Met opgeheven schouders en meer zelfvertrouwen dan ik ooit heb gehad liep ik mijn nieuwe school binnen. Dit is de eerste dag van mijn nieuw leven. De eerste dag dat ik ga studeren. Samen met Abigale heb ik naar een passende school gezocht en heb uiteindelijk gekozen om te gaan studeren. Blijkbaar kun je in Nederland met een rapport studeren en namen ze me gelukkig zonder al te veel vragen aan. Ze weten hier wat ik allemaal heb meegemaakt, maar ze weten niet dat ik de beroemde band kan. Dat weet niemand hier en dat wil ik ook graag zo laten. Van mij mogen ze best weten wat er allemaal gebeurd is, maar ik wil absoluut niet aardig gevonden worden omdat ik de jongens van 5 Seconds of Summer ken. Dit is mijn leven en niet die van hen. Het liefste zou ik gewoon helemaal niets meer van ze horen, maar dat is helaas onmogelijk. Binnenkort komen ze weer naar Nederland en de gedachten alleen al doet me rillen. Aan de andere kant moet ik positief blijven denken. Hoe groot is de kans dat ik een van hen tegenkom? Niet heel groot. Ze zullen wel gewoon met hun grote ego ergens in een hotel gaan zitten en doen alsof ze beter zijn dan ieder ander hier. Ze zullen echt niet naar buiten gaan en als ze dat wel doen is Amsterdam altijd alsnog heel erg groot. De kans dat ik hen tegenkom is zo ongelofelijk klein dat ik er niet in paniek over moet raken. Vanaf nu ga ik alleen maar positief denken.
Ik kijk op de brief waarop stond wat mijn kluis nummer is en kijk naar de kluisjes naast mij.
'Fijn,' mompelde ik in mezelf. Ik ben nu bij tweehonderd maar moet naar kluis achtenveertig. Dit wordt een hele lange zoektocht en ik ben toch al bijna te laat. Ik wil niet te laat komen, want dan val ik nog meer op. Het is al moeilijk om in een nieuwe klas te beginnen en het brengt veel herinneringen op. Ondanks dat iedereen hier nog maar anderhalve week is begonnen, is het toch spannend. Ik wil mezelf niet weer afsluiten, maar de drang om dat wel te doen is toch erg groot.
Ik kijk nog een keer naast me en zie dat ik bij de honderdtallen ben. Ik draai de hoek om en kijk een lange gang door met allemaal klas lokalen. Waar in hemelsnaam is mijn kluisje? Ik loop hier verdwaald en voel me ontzettend aangestaard. Ik wil hier weg, nu al.
Toch heb ik wel zin om te gaan studeren. Ik heb gekozen voor de opleiding maatschappelijke zorg, zodat ik daarna door kan studeren. Misschien kan ik dan uiteindelijk mensen helpen die hetzelfde meegemaakt hebben als ik. Misschien hoeft het bij hen dan niet zover te komen dat ze naar de andere kant van de wereld verhuizen.
Ik stop en zie dat als ik zie dat ik bij de vijftig ben. Ik ga op mijn tenen staan en zie dat dat kluisje achtenveertig is. Fijn, heb ik ook nog eens een kluisje waar ik bijna niet bij kan. Snel pak ik de handleiding uit mijn tas en probeer de uitleg op de brief te lezen. Ik kijk naar de plaatjes, maar kom niet uit wat er staat. Cijfercode, nog nooit heb ik van dat woord gehoord. Draaislot, geen idee wat het is. Zuchtend laat ik mijn hand zakken en sluit ik mijn ogen. Ik wist dat dit niet makkelijk zou worden, maar ik had wel verwacht dat ik mijn stom kluisje open zou krijgen. Alles is hier zoveel anders. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee. Misschien had ik toch gewoon terug moeten gaan naar Australië.
'Lukt het?'
Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naast me. Daar staat een jongen met bruine haren en een bordeaux rode trui aan. Mijn eerste gedachten is dat ik heel hard moet wegrennen, maar zijn oprechte glimlach houd me tegen.
Hij gooit zijn eigen jas in zijn kluisje, waarna hij deze met een klap sluit. Daarna komt hij naar mij toegelopen en kijkt hij mij lachend aan.
'Weet je niet hoe je kluisje open moet?'
Ik schud verbluft mijn hoofd, niet instaat om iets anders te doen. Mensen vertrouwen, dat is het enige wat ik op dit moment denkt.
'Je moet eerst drie keer helemaal ronddraaien met de klok mee, waarna je het eerste cijfer in je code moet draaien naar recht. Vervolgens het volgende cijfer naar links en dan doordraaien tot voorbij het laatste cijfer en als het goed is, is je kluisje dan open.'
JE LEEST
Rejects 2
Fanfic'Ik kan niet eens van mezelf houden,' fluisterde ik huilend tegen zijn lippen aan. 'Dat hoeft ook niet,' zei hij terwijl hij door mijn haren heen wreef. 'Ik hou wel van jou, als jij dan van mij houd. Dan houden we van elkaar en misschien kunnen we...
