Rejects 2

Hoofdstuk 34

Samen met Luke loop ik door het park dichtbij ons in de buurt heen. Het is een mooie nazomer middag en iedereen geniet dan ook volop van het lekkere weer. In het park is het druk, maar dat vind ik juist fijn. Het is er gezellig druk.

'Was het leuk gisteren met Michael?' vraagt Luke voorzichtig. Ik kan niet peilen of hij dat doet omdat hij bang is voor mij reactie, of omdat hij het er eigenlijk niet over wil hebben. Ik besluit voor het eerste te kiezen. We zijn tenslotte vrienden.

'Ja,' zeg ik glimlachend. 'Leuker dan gedacht eigenlijk.' Het was ook echt heel leuk geweest. Gewoon weer even Michael en ik. Niemand meer en niemand minder. Voor mij is hij ook niet wereld beroemd, maar gewoon dezelfde sukkel die hij altijd was. Voor mij is hij nog gewoon de oude Michael. Ik denk dat hij dat juist ook zo fijn vind. Ik zie zijn geld niet, ik zie hem.

'Hij vertelde me dat jullie nog zo lang in Nederland bleven als dat kon. Dat jullie tot na kerst eigenlijk vrij zijn.'

Luke kijkt me aan en knikt. 'Klopt. Het is wel even fijn om rust te hebben hoor. Hoe leuk het ook is, het is af en toe ook best wel vermoeiend.'

'Blijf jij ook hier,' fluister ik zacht na een korte stilte. Ik wil Luke niets verplichten, maar ik zou het wel heel leuk vinden. Michael blijft hier ook, alleen Ashton en Calum niet. Zij gaan terug naar huis en ik geef ze geen ongelijk. Als ik kon, en het goed voor me was, dan was ik ook zo weer terug gegaan. Helaas kan ik dat niet. Aan de andere kant van de wereld is er voor mijn gevoel teveel gebeurd om daar nog ooit naar terug te gaan.

'Ik denk dat ik nog wel even blijf. Ik vind het hier leuk en ik kan dan ook nog enkele maanden thuis zijn. Dan heb ik eigenlijk alles.'

'Je moet het niet voor mij doen hè?' Ondanks dat ik dat heel aardig zou vinden, wil ik dat absoluut niet. Ik wil hem er niet van weerhouden om na maanden eindelijk zijn familie weer te zien. Ik weet hoeveel ik hen heb gemist, maar voor familie moet dat nog veel erger zijn. Het is natuurlijk wel anders, maar de liefde zal ongetwijfeld twee keer zo groot zijn.

'Nee,' Luke slaat lachend zijn arm om mijn schouder heen. 'Jij gaat dadelijk wensen dat ik weg ben.'

Luke laat me weer los en we lachen alle twee om zijn grap. Niet omdat het zo grappig is, maar omdat het fijn is om weer met elkaar te kunnen lachen. Echt lachen.

'Hey!' Horen we plotseling iemand schreeuwen en we kijken beiden naar rechts. Daar staat een groep jongens op een klein grasveldje. Ze hebben met twee hoopjes jassen een doel aangegeven en er vliegt een bal voorbij. De jongens zien er bezweet uit. Bezweet en bekend. Het zijn de vrienden van Tom.

Ik wil doorlopen, maar het is al te laat. De anderen jongens lijken ons nu ook te zien en stoppen met spelen. Ik zoek het grasveld over naar Tom, maar het duurt niet lang voordat ik hem gevonden heb. Hij staat in het midden van het veld en verroert zich niet. Alsof ik hem dan niet zou zien. De pijn schiet weer in zijn ogen. Het doet mij zo'n pijn dat ik ook niets kan doen, totdat iemand mijn naam roept.

'Camille, leuk dat je er ook bent!'

De jongens lijken helemaal niets te weten van wat er tussen Tom en mij speelt. Ze roepen mijn naam alsof ze van niets weten. Zou hij ook niets gezegd hebben? Waarom niet? Hij heeft toch niets te verliezen? Ik ben hier duidelijk degene die fout zit. Misschien schaamt hij zich wel voor me. Het zou niet raar zijn. Ik heb me ook kapot geschaamd.

'Is dat die vriend uit Australië?' roept een anderen jongen. Ze hebben echt geen idee. Wat heeft Tom hen verteld?

'Wie zijn dat?' fluistert Luke naast me verbaasd. Ik kan geen antwoord op hem geven. Het is te ingewikkeld in mijn hoofd.

'Kom anders ook meedoen, dat is gezellig!' De jongen die in de goal staat rent naar ons toe. Zijn zwarte korte haren zitten plat voorover tegen zijn voorhoofd geplakt van het zweet. Hij heeft een joggingbroek aan en een zwart t-shirt. Ondanks dat het daar misschien toch iets te koud voor is lijkt hij daar geen last van te hebben.