Rejects 2

Hoofdstuk 39

Met moeite open ik mijn ogen. Verbaasd kijk ik rond en even weet ik niet waar ik ben. Als ik iemand naast me voel weet ik het weer. Ik ben bij Tom. Eindelijk ben ik weer terug waar ik zo graag wil zijn. Onwillig ontstaat er een glimlach op mijn gezicht. Ik draai me nog iets verder naar hem toe en kijk hem aan. Zijn ogen zijn dicht en om zijn mond speelt een rustgevende glimlach. Haren springen wild alle kanten op, maar een plukje springt er toch echt uit. Een plukje gaat een totaal andere weg dan alle andere haren op zijn hoofd.

Ik wil het plukje net wegstoppen, als iemand plotseling mijn pols vasthoud. Ondanks dat ik weet dat het Tom is begin ik te gillen.

'Sst,' zegt Tom lachend. 'Ik ben het maar.'

Ik schud ook lachend mijn hoofd. 'Sorry,' zeg ik. 'Ik weet het. Het ging per ongeluk. Hopelijk heb ik niemand wakker gemaakt.' Ik wil namelijk niet dat zijn ouders wakker worden van mij. Ze moeten in het weekend toch al zo laat opblijven in verband met het café. Ik vind dat ze hun slaap verdienen.

'Heb je lekker geslapen?' Vraagt Tom na een korte stilte. Zijn ochtendstem klinkt donker en diep, maar toch geruststellend. Ik doe mijn ogen dicht en geniet van zijn stem. Daarna knik ik.

'Jij?' Vraag ik hem zachtjes.

'Ik heb sinds tijden niet meer zo lekker geslapen.' Hij slaat zijn armen om me heen, die warm en sterk zijn. Sinds tijden heb ik me ook niet meer zo veilig gevoeld. Misschien komt dit toch wel het dichtste bij het gevoel van thuis. Hier bij Tom liggen voelt veilig en goed. Het voelt alsof ik vanuit deze plek de hele wereld aankan. Ik ga hier graag naar toe. Dit is waar je aan zou denken bij thuis, maar is thuis niet meer dan wij ons kunnen voorstellen?

Tom lacht even naar zijn telefoon en legt hem daarna weer weg. Met een scheve glimlach kijkt hij mij daarna weer aan.

'De jongens vragen of we de filmavond vanavond over kunnen doen. We hebben eigenlijk allemaal niet zo'n zin om naar de kroeg te gaan. Ze vragen of jij ook weer komt, samen met de anderen jongens.'

Ik kijk Tom twijfelend aan en haal mijn schouders op. 'Wil je dat wel?' vraag ik zachtjes.

'Waarom niet?'

'Ik wil je niet weer teleurstellen,' zeg ik nu zo zacht dat ik mezelf niet eens kan horen.

'Jij stelt me nooit teleur.'

Ik voel dat er tranen opkomen, tranen van geluk, maar toch verbijt ik ze. Ik wil niet meer huilen. Vanaf vandaag wil ik geen traan meer over mijn wang voelen rollen. Ik ben sterk en dat heb ik bewezen. Vanaf vandaag gaan we met een nieuw begin beginnen.

'Ik houd van je.' Fluister ik na een tijdje, maar ik merk dat Tom alweer in slaap is gevallen. Ik lach een beetje in mezelf, terwijl ik naar zijn rustige ademhaling luister. Een paar jaar geleden had ik dit nooit durven dromen. Ik had nooit verwacht dat een jongen zoals Tom iets in mij zou zien. Toch ziet hij iets in mij en steunt hij mij. Hij gelooft in mij, maar bovenal, hij houdt van mij.

Voorzichtig maak ik me van Tom los en stap ik het bed uit. Ik raap snel mijn kledingstukken van de grond en schiet de badkamer in.

Na een korte douch loop ik naar beneden door de witte hal heen. Ondanks dat alles wit is, ziet het er toch gezellig uit. Misschien werkt het ook mee dat ik weet wie hier wonen. De sfeer in het huis is gewoon zo ongelofelijk fijn. Ik mag hier altijd zijn en dat weet ik. Dat voel ik.

