Rejects 2

Hoofdstuk 31

'Vind je het echt niet erg?' Ik kijk Michael vragend aan. Ik weet dat het niet altijd makkelijk was tussen die twee, maar dit is voor mij ook belangrijk. Luke is ook belangrijk. Natuurlijk Calum en Ashton ook wel, maar Luke is toch wel anders. Met Luke had ik ook een band. Michael heeft uitgelegd dat hij had gevraagd aan Luke, en ook de anderen jongens, om niets te zeggen. Hij zou het allemaal wel oplossen en zij vertrouwden hem. Hij had het ook opgelost, alleen niet op de goede manier.

Michael had ook verteld dat Luke daar erg boos om was geweest. Gelukkig hadden zij het alweer een tijdje goed gemaakt. Toen Luke mij zag in het café leek hij geschokt, maar het was toch anders dan Michael. Hij zag er blij geschokt uit. Hopelijk is hij ook blij om mij te zien. Ik ben in ieder geval wel blij om hem te zien. Ik heb Luke zo ontzettend veel gemist. Ik heb onze gesprekken gemist en het samen lachen. Hij was immers wel de eerste bij wie ik dat durfde.

'Ik weet hoe goed je bevriend was met Luke,' glimlacht Michael lief. 'Ik wil dat je ook even met hem gaat praten. Hij heeft hier namelijk echt niets mee te maken. Ik heb hem namelijk een soort van verboden om contact met je op te nemen. Ik heb hem verteld dat het niet goed voor je was. Dat is natuurlijk onzin en dat vond Luke ook. Toch heeft hij het voor mij niet gedaan. Ga maar met Luke praten. Ik ben in mijn eigen hotelkamer als je mij nodig hebt.' Michael geeft me een snelle knuffel en loopt dan weg. Ik kijk hem na. Ik kijk hem na totdat hij in zijn kamer is verdwenen en de deur gesloten heeft. Dan staar ik weer naar de deur voor me. Heel voorzichtig klop ik aan. Het duurt even, maar na een tijdje zie ik de deur dan toch een beetje opengaan.

'Ja?' vraagt Luke. Hij heeft duidelijk niet door dat ik het ben.

'Ik eh... Het is Camille. Ik dacht dat we misschien wel even konden praten?' Ik merk hoe dom ik klink en kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Dit is de eerste keer sinds jaren dat ik Luke weer zie en ik doe zo dom. Toch werkt het. Ik hoor hoe er aan het slot gefriemeld wordt en even later wordt de deur met een vaart opengeduwd.

'Camille!' Luke kijkt me lachend aan en trekt me in een knuffel. Ik laat het gebeuren en sla eerst nog twijfelend mijn handen om zijn lijf heen. Als ik voel dat Luke me strakker tegen zich aantrekt ontstaat er een onwillekeurige glimlach op mijn gezicht. Ik heb hem echt veel gemist. Ik heb zijn troostende armen gemist.

'Luke,' ik bijt op mijn lip om niet te gaan huilen. 'Wat heb ik je gemist.'

'Ik jou ook,' fluistert hij. 'Kom snel binnen. Ik wil echt weten wat er is gebeurd en, heel belangrijk, wie die jongen van gisteren was!'

Ik voel dat ik moet blozen, ondanks dat Tom en ik nu ruzie hebben. De gedachten aan hem alleen al doet me stralen. Tom. Ik ben zo dom geweest. Hij had het echt wel gesnapt als ik het hem gewoon had verteld. Als ik hem alles had verteld.

Luke houdt de deur uitnodigend voor mij open en ik loop naar binnen. Ik kijk de luxe hotelkamer rond. Dit is heel anders dan de kamer waar ik lang heb gezeten. De kamer is bedekt met zachte vloerbedekking die tot halverwege de muur komt. Er staat in het midden van de kamer een groot comfortabel bed en als je uit het raam kijkt heb je mooi uitzicht over de grachten. In een hoek van de kamer staat een bank en een stoel, waar Luke naartoe loopt.

'Ga zitten.' glimlacht hij en ik doe wat hij zegt.

Ik gil zacht als de bank verder inzakt dan dat ik verwachten en kijk verward naar de zachte bank.

'Je hoeft niet bang te zijn,' lacht Luke. 'De bank eet je echt niet op.'

Ik schud lachend mijn hoofd. 'Niet? O, natuurlijk niet. Het is al lunchtijd geweest.'

We beginnen alle twee nog harder te lachen. Ik krijg tranen in mijn ogen, ook al is het niet zo heel grappig. Wat heb ik dit gemist. Wat heb ik die onzin grappen gemist. Wat heb ik het lachen gemist. Wat heb ik Luke gemist.