Rejects 2

Hoofdstuk 28

Luister Photograph van Ed Sheeran tijdens het lezen van dit hoofdstuk. Prachtig lied en voegt, vind ik, ook veel toe aan dit hoofdstuk.

Met alle kracht die ik nog in me heb duw ik me omhoog tegen de muur aan. Ik knipper met mijn ogen en kijk rond. Hoelang ik hier al ben weet ik niet, maar ik weet wel dat het al donker is geworden. Zou ik hier echt de hele dag gelegen hebben? Niemand heeft me gevonden, maar dat is ook niet zo gek. Het steegje is ergens achteraf en ziet er donker uit. Er staan een paar prullenbakken en de muur zit onder graffiti. Niet iets waar je op dit tijdstip alleen wil zijn. Ik kan me niet zoveel meer herinneren, alles wat ik heb gedaan was in blinde paniek. Wel weet ik dat ik heb gerend. Ik heb rond gerend, niet wetende wat ik moest doen. Ik heb het verpest.

Ik hoor iets trillen en kijk naar de grond. Mijn telefoon ligt op en ik zie dat Abigale belt. Ik knijp mijn ogen dicht en voel tranen weer opkomen. Ik wil nu niemand spreken.

Als het trillen ophoudt raap ik mijn telefoon op en kijk ik ernaar. Het aantal gemiste oproepen en berichten dat ik binnen heb gekregen is niet normaal. Toch kan het me niets schelen. Tussen al die berichten zit er geen een die ik wil lezen. Ik scrol er nog een keer snel doorheen, maar kom dan tot de harde conclusie dat hij echt niets heeft gestuurd. Iedereen is naar me opzoek, behalve de jongen die ik nu het hardste nodig heb. Tom.

Ik word weer gebeld, maar zie nu tot mijn grote schrik dat het mijn vader is. Ik bedenk me wat voor tijdstip het nu in Australië is en vraag me af waarom hij me nu belt. Ik neem zonder na te denken op.

'Met Camille,' zeg ik zo rustig mogelijk.

'Camille!' De stem van mijn vader schreeuwt bezorgd door de telefoon heen. 'Waar in hemelsnaam ben je?'

Ik kijk verbaasd, maar snap het daarna al. Ze hebben mijn ouders gebeld. Ik voel hoe ik langzaam boos word. Wat dachten ze toen ze dat deden? Dat zij nog niet genoeg problemen hadden? Dat zij iets konden doen aan de andere kant van de wereld? Wat moet dit vreselijk voor hen zijn. Zij kunnen helemaal niets doen.

'Sorry,' zeg ik tegen mijn vader. 'Het spijt me, ik was in paniek. Ik weet eigenlijk niets meer van waar ik ben geweest. Wel weet ik dat ik stom ben geweest. Ik ben zo stom geweest!' Ik begin te huilen en wens voor de eerste keer sinds ik in Amsterdam ben dat mijn ouders hier ook waren. Ik mis hen.

'Wat is er gebeurd?' vroeg hij nog bezorger. 'Je moet nu naar huis gaan, oké. Dan kunnen ze je daar helpen. Blijf anders aan de telefoon. Bel met mij totdat je thuis bent.'

Ik krimp ineen. Het doet me zoveel pijn, ik doe iedereen verdriet.

'Pap,' zeg ik, terwijl ik een diep inadem. 'Ik weet niet of ik dit nog kan. Ik heb het onvergetelijke gedaan. Ik heb het gene gedaan waardoor ik zo ben geworden.'

Even is het stil aan de andere kant van de lijn. 'Wat bedoel je?' zegt mijn vader voorzichtig. 'Ik snap het niet zo goed.'

'Ik ben hem weer tegengekomen pap.' Ik begin weer hard te huilen. 'Ik ben hem tegen gekomen terwijl ik met Tom was. Tom werd boos en heeft me weggestuurd, omdat Michael zij dat we nog iets hadden.'

'Maar hij heeft je toch in de steek gelaten?' Mijn vader begon steeds zachter te praten.

'Inderdaad, maar hij is hier nu. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik... Ik houd van Tom.'

Weer was het even stil. 'Vertel hem dat dan.' zei mijn vader zacht. 'Ga naar hem toe en vertel hem wat je mij vertelde. Vertel hem dat je van hem houdt.'

'Denk je dat dat werkt?'

'Zeker weten. Je bent geweldig, ik heb vertrouwen in je.'

'Bedankt pap.' De woorden druipen van heimwee. Ik mis hen zo ontzettend erg.