Rejects 2

Hoofdstuk 37

'Michael?' Zachtjes sluit ik de hotelkamer deur achter me. Als Michael iets hoort kijkt hij op. Zijn gezicht is dof en gesloten. Ik zie dat hij gehuild heeft en voel me meteen schuldig. Michael zou niet moeten huilen om mij. Hij verdient zoveel meer dan ik. Als hij ziet dat ik het bent springt hij op van het grote bed waar hij zojuist nog op had gezeten. Hij komt naar me toegerend en trekt me in een grote knuffel.

'Camille!' Schreeuwt hij zo hard dat het pijn doet aan mijn oren. 'Je bent er weer, ik was zo bezorgd.'

Michael pakt mijn hoofd vast en wil me een kus geven. Ik daarentegen laat dat niet toe en draai mijn hoofd weg.

'Michael,' zeg ik zacht. 'Ik denk dat we even moeten praten.'

Michael kijkt me verbaasd aan. Ik zie dat zijn gezicht vertrekt van de pijn, maar ik mag me nu niet tegenlaten houden. Dit is het beste. Dit is het beste voor ons alle twee.

'Waar ben je geweest?' Michael gaat weer terug op het bed zitten en ik volg zijn voorbeeld.

'Ik had even frisse lucht nodig.' glimlach ik zwakjes.

'Je hebt toch niets doms gedaan?' Michael kijkt me bezorgd aan.

Ik schud half glimlachend mijn hoofd. 'Tijden zijn veranderd.' mompel ik. 'Ik ben veranderd.'

Michael zucht even en kijkt me daarna aan. 'Ik ben ook veranderd,' concludeert hij dan. 'Vind je ook niet dat dit alles veranderd is?' Hij zwaait met zijn armen om zich heen en kijkt de luxe hotelkamer rond. 'Ik weet al waar dit heengaat,' zegt hij. 'Ik zal je niet tegenhouden. Ik ben dom geweest, ik had je nooit moeten komen opzoeken.'

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dit is niet jouw schuld. Jij kon toch ook niet weten dat ik in Nederland was?'

Michael haalt zijn schouders op. 'Misschien had ik dat wel moeten weten. Ik had je nooit mogen laten gaan in de eerste plaats, vanaf toen ben ik je namelijk verloren. Ik ben je verloren en heb je nog steeds niet terug gevonden. Je bent inderdaad veranderd Camille. Je straalt zoveel meer zekerheid uit dan een paar jaar geleden. Je bent opgegroeid, je bent een vrouw geworden.'

Ik bloos even bij het horen van zijn lieve woorden. 'Dankjewel,' zeg ik zachtjes. