Rejects 2

Hoofdstuk 2 - Michael

'Wat een goede show!' Ashton loopt met zijn bezwete lijf op me af en wrijft een keer door zijn natte haren heen.

'Ja!' Stemt Calum in. 'Deze fans waren ook echt super leuk. Had je dat bord gezien dat een van de mensen in het publiek vast had?' Hij begint hard te lachen en kijkt ons verbaasd aan wanneer hij merkt dat wij niet met hem meelachen.

'Niet gezien,' zegt Ashton ter verduidelijking.

'Het was helemaal geen goede show.' Onderbreekt Luke ons plotseling. Hij loopt naar ons toe en pakt een handdoek van de tafel af. 'Je speelde de riff van what I like about you echt slecht. Ik werd er gewoon van afgeleid.'

Verbaasd kijken Ashton en Calum Luke aan, maar ik ben het helemaal met hem eens. Het was ook erg slecht gespeeld, maar ik kan er echt niets aandoen. Mijn gedachten zaten even heel ergens anders. Ik probeerde me echt te concentreren, maar dat lukt vandaag gewoon niet zo goed.

'Het spijt me,' zeg ik na een korte stilte. 'Ik was er gewoon niet helemaal bij met mijn hoofd.' Ik glimlach in de hoop dat het goed is.

'Maakt niet uit,' zegt Ashton dan ook. 'Het kan iedereen wel eens een keer gebeuren toch? Probeer je de volgende keer gewoon wat meer te focussen. Iedereen heeft zijn dag wel eens niet.'

Ik knik. Ashton heeft gelijk. Iedereen heeft zijn dag wel eens niet. Ik moet me er gewoon niet zo druk om maken.

'Het verschil is alleen dat jij al maanden je dag niet hebt.'

Ik draai me hoofd met een ruk om naar Luke en kijk hem verbaasd aan.

'Ja, het is toch zo?' Luke kijkt de anderen jongens aan, die niet reageren.

'Luke,' probeer ik hem te kalmeren, maar dat werkt niet. 'Niet Luke,' schreeuwt hij. 'Jij bent al maanden met Camille bezig en laat ons in de steek. Misschien moet je je iets meer op de band richting. Misschien moet je haar eens laten gaan. Denk je nu echt dat ze op die stomme brief gaat reageren? Ze heeft het zelf verpest, maar dat heb ik al eens ooit tegen je gezegd.'

Tranen verschijnen in mijn ogen. Luke en Camille, de gedachten alleen al doet pijn. Ik weet niet of ik het moet geloven. Luke doet de laatste tijd zo raar. Hij loopt voor me weg en we hebben al lang geen normaal gesprek gehouden. Op het podium is er niets aan de hand, maar zodra we eraf zijn ben ik het pispaaltje. Hij heeft het duidelijk op mij gemunt en dat doet pijn.

'Stop,' zeg ik met piepende stem, maar Luke stopt niet.

'Nee, jij moet stoppen!' Roept hij. 'Dat je verdriet hebt oké, maar daar hoef je ons niet allemaal in mee te sleuren. Laat haar verdomme toch eens gaan.'

Ik schud mijn hoofd in de hoop dat ik mijn tranen kan inhouden, maar het lukt niet en dat ziet Luke ook.

'Ga maar weer janken.' Zegt hij grof. 'Jij jankt altijd overal over. Groei eens op en word een man!'

Ik voel mijn bloed koken en ik houd het niet meer. Ik vlieg naar voren en duw Luke hard naar achteren toe.

'Laat me eens met rust!' Schreeuw ik vol woede. 'Ik ben niet zo perfect als jij bent, dat weet ik ook wel. Je bent me nu al maanden lang aan het kleineren en ik ben het zat. Doe eens normaal man!'

'Jongens!' Ik hoor Ashton schreeuwen, maar het dringt niet tot me door.

'Ja, misschien vind ze jou wel leuker, maar ik geef niet op totdat ze mij dat zelf heeft vertelt!'

Luke begint te lachen en krabbelt langzaam overeind. 'Dan kun je nog lang wachten.'

Ik voel mijn hand kriebelen en voordat ik het weet geef ik Luke een klap in zijn gezicht. Even is het stil. Luke en Ashton kijken me met grote ogen aan en Calum is nergens te bekennen. De afgunst is te lezen op hun gezicht en ik voel de pijn. De pijn omdat ik zo laag gezonken ben. Ik ben een slechte vriend.

Ik draai me om en begin te rennen. Ik hoor Ashton nog schreeuwen, maar kan niet verstaan wat hij zegt. Mijn oren suizen en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb net mijn eigen vriend geslagen. Wie doet nou zoiets?

Ik ren naar mijn kleedkamer toe en gooi die met een klap dicht.

Verwilderd loop ik door de kleedkamer heen tot ik uiteindelijk besluit dat ik rustig moet worden. Ik ga aan een tafel zitten en kijk naar mijn handen. Handen die ik niet meer wil zien. Handen die mijn beste vriend hebben geslagen. Handen die nooit meer hetzelfde zullen zijn.

Plotseling gaat de deur open, maar ik kijk niet op om te zien wie het is. Ik kan het niet. Ik wil het niet.

'Weg,' zeg ik alleen maar, in de hoop dat de persoon die in de deuropening staat weggaat.

'Michael-' Ashton stem zwerft weg onder mijn luide geschreeuw.

'Nee ik wil niet praten!' Hij weet niet eens wat er allemaal gebeurd is. Hij heeft geen benul van wat er allemaal is gebeurd voor de band.

'Maar-' Ashton probeert het nog een keer, maar ook dit keer schreeuw ik erdoorheen!

'Weg!' Ik voel de tranen over mijn wangen heen rollen.

'Ik weet hoe het is.' Ashton loopt naar binnen en sluit de deur achter zich.

'Dat weet je niet.' Ik sla mijn handen tegen mijn oren aan en schud met mijn hoofd.

'Je hebt het gevoel alsof je minder waard bent.'

Ik schud mijn hoofd.

'Het gevoel alsof niemand je mag en heel de wereld je in de steek laat. Je hebt het gevoel alsof je elk moment kunt verdrinken in je eigen verdriet.'

Nu knap ik helemaal. Ik begin hard te huilen en mijn hoofd valt met een klap op de tafel. Een steek gaat door mijn hoofd heen, maar het voelt fijn. De pijn voelt verdovend.

'Huilen maakt je niet minder sterk.' Ashton gaat naast me zitten en legt een hand op mijn schouder. 'Ik weet niet wat er allemaal tussen jullie aan de hand is,' zegt hij voorzichtig. 'Maar ik weet dat dit niet komt door wat er de komende maanden is gebeurd. Dit gaat verder terug. Ik had al door dat er spanningen waren bij de eerste bandrepetitie.'

Die dag. De dag waarop Luke en ik weer ruzie hadden. De dag waarop ik Camille zoende.

'Het...' Ik wil Ashton iets vertellen, maar kom niet ver. Tranen lopen over mijn wangen op de tafel en mijn ademhaling gaat snel. Ik mis haar zo. Ik mis haar zo ontzettend erg.

'Het maakt niets uit,' zegt Ashton. 'Doe rustig aan. Huil maar lekker uit.'

Ik schud mijn hoofd. Ik wil helemaal niet huilen. Huilen is zwak.

'Huilen is geen teken van zwakte,' zegt Ashton alsof hij mijn gedachten kan lezen en hij knijpt even in mijn schouder. 'Huilen betekent dat je al te lang sterk bent geweest. Je verdriet toelaten is ook een vorm van sterk zijn.'