Rejects 2

Hoofdstuk 7 - Camille

'Dus Camille, vertel eens wat meer over jezelf.' Abigale zet drie grote thee mokken voor ons neer en gaat vervolgens in de bank naast ons zitten. 'Je ouders hebben mij al het een en ander vertelt, maar ik wil jou nu leren kennen. Niet je verhaal.'

Ik slik een keer en kijk de ruime, maar toch ook weer knusse kamer rond. Abigale heeft een mooi huis en heeft dat ook goed ingericht. Tegenover me op de bank zit Anna, het anderen meisje dat bij Abigale woont. Ze zou familie van haar zijn, maar verder weet ik er ook niet veel van. Natuurlijk vraag ik mezelf af waarom ze hier woont en niet thuis, maar dat zijn mijn zaken niet. Iedereen heeft een eigen leven. Iedereen heeft zijn eigen verhaal.

'Camille?' Abigale kijkt me lachend aan wanneer ik uit mijn gedachten schiet.

'Sorry,' zeg ik beschaamd. Laat die goede eerste indruk maar weg. Ik heb in een gekkenhuis gezeten en dat weet ze ondertussen ook wel. Ik ben dromerig en zie dingen die er niet zijn. Waarom zou ze mij eigenlijk hier in huis willen nemen? Het kost haar waarschijnlijk alleen maar moeite.

'Ik uh... Heb eigenlijk mijn hele leven in Australië gewoond...' Begin ik onzeker. Is dit wat ze willen horen? Of moet ik iets anders vertellen? Ik weet het echt niet.

'Tot een jaar geleden, toen ben ik naar Nederlands verhuisd.' Ik last een pauze in voor vragen, maar er komen tot mijn verbazing geen vragen. Ze kijken me alle twee geduldig aan tot ik verder ga. Als zij het niet willen weten, of Anna in ieder geval, dan ga ik gewoon verder. Abigale zal het toch allemaal wel weten. Daar hebben mijn ouders echt wel voor gezorgd.

'Eigenlijk werd ik hier gedwongen geplaatst, tegen mijn wil in, maar uiteindelijk heb ik er ontzettend veel aan gehad. Zoveel dat ik er nu niet meer weg wil.' Ik glimlach even en beleefd lachen Abigale en Anna met mij mee. Dan valt er een stilte. Een stilte waarin we allemaal nadenken. Zou ze al spijt hebben dat ze toe heeft gestemd om mij op te vangen? Waarschijnlijk wel.

'Je kan al goed Nederlands,' zegt Anna dan plotseling. 'Ik bedoel, omdat je hier nog maar zo kort woont.'

Ik glimlach naar haar en knik dankbaar. 'Ik heb veel geoefend.'

'Doe je aan sport?' Vraagt Abigale terwijl ze een slok van haar thee neemt. Meestal doe ik suiker in mijn thee, maar ik durf het niet te vragen. Wat als dat hier heel raar is? Wat als ze me dadelijk uitlachen? Zal ik me hier ooit thuis voelen? Misschien zit ik hier niet lang, ik wil me toch wel thuis voelen. Ik wil verder omhoog, niet naar beneden. Een fijne thuissituatie zou een goed begin zijn.

'Ja,' zegt Anna. 'Doe je aan sport?'

Ik begin te lachen en kijk ze alle twee hoofdschuddend aan. 'Nee,' grinnik ik. 'Geen sport voor mij. Waarom zou ik mezelf onnodig moe gaan maken? Ik zit liever iets rustigs te doen. Tekenen, knutselen, schrijven, allemaal dingen die ik leuk vind om te doen, maar sport. Nee bedankt.'

Abigale en Anna lachen hard met mij mee.

'Gelukkig, dan hoef ik dus ook niet gedwongen met jou naar de sportschool?' Anna legt voor de grap opgelucht haar hand op haar hart. 'Dat is echt een pak van mijn hart.'

Ik moet lachen. Ik lach echt, besef ik me dan plotseling. Ze laten me echt lachen, hoe kan dat?

'Nee, serieus. Ik houd ook niet zo heel erg van sporten. Eigenlijk doen wij dat nooit. Wij houden meer van lekker eten.'

