Oké, dit is het moment. Ik ga het nu niet meer verder uitstellen en ga een einde maken aan dit verhaal. Dit boek is helaas klaar. Ik trots ben op hoe ver Camille is gekomen, maar heb ik nog niet het gevoel dat ik haar kan laten gaan. Volgens mij heb ik het lege nestsyndroom hier erg te pakken. Camille is nu wijs genoeg om op haar eigen benen te staan en een gelukkig leven te leiden, samen met Tom. Ik moet nu echt stoppen met zo sentimenteel doen... Dadelijk ga ik nog huilen...
Als eerste wil ik mijn lieve zus Linda bedanken voor al de goede ideeën en het medeleven met de hoofdpersonen, vooral Tom. Het was echt grappig, leuk en soms een beetje eng om te zien hoe je reageerde op een hoofdstuk. Het blijft echt heel raar als je in het echt iemand ziet huilen om je hoofdstuk... Toch denk ik dat me dat wel geholpen heeft. Het wordt allemaal toch wel een beetje echter als je iemand ziet die je hoofdstuk leest. Natuurlijk lees ik wel altijd alle reacties en zie ik hoe erg jullie meeleven, maar als je het dan echt ziet worden alle reacties plotseling ook heel echt. Bedankt en ik hoop dat we samen nog veel mooie personage mogen ontdekken!
Dan wil ik eigenlijk al mijn lezers in het algemeen bedanken. Zonder jullie was ik niet zo ver gekomen. Er zijn mensen die ik steeds weer zie terugkeren. Er zijn mensen die ik ook al herken van mijn vorige boeken en dat is een geweldig gevoel. Het doet me echt goed om te zien dat jullie het leuk vinden wat ik schrijf en dat jullie zo mee hebben geleefd met Camille, Tom, Michael, Calum, Luke en Ashton. Ik lees al jullie lieve berichten en zie elke stem. Ook al reageer ik misschien niet altijd, ik lees het wel. Mede dankzij jullie heb ik nu een contract bij een uitgever, het voelt nog steeds super raar. Over een paar maanden kan ik mijn eigen boek gewoon vast houden. Dan is niet meer via een beeldscherm, maar staat het op echt papier. Ik hoop dat jullie me ook daarin weer steunen, maar ik denk het wel. Het aantal berichtjes dat ik van jullie heb gekregen is gewoon onwerkelijk. Ik beloof dat ik mijn best zal doen om het verhaal voor jullie nog beter te maken en dat het leuk wordt om nog een keer te lezen. De versie die we nu aan het schrijven zijn, gaat ook een heel klein beetje anders. Er zitten nieuwe hoofdstukken, nieuwe gesprekken en nieuwe situaties in. Als jullie allemaal dit boek in jullie bibliotheek laten staan, dan zal ik hier zo nu en dan mededelingen in geven van mijn boek en wanneer die wordt uitgegeven. De uitgever wil een actie maken voor al mijn trouwe Wattpad lezers, wat me meteen enthousiast maakte, dus kijk daar vooral naar uit!
Helaas zullen we het tot die tijd zonder onze lieve Camille moeten doen... Ik denk echt dat ik nog nooit zo'n moeite heb gehad met het afronden van een verhaal.
Maaaar...........
Ik stop natuurlijk niet met schrijven. Al even ben ik begonnen aan een nieuw verhaal en ik hoop dat jullie na het lezen van dit allemaal doorklikken naar mijn nieuwe verhaal. Ik moet er wel even bij zeggen dat het geen fanfic meer is. Ik wilde een keer mijn eigen karakters maken, omdat ik dat bij Tom ook zo leuk vond. Des ondanks hoop ik dat jullie het toch allemaal zullen lezen en het zullen delen met jullie vrienden. Waar het over gaat staat in de beschrijving van het boek. Het boek heet InterSpace en je kan het op mijn pagina vinden, of in de reacties hieronder.
Nogmaals bedankt voor alles. Ik weet dat ik dit misschien te vaak zeg, maar ik ben ook heel erg dankbaar. Ik ben me er sterk van bewust dat niet iedereen zo'n lieve lezers heeft als dat ik heb. Nog nooit heb ik een haat bericht gekregen en jullie laten altijd van die leuke reacties achter. Te lief voor woorden gewoon.
JULLIE ZIJN GEWELDIG!
Psssst... Misschien een kleine meeting op 21 mei?
JE LEEST
Rejects 2
Fanfic'Ik kan niet eens van mezelf houden,' fluisterde ik huilend tegen zijn lippen aan. 'Dat hoeft ook niet,' zei hij terwijl hij door mijn haren heen wreef. 'Ik hou wel van jou, als jij dan van mij houd. Dan houden we van elkaar en misschien kunnen we...
