Rejects 2

Hoofdstuk 10 - Michael

'Luke, wacht!' Ik ren zo snel als ik kan de gang in. Verward kijk ik om me heen. Luke staat bij de lift en drukt gehaast op het knopje. Dit is mijn kans. Ik ren naar Luke toe en pak zijn schouder vast. Met een ruk draait hij zich om en kijkt hij mij met tranen in zijn ogen aan. Dit is denk ik de eerste keer dat ik Luke zie huilen. Het zit hem diep en dat doet mij ook pijn. We hebben gewoon ruzie om helemaal niets en ik wil dat het nu stopt. Ik wil dat we nu weer normaal tegen elkaar kunnen doen. Dit heeft al veel te lang geduurd. We zijn nu volwassen. We moeten dit oplossen.

'Ga weg Michael,' sist Luke. 'Ik hoef je even niet te zien.'

De lift gaat open en Luke stapt in. Zo snel als ik kan stap ik achter hem aan de lift in.

'Ga weg man,' roept hij boos. Hij probeert me de lift uit te duwen, maar hij is al te laat. De lift deuren zijn al dicht en we zitten opgesloten in deze kleine ruimte.

'Luister,' zeg ik tegen Luke, beseffend dat hij eigenlijk niet veel keus heeft. 'Het spijt me. Ik had niet zo erg het slachtoffer moeten spelen. Ik had ook aan jou moeten denken, aan waarom je eigenlijk altijd zo stom deed.' Ik bijt op mijn lip en wacht af tot Luke gaat schreeuwen, maar dat doet hij niet.

'Ik wil weg.' Zegt hij alleen maar op kalme toon. 'Laat me er nu uit.'

Ik zie dat de liftdeuren langzaam openstaan en zo snel als ik kan druk ik op een ander knopje van de lift. De deuren sluiten weer en de lift begint weer te bewegen.

'Klootzak,' sist Luke. 'Laat me er gewoon uit.'

'Nee,' zeg ik zonder me al te veel aan te trekken van zijn toon. 'Ik wil met je praten.'

'Ik niet met jou. Ik heb al teveel gezegd.' Luke loopt langs me heen de lift uit die weer open was gegaan. Gefrustreerd loop ik achter Luke aan.

'Dit is nou precies het probleem.'

Luke loopt zijn kamer in zonder zich iets aan te trekken van wat ik zeg. Toch laat hij wel de deur open, zodat ik achter hem aankan lopen.

'Wat?' Snauwt hij en hij draait zich boos om. 'Alles is gezegd toch?'

'Nee,' zeg ik terug. 'Nu zijn we juist weer terug bij af. Je sluit je af van mij, terwijl dat helemaal niet nodig is. Ik ben blij dat je gezegd hebt wat je dwars zit, omdat ik je nu kan helpen. Ik weet hoe het is om jaloers te zijn Luke. Ik ben namelijk ook jaloers op jou.'

Luke schudt zijn hoofd en kijkt me aan. 'Waarom moet je nou weer jaloers zijn op mij.'

'Dat weet je best. Je bent eigenlijk alles wat ik niet ben.'

Luke haalt zijn hand door zijn haar. 'Dat is niet waar,' zegt hij plotseling niet meer boos. Zijn gezicht ontspant en hij gaat op de bank zitten. Hij kijkt mij uitnodigend aan en ik ga ook zitten.

'We zijn allemaal anders.' Zegt Luke terwijl hij mij triest aankijk. 'Mijn leven is ook niet alleen maar roze geur en maneschijn. Mijn leven is niet alleen maar leuk. Ik ben ook jaloers op jou, maar ik vind eigenlijk dat dat nu toch moet stoppen. Waarom willen wij zo graag als elkaar zijn? Waarom kunnen we niet gewoon blij voor elkaar zijn? Waarom kan ik niet gewoon blij zijn voor jou?'

Ik haal mijn schouders op, verbijsterd door de woorden van Luke. 'Je hebt gelijk,' zeg ik langzaam. 'Waarom hebben we altijd ruzie? Waarom hebben we altijd strijd? Ik ben er moe van en wil het niet meer. Ik wil gewoon samen met jou, en de rest van de jongens, normaal de wereld kunnen door touren en de wereld blij maken met onze muziek. Ik wil geen gevecht meer dat nu al veel te lang duurt. Camille is verleden tijd.'

Ik bijt op mijn lip en kijk Luke aan. Ik wil iets zeggen, maar Luke is me voor.

'Dat moet je niet zeggen.'

Verbaasd kijk ik hem aan.

'Je weet toch niet of ze niet gereageerd heeft omdat ze je niet meer wil zien, of omdat ze je dingen in het echt wil uitleggen. Misschien wil ze wel dat jij naar haar toekomt. Ze houdt van je Michael, je mag niet opgeven. Jullie zijn gemaakt voor elkaar. Misschien is de brief niet eens aangekomen. Heeft ze een nieuw nummer en jij hebt ook een nieuw nummer. Wacht totdat je in Australië bent en ga naar haar toe. Maak het goed met haar en ben gelukkig samen.'

Ik slik de tranen in mijn ogen weg.

'Dankjewel,' zeg ik oprecht. 'Ik ben zo blij dat dit eindelijk is opgelost. Sorry voor alles wat ik gezegd heb, in al die jaren. Ik denk dat we nu een stap verder zijn en als we tegen elkaar blijven praten komt het helemaal goed. Nooit meer gaan wij zo'n ruzie maken.'

Luke glimlacht naar mij en staat op.

'Je hebt gelijk man. Deze ruzie sloeg helemaal nergens op. We begraven de strijdbijl en gaan als vrienden verder. Dit hadden we veel eerder moeten uitpraten. Ik snap jou en hopelijk snap je mij ook. Het voelt fijn. Ik heb mijn vriend weer terug.'

Luke trok me in een knuffel en sloeg me een paar keer op mijn rug.

'We gaan samen door Europa touren,' zegt hij lachend. 'We gaan er de leukste tijd ooit van maken.'

'Beginnend bij Nederland,' lach ik. 'Nederland is een nieuw begin voor ons.'