Nu leg ik mijn hand op mijn hart neer. 'Pff,' zeg ik lachend. 'Dat is dan weer een pak van mijn hart!'

Abigale kijkt met een glimlach naar ons terwijl ze de afstandsbediening van de televisie pakt.

'Even kijken of er een leuke film komt.' Zegt ze terwijl ze door de kanalen van de televisie heen zoekt.

'O,' ze geeft Anna de afstandsbediening als teken dat zij maar moet zoeken en kijkt draait zich dan naar mij toe.

'Ik heb met je ouders afgesproken dat als alles goed gaat en je het hier gewend bent, dat je dan naar school mag. We gaan samen kijken welke school, want ik begrijp dat je geen diploma hebt toch?'

Ik bijt op mijn lip en denk terug aan die vreselijke laatste weken op school. Begrijp me niet verkeerd, Kate was heel aardig voor me, maar het was niet hetzelfde. Zij was niet hopeloos verliefd op een jongen die haar zomaar verlaten had. Zij was niet twee keer zo ontzettend gekwetst dat haar hele hart brak. Zij heeft niet uit een dal moeten komen. Toch moet ik haar maar eens een keer bellen. We belden wel vaker toen ik nog in de inrichting zat en dat was altijd erg fijn. Kate is er altijd voor me geweest en nog steeds. Het is moeilijk om contact te houden met iemand aan de andere kant van de wereld, maar het kan.

Michael. Waar zou hij nu zijn?

De gedachte schiet heel even door mijn hoofd heen, maar ik schud hem zo snel mogelijk weg. Het maakt me niets uit waar hij nu is. Daarbij heb ik nog steeds zijn brief niet geopend. Als het me iets uitmaakte had ik dat allang gedaan.

'Ik heb geen diploma,' zeg ik als ik me haar vraag herinner.

'Misschien kun je hier toch wel een opleiding starten, als je dat wil en daar zelf klaar voor bent. Dat komt helemaal goed.'

Ik glimlach dankbaar naar haar. 'Bedankt,' fluister ik. Ik zeg het niet heel erg graag. Bedankt betekend dat iemand iets voor je gedaan heeft wat jij waardeert. Dat iemand om je geeft en dat jij om diegene bent gaan geven. Bedankt. Met bedankt gaat alles kapot.

Er schiet een rilling over mijn rug heen en ik probeer me te focussen. Ik moet niet zo negatief denken. Het komt goed. Mensen aan de andere kant van de wereld zijn anders.

'Wat kijk-' Ik kan mijn zin nog niet afmaken of ik word onderbroken door de stem van de nieuwslezer. Zijn woorden doen me huiveren en ik voel hoe warm ik het krijg. Benauwd, maar tegelijkertijd voel ik wel het kippenvel op mijn arm staan. Zijn woorden drukken mijn keel dicht als twee bedreigende handen en ik krijg geen lucht meer. Ik kijk naar Anna en Abigale, maar die lijken niets door te hebben. Goed. Misschien hebben mijn ouders dan toch niet alles vertelt.

Ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden en doe alles wat ik geleerd heb. Het lukt niet. Ik hap naar adem en begin te hyperventileren.

'Gaat het?' Vraagt Abigale bezorgd en ze staat meteen op.

'Ja,' zeg ik met de grootste nep glimlach ooit. 'Ik ga even naar mijn kamer. Teveel nieuwe indrukken.'

Zo snel als ik kan loop ik de kamer uit. Weg van de woorden die ik niet wil horen, maar toch bereikt het me. Het bereikt me als een windvlaag en komt zo hard aan dat ik bijna val. Nog net voordat ik de deur heb dicht gesmeten hoor ik het.

'De jongens van 5 Seconds of Summer hebben hun Europa tour aangekondigd en komen op eenentwintig mei naar Nederland voor een concert in het Ziggo dome, maar er is meer nieuws. Nog voor het volgende jaar komen ze, op nog een onbekende locatie, hun gloednieuwe eerste album promoten. Hier, in Nederland!'

Ik weet dat ik eerst ooit had gezegd dat ze al een cd hadden en ook al de live cd, maar vergeet dat maar weer. Dat is eigenlijk ook niet heel logisch, aangezien ze nog aan het touren waren als voorprogramma in die tijd. Okay, sorry voor de verwarring.