Rejects 2

Hoofdstuk 38

Dit is de allerlaatste keer dat ik zo zenuwachtig voor Tom zijn deur sta. Dat beloof ik mezelf nu en daar houd ik me ook aan. Vanaf nu gaat alles gewoon goedkomen. Hoe erg dit alles ook is, ik mag niet opgeven. Ik moet de mensen van wie ik houd, en die van mij houden, dichtbij me houden. Samen met al deze mensen ga ik terug vechten. Samen met al deze mensen ga ik mijn strijd winnen.

'Camille?' Tom zijn moeder doet de deur open en kijkt me verbaasd aan. 'Eh...' Ze wrijft even door haar haren heen en weet duidelijk niet goed wat ze moet zeggen. Ik voel me meteen ongemakkelijk. Zou ze nu intussen wel weten dat Tom en ik ruzie hebben? Wil ze me nooit meer zien? Vind ze dat ik niet goed genoeg ben voor haar zoon?

Ik schud mijn hoofd. Nee, ik moet positief blijven. Er is vast en zeker een goede rede waarom ze zo bezorgd naar me kijkt.

'Is Tom thuis?' vraag ik glimlachend. Het kost me erg veel moeite, maar gelukkig lukt het me wel. Ik ben trots op mezelf. Zie je wel, dit lukt me wel. Gewoon rustig blijven.

'Nee, Tom is net even weggegaan. Hij was wel heel even thuis, maar is eh... Vlak daarna weer weggegaan. Het is nogal... Wil je anders even binnenkomen?' Mariska houdt uitnodigend de deur voor me open en ik stap naar binnen.

'Tom komt vast snel weer thuis,' glimlacht ze. 'Maar het is misschien wel prettig als we je vertellen waarom hij even naar buiten is gegaan. Ik denk dat je dit liever van ons weet dan dat je er zelf achter komt.'

Ik slik en kijk Mariska bang aan. Waar heeft ze het over? Weet ze wat er gebeurd is? Heeft ze de foto's gezien? Snel loop ik achter Mariska aan naar de keuken. Daar zit Wout aan tafel. Hij kijkt bedenkelijk voor zich uit en wanneer hij mij ziet veert hij overeind.

'Camille,' zegt hij glimlachend, maar zijn ogen glimlachen niet mee. Nu weet ik het zeker. Ze hebben het gezien. Ze vinden me nu vast stom en gaan me verbieden om ooit nog met Tom om te gaan.

'Ga zitten, wil je wat drinken? Ik heb net thee gezet.' Mariska zet zonder mijn antwoord af te wachten een thee glas voor me neer. Daarna schenkt ze in stilte thee voor me in. Ze pakt de koektrommel en geeft me een koek aan. Deze eet ik langzaam op, terwijl Wout en Mariska me alle twee verdrietig aankijken.

'Camille,' zeggen ze na een tijdje. 'Ik denk dat je dit even moet zien.' Mariska loopt naar het aanrecht toe en pakt daar iets vanaf. Daarna gaat ze naast me zitten en legt ze steunend een hand op mijn schouders. 'Maar eerst wil ik dat je weet dat wij er voor je zijn. We zijn er altijd voor je geweest en we zijn er nu nog steeds voor je. Natuurlijk wisten we dat je niet voor niets heen was verhuisd, maar Tom heeft ons nooit het hele verhaal verteld. Ik denk dat dat nu wel duidelijk is. Het is echt verschrikkelijk onmenselijk, maar je moet weten dat je voor ons hetzelfde lieve meisje blijft. Wij willen jou verhaal horen. Als het al echt is natuurlijk.'

Wanneer Mariska een tijdschrift voor me neerlegt, snap ik eerst nog niet wat de bedoeling is. Wanneer ze het openslaat zie ik het. Ik hap naar adem en voel dat ik duizelig word. In het blad staan foto's van Michael en mij. Het zijn geen erge foto's, we zijn gewoon samen, maar mijn gezicht is duidelijk te zien. Verder staat er nog een foto van mijn lichaam in. Naakt. Ze hebben mijn naaktfoto gewoon zonder pardon in het blad geplaats. Ze hebben wel dingen weggehaald, maar je kan nog steeds goed zien dat ik het ben. Tranen schieten in mijn ogen. Hoe kunnen ze? Hoe kunnen ze dit verdomme doen!

'Camille?' Mariska pakt mijn hand vast en knijpt er even in. 'Wat is er gebeurd? Wil je er alsjeblieft met ons over praten? We willen je helpen. Wij houden net zoveel van je als Tom dat doet.'

Wout begint te lachen en we kijken hem alle twee verbaasd aan.

'Nou,' zegt hij lachend. 'Ik denk niet dat wij zoveel van haar kunnen houden als Tom dat doet. Zelfs niet samen.'