Rejects 2

Hoofdstuk 33

'Wat vind je ervan?' Michael komt langzaam naar me toegelopen terwijl hij de kamer nog een keer doorkijkt. Ik kijk uit het grote raam in de woonkamer naar beneden en begin zonder dat ik het echt door heb te glimlachen. Het huisje is echt super leuk.

'Het is perfect,' fluister ik. 'Niet groot, maar dat hoeft ook niet.'

Michael knikt. 'Ik vind de woonkamer met het uitzicht heel mooi.' Hij zet nog een stap dichterbij en staat nu vlak achter me. Ik voel zijn warme lichaam bijna tegen die van mij en ik ril. Ondanks dat ik Michael echt gemist heb, weet ik niet zo goed wat ik wil. Ik weet niet of ik dit wel wil. Toch laat ik het toe wanneer hij zijn armen om me heen slaat. Het voelt ergens ook wel weer heel veilig. Het voelt vertrouwt, ook al weet ik dat hij niet voor altijd kan blijven.

'De badkamer met douch is ook perfect. Het huis is modern en wit, maar toch is het ook gezellig. Ik zie mezelf hier wel wonen.' Ik druk me stevig tegen Michaels borst aan.

'Ondanks dat de keuken grenst aan de woonkamer is het toch groot. Daarbij heb je ook een extra kamertje, wat je als logeer kamer kunt gebruiken. Zo kan ik altijd bij je op bezoek komen.'

Ik dwing mezelf om te glimlachen, maar het werkt niet helemaal. Michael ziet dat ik mijn glimlach forceer.

'Wat is er aan de hand? Vind je het niet leuk?' Hij wrijft een keer door mijn haren heen. Ik sluit mijn ogen en adem een keer diep in. Het is goed om met mensen te praten. Als ik niet zeg wat er in me omgaat weten mensen dat ook niet.

'Het is raar hoe het allemaal gelopen is.'

Als ik de plotselinge pijn in Michaels ogen zie heb ik meteen spijt van wat ik gezegd heb.

'Het is niet jou fout.' Probeer ik, maar Michael schudt zijn hoofd.

'Het is allemaal mijn schuld. Zonder mij zou je nou gewoon nog thuis bij je ouders zijn. Door mij moeten zij jou nu missen. Door mij moet jij hen nu missen. Door mij ben je nu hier.'

'Michael...' zeg ik, maar hij luistert niet.'

'Nee, je kan niet zeggen dat dat niet waar is, want het is wel waar. Als ik er nooit was geweest was alles veel beter voor je geweest.'

Ik begin te lachen van de zenuwen en schud mijn hoofd triest. 'Denk je dat echt?' Ik kijk achterom en zie dat Michael op zijn lip bijt.

'Michael, dat is echt niet waar. Geloof me alsjeblieft. Zonder jou, jullie, zat ik nu waarschijnlijk nog steeds opgesloten op mijn kamer. Zonder jullie had ik helemaal geen vrienden en was ik alleen met mijn gedachtes. Nu kan ik tenminste leven. Door jou kan ik tenminste een echte tiener zijn.' Ik draai mezelf om in zijn armen en kijk hem aan.

'Je hebt meer voor mij gedaan dan iemand ooit zal doen.' Ik denk meteen aan Tom en krijg tranen in mijn ogen. Ben ik aan het liegen?

'Ik heb je gemist.' fluistert Michael.

'Ik jou ook.' zeg ik oprecht. Dit is geen leugen. Ik heb hem gemist.

Michael kijkt me aan. Zijn ogen schieten naar mijn mond en voordat ik het weet drukt hij zijn mond op die van mij.

'Ik ben nooit gestopt met denken aan jou.' Fluistert hij tegen mijn lippen aan. Ik voel hoe ik ongewild moet glimlachen.

'Ook niet als je in een grote arena stond vol gillende meisjes?'

Hij pakt mijn gezicht vast en bekijkt het even van een afstand. Een kleine glimlach speelt rond zijn lippen.

'Natuurlijk niet,' zegt hij glimlachend. 'Nooit.'

'Nooit?' vraag ik lachend. 'Werd je daar niet een beetje moe van?'

'Misschien,' zegt hij grappend. 'Maar dat zal ik jou niet vertellen.'

Plotseling bedenk ik me iets. Meteen is de glimlach op mijn gezicht verdwenen. Michael ziet het ook.

'Wanneer moet je weer weg?' De woorden blijven even steken in mijn keel en ik kan ze bijna niet uitspreken.

'Wees maar niet bang,' zegt Michael kalmerend. 'Ik ga voorlopig nog niet weg.'

Verbaasd kijk ik hem aan. 'Blijf je hier?'

Michael probeert te glimlachen. 'Voor even ja.'

'Hoezo?' Vraag ik verbaasd, omdat ik niet verwacht had dat hij zou blijven.

'Dit was de laatste stop op onze promotietour. We zouden nu eigenlijk naar huis mogen, maar dat doe ik niet.'

'Michael,' zeg ik geschokt. 'Je moet wel naar huis gaan nu het kan!'

Michael pakt mijn hand vast en knijpt er even in. 'Je dacht toch niet dat ik je zo makkelijk weer zou laten gaan?'

Ik voel een steek door mijn buik heen gaan.

'Ik blijf hier,' vervolgt hij. 'We hebben nog tot na de kerst vrij, dus ik kan nog lang thuis zijn.'

'Gelukkig,' zeg ik oprecht blij. Ik weet gewoon dat hij zijn familie heel erg mist en andersom waarschijnlijk ook. Het is voor hem ook belangrijk om gewoon naar huis te gaan.

'Ik wil nog heel even van je genieten.' Michael slaat zijn armen weer om mij heen.

'Dat mag,' fluister ik tegen zijn borst aan. Dat mag.