Na een kleine aarzeling loop ik toch de keuken binnen. Daar zit Mariska met een tijdschrift en een kop koffie. Zodra ik de keuken binnenkom draait ze zichzelf om en glimlacht verwelkomend naar me.

'Goed geslapen?' vraagt ze terwijl ze opstaat.

'Ja, dankjewel.' Ik schuif een stoel naar achteren en ga voorzichtig zitten.

'Lust je misschien een kop koffie of thee? De ontbijttafel is nog gedekt, pak maar wat je wil.' Ze zet een bord en beker voor me neer en gaat daarna weer zitten. Ik pak de theepot van tafel en schenk voor mezelf thee in. Ik snap niet dat mensen koffie kunnen drinken.

'Tom slaapt nog,' zeg ik om de stilte te verbreken, ook al had ze dat vast al gemerkt.

'Ja, hij zal wel moe zijn geweest. Ik heb hem de afgelopen tijd vaak 's avonds horen ronddwalen. Ik wist dat hij niet goed sliep, maar ik wist eigenlijk niet waarom. Tom praat niet zo graag over zichzelf. Misschien had ik er meer naar moeten vragen, maar ik wist niet eens dat jullie ruzie hadden.'

Ik glimlach naar haar. 'Ik denk niet dat iemand dat wist,' zeg ik in een poging haar gerust te stellen. 'We houden allebei niet zo van praten. Dit was iets tussen ons, iets wat wij moesten oplossen.'

'Ik ben blij voor jullie dat dat gelukt is. Ik zie dat jullie veel aan elkaar hebben.'

Ik knik instemmend.

'Heb je vanmiddag iets te doen?' vraagt ze dan plotseling. Verbaasd kijk ik haar aan.

'Hoe lief ik Tom ook vind,' zegt ze zachtjes alsof niemand ons mag horen, 'soms had ik best een dochter gewild om mee te gaan winkelen. Nee, weet je wat?' Enthousiast hief ze haar handen op om er vervolgens in te klappen. 'We gaan een dagje naar de spa! Een echte meiden middag, dat is super leuk!'

Ik bijt op mijn lip om mijn opmerkingen voor me te houden. Mariska doet me zoveel aan mijn eigen moeder denken. Ik weet nog dat ik voor het eerst uitging; ze had er alles aan gedaan om me mooi op te maken. Uiteindelijk was ik helemaal niet gegaan, maar dat heb ik haar nooit vertelt. Ik haat de spa, maar ik vraag mezelf af waar ik dat op baseer. Ik ben er nog nooit geweest, misschien is het wel super leuk.

'Ga je mee?' Ze kijkt ze ontzettend enthousiast dat ik niet kan weigeren.

'Als het niet teveel werk is?' vraag ik nog steeds een beetje twijfelend.

'Natuurlijk niet!' Roept ze uit. 'We gaan nog voordat Tom wakker wordt. Hij mag namelijk niet mee. Dit wordt onze meiden verwen middag.'

Ik moet lachen om het lieve gebaar. 'Dat lijkt me geweldig,' zeg ik terwijl ik een slok van mijn thee neem.

'En ik ga je dwingen om ervan te genieten, want dat heb je na alles wel verdiend.' Mariska pakt mijn hand vast en knijpt er even in.

'Ik weet niet hoe ik je moet bedanken,' zeg ik fluisterend, overweldigt door dit lieve gebaar.

'Je hoeft me niet te bedanken,' zegt ze. 'Bedank jezelf maar. Wees trots op jezelf dat je hier zit en het niet opgegeven hebt. Voeg dit toe aan de redenen die je sterk maken en denk eraan wanneer het misschien iets minder maakt. Desnoods kom je me opzoeken om me dan weer mee te trekken naar de spa.'

Ik kan een lach niet onderdrukken. 'Dat zou je vast heel erg vinden.'

'Natuurlijk,' lacht ze met me mee. 'Daarom alleen bij uiterste nood.' Met een knipoog staat ze op. Ze begint met het opruimen van de keuken, waar ik haar al snel bij help. Tot mijn verbazing heb ik zin om vanmiddag na de spa te gaan. Tot mijn verbazing kijk ik naar onze meiden verwenmiddag uit. Ik zal er van genieten, want inderdaad, ik heb het verdiend. Wij hebben het verdiend.