Rejects 2

Hoofdstuk 40

Het is zes uur en ik ben net klaar met mijn laatste les Nederlands. Bijles eigenlijk. Al de mensen uit mijn klas verklaren me voor gek dat ik daar naar toe ga, maar zelf zie ik dat niet zo. Ik leer er super veel en elk woord dat ik ken betekend dat ik beter kan communiceren met de mensen hier. Elk woord betekend een stukje dichter bij een normaal leven. Het voelt gewoon zo goed om hier op school rond te lopen. Het voelt alsof ik mijn plek gevonden heb en dat niet alleen op school. Ook in de stad zelf ken ik mensen. Mensen die om me geven en me helpen bij alles wat ik doe.
Ik loop door de lege gangen heen op weg naar mijn kluisje heen. Omdat het al zo laat is, is er bijna niemand meer op school. Af en toe kom ik een paar leerlingen tegen, die me dan vriendelijk toe knikken. Ik knik terug en lach naar hen. Een lach die over mijn hele gezicht doortrekt.
Glimlachend kom ik bij mijn kluisje aan, maar zodra ik daar ben verdwijnt mijn glimlach meteen. Zuchtend sla ik tegen mijn kluisje aan en schud ik mijn hoofd. Wil dat ding voor een keer gewoon opengaan?
'Lukt het?'
Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naast me. Daar staat de jongen met bruine haren die opgloeien in het licht. Daar staat de jongen met de bordeaux rode trui aan. Met zijn oprechte glimlach loopt hij naar me toe.
'Tom,' fluister ik, een glimlach die ik niet kan tegenhouden ontstaat op mijn gezicht.
'Krijg je je kluisje nu nog steeds niet open?'

Ik moet lachen aan de herinnering. Hier heb ik Tom ontmoet. Dit is de plek dat ik voor het eerst zag dat het ook anders kon. Door hem was mijn eerste school dag geweldig, ook al weet hij dat misschien zelf niet eens. Door hem had ik plezier op school en voelde ik me welkom.

'Je bent ook niets veranderd.' Hij komt dichterbij en stopt vlak achter me. Zijn adem kriebelt in mijn nek en ik doe mijn ogen dicht.
'Jij anders ook niet.' Zeg ik zo zacht dat alleen wij het kunnen horen. De woorden blijven tussen ons inhangen, totdat Tom beweegt. Hij buigt voorover en maakt mijn kluisje open. Zijn gespierde armen vlak langs mijn gezicht af.
'Dankjewel.' zeg ik terwijl ik mijn jas uit het kluisje pak.

'Ben je er klaar voor?'

Ik knik. 'Ja,' zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk, alleen lukt dat niet zo goed. Mijn stem breekt als ik denk aan wat we nu gaan doen. Michael en Luke hebben besloten om toch terug naar huis gegaan. Vanavond, na een week, is de tijd aangekomen dat ze weggaan. Ik ga ze heel erg missen, maar ik weet ook dat het beter zo is. Hier ben ik gelukkig. Het is niet de bedoeling dat ik nog ooit naar Australië terug ga en ook is het niet de bedoeling dat mijn ouders nog hier naar toe komen. Zij hebben daar hun leven en ik heb dat van mij hier. Ik weet nu dat je niet dichtbij iemand moet zijn om van hen te houden. Ik kan van hen houden vanaf hier. En ik houd van hen, zo ontzettend veel.

Tom pakt mijn hand vast en knijpt er even in. 'Kom,' zegt hij. 'Dan kunnen we nog even in de stad iets drinken. Daarna gaan we naar hun hotel. Als je natuurlijk nog steeds wil dat ik meega. Als je dat niet wil dan snap ik dat ook.'

Ik kijk Tom aan en knipper de tranen in mijn ogen weg. Ik zucht een keer diep en verzamel alle kracht om een glimlach op mijn gezicht te toveren. 'Ik zou het super fijn vinden als je meegaat. Dan kunnen we dit samen afsluiten.'

Tom knikt en houdt de klapdeur voor me open. 'Zoals u het wenst.'

Ik sla hem zachtjes tegen zijn arm aan en lach om zijn kleine, bescheiden grap.

Ik loop achter Tom aan door de lange gangen van het hotel heen. Een manager had ons opgewacht bij de ingang van het hotel en neemt ons nu mee naar de kamer waar de jongens wachten totdat alles geregeld is. Totdat ze wegkunnen hier.

De gangen zien er chique uit. De vloer, en de muren tot halverwege, zijn bedekt met een mooi lichtbruin tapijt. Aan de wand hangen mooie schilderijen van landschappen. Verder hangen er nog kleine kroonluchters aan het plafond. Ze zien er duur en tegelijk ook bescheiden uit. Het heeft wel wat, maar ik zou hier niet kunnen verblijven. Het zou niet als thuis voelen. Alles is hier veel te steriel en netjes.