaat naast me op mijn bed zitten.

'Weet je het zeker? Ik hoor de onzekerheid in zijn stem.

'Nee,' ik krijg tranen in mijn ogen.

'O,' Ashton kijkt me even aan, maar begint daarna weer te praten. 'Hoe was je therapie?'

'Zwaar,' zeg ik na alle eerlijkheid. 'Heel erg zwaar, maar goed.'

Ashton glimlachte lief. 'Ik weet het,' fluistert hij zachtjes.

'Hoe-' Ik wil het vragen, maar stop midden in mijn zin. Ik kan niet zomaar aan Ashton vragen waarom hij dat weet. Ik wil het zelf niet vertellen, waarom zou hij dat dan wel willen?

'Je mag het best vragen,' zegt Ashton terwijl hij zijn schoenen uit doet en lekker gaat zitten op mijn bed.

'Waarom moest jij naar therapie?'

Ashton glimlacht en sluit daarna zijn ogen. Hij ademt heel even diep in en begint daarna te praten.

'Ik denk dat je wel ooit mijn schrammen hebt gezien,' zegt hij terwijl hij zijn polsen naar mij uitstrekt.

Ik schrik ervan, ook al heb ik ze al vaker gezien. Hij heeft ons nooit uitgelegd hoe hij eraan komt, maar iedereen weet dat wel. Hij had een moeilijke tijd, dat wisten we allemaal. We hadden er alleen nog nooit naar doorgevraagd. Wij hadden ons verhaal en Ashton die van hem.

'Deze schrammen zijn de rede voor mijn therapie. Mijn leven is niet altijd makkelijk geweest en ik kon het niet altijd goed aan. Ik ging mezelf pijn doen, totdat mama erachter kwam. Zij zag mij snijdend in de badkamer staan, het bloed over mijn polsen lopend. De angst in haar ogen is niet te beschrijven. Woede, teleurstelling, maar vooral bezorgdheid. Ze kwam huilend naar me toegerend en gooide het mes op de grond. Ze sloeg haar armen om me heen en bleef maar fluisteren dat ze van mij hield. Ik kon alleen maar naar mijn bloedende pols kijken. Ik kon verdomme alleen maar denken aan het mes in mijn pols.'

Ik heb tranen in mijn ogen terwijl ik naar Ashtons polsen blijf kijken. Stel je voor dat je iemand vind die er zo aan toe is. Dat moet vreselijk zijn. Het moet vreselijk zijn geweest voor zijn moeder.

'Eerst wilde ik niet op therapie,' zegt Ashton langzaam. 'Maar toen ik eenmaal bezig was zag ik er naar uit. Het was fijn om een keer met iemand te praten. Om met iemand te praten die naar mij wilde luisteren en om mij gaf.'

Ik kijk Ashton aan en zie dat er ook een traan over zijn wang rolt.

'Je mag ook altijd met mij praten Michael,' zegt Ashton na een kleine stilte.

'Dat weet ik,' nu lopen de tranen als watervallen over mijn wangen.

'En dat meen ik echt. Ik weet niet wat er allemaal is gebeurd, maar zoals ik al eerder heb gezegd, ik voel de spanning tussen jullie. Calum loopt weg en Luke en jij maken alleen maar ruzie. Misschien moeten we eens met zijn alle gaan praten. Gewoon, alles op tafel gooien.'

Ik voel mijn handen trillen. 'Ik weet het niet,' zei ik onzeker.

'Het hoeft nu ook nog niet,' zei Ashton geruststellend. 'Als je wat verder bent in de therapie. Misschien helpt het je dan juist wel.'

Ik knik, maar ben nog niet helemaal overtuigd.

'In die tussen tijd ben ik er altijd voor je.'

Weer knik ik, niet wetende wat ik anders moet doen. Ashton is zo ongelofelijk aardig, hij snapt mij precies. Alles wat ik nu voel heeft hij ook ooit gevoeld. Dat is, hoe raar dan ook, een fijn idee. Ik sta niet alleen.

'Laten we nu iets leuks doen,' lacht Ashton. 'Laten we een film kijken en even alles vergeten.'

Dat is wat we deden. We pakte een laptop en nestelde ons lekker in op mijn bed. Samen keken we naar een film en vergaten even alles om ons heen. We waren even niet beroemd, we waren twee vrienden die samen hun problemen wilde vergeten. We waren alleen met elkaar en schakelde de wereld om ons heen even uit.