Rejects 2

Hoofdstuk 21 - Camille

Ik wil me nog een keer omdraaien in bed, als ik plotseling iets voel. Ik frons even bedenkelijk mijn wenkbrauwen, maar weet daarna weer. Tom. Ik was tijdens dat hij aan het voorlezen was in slaap gevallen en blijkbaar is hem hetzelfde overkomen.

Ik open mijn ogen langzaam om hem aan te kijken. Als ik omhoog kijk zie ik alleen geen Tom. Ik schiet overeind en kan een gil nog maar net onderdrukken.

Patrick, wat doet hij nu weer hier?

Ik voel mijn hele lichaam trillen en mijn ademhaling gaat omhoog. Dit kan niet. Dit is niet echt. Ik weet zeker, dit moet een nachtmerrie zijn. Toch heb ik die al lang niet meer gehad. Wat als hij nu echt hier is? Wat als hij ineens bij me in bed is gekropen? Het zou me niets verbazen als hij dat gedaan heeft. Hij zat toch vast?

'Hallo, Camille.'

Ik voel een hand langs mijn rug omhoog gaan en krijg er kippenvel van. Ik probeer niet te bewegen en hem niet te laten merken dat ik bang. Het lukt niet. Een gil ontsnapt uit mijn mond.

'Vind je dit fijn?' Zijn lach schalt door de hele kamer heen.

Ik bijt op mijn lip om de tranen in mijn ogen tegen te houden. Het is niet echt.

Zijn hand kruipt langzaam omhoog en ligt nu op mijn schouder. Ik gil het weer uit.

'Stop,' zeg ik zachtjes, waarna hij begint te lachen.

'Stoppen? Waarom, ik dacht dat je dit leuk vond.'

Ik huil en schud mijn hoofd. 'Nee, stop alsjeblieft.'

Hij trekt me in een knuffel en ik gil nog een keer.

'Laat me los!' Schreeuw ik. 'Laat me alsjeblieft los. Ik wil niets met je te maken hebben. Ik wil dat je weggaat!'

Hij lacht weer. 'Of anders? Volgens mij was ik degenen hier met de foto's.'

Ik knijp mijn ogen dicht. 'Ga weg,' huil ik. 'Laat me met rust.' Mijn stem is bijna niet meer te horen.

'Camille?'

Ik ril en schud mijn hoofd.

'Camille!' Een stem breekt door in mijn hoofd. Een stem die ik maar al te goed ken. Een stem die ik wél wil horen.

'Tom?' Ik open mijn ogen en kijk achter me. Tom zit geschrokken recht op in bed en heeft me tegen zich aangetrokken. Hij kijkt me bang aan.

'Gaat het?' Vraagt hij zacht.

Ik knik, ook al weet ik het niet helemaal zeker.

'Was het...' Vraag ik, maar verder kom ik niet. Ik breek.

Tom snapt het toch en knikt. 'Rustig maar, het was inderdaad een droom. Een nachtmerrie zelfs, maar het was niet echt.'

Ik hap naar adem. Gelukkig. 'Sorry,' huil ik. 'Ik had nooit in slaap mogen vallen. Het spijt me.'

Tom glimlacht. 'Waarom niet?'

'Omdat dit dan gebeurt,' zeg ik zacht.

'Dus je wil nooit meer slapen?' Tom trekt me naar achter zodat we weer in bed liggen. Ik kijk op de klok en zie dat het al morgen is, maar ik ben nog moe. Ik ben nog moe, ondanks dat ik super geslapen had. Tenminste, totdat die vreselijke nachtmerrie begon.

'Misschien.' Antwoord ik fluisterend. 'Als ik hem dan nooit meer hoef te zien.

Tom kijkt me aan. 'Dat is niet de oplossing.' Zegt hij na een tijdje. 'Je moet slapen. Je moet verder gaan met je leven.'

'Ik weet het.' Tranen prikkelen weer in mijn ogen, maar ik weiger om te huilen. Niet weer. Niet nog eens. 'Maar dat is soms zo moeilijk.'

Tom knikt. 'Mis je thuis?'

Ik kijk hem verbaasd aan. 'Hoezo?' Vraag ik.

'Gewoon, je doet altijd alsof je het niet mist, maar mis je het echt niet?'

Ik haal mijn schouders op. 'Soms,' geef ik toe. 'Ik mis vooral de heerlijk warme zomers en het strand.'

Tom begint zachtjes te lachen. 'Ja,' zegt hij, 'dat snap ik zeker. Ik ben er nog nooit geweest, maar Australië lijkt me zo'n mooi land!'

'Dat is het zeker,' beaam ik.

'Je hebt dadelijk toets toch?' Vraagt Tom, na weer een paar seconde stilte.

'Ja, Nederlands. Het wordt denk ik een totale flop.'

Tom schud zijn hoofd. 'Vast niet. Nog een toets en het zit erop.'

'Gelukkig wel,' lach ik.

'En dan kunnen we vanavond een feest bouwen.'

'Ga je vanavond naar het café toe?' Vraag ik hem.

'Ja,' zegt Tom. 'Samen met jou. Of je nu wil of niet, je moet mee. Ik heb een verassing voor je geregeld.'

Ik ga overeind zitten en kijk hem aan.

'Wat heb je geregeld dan?'

Tom glimlacht mysterieus. 'Dat zie je vanavond wel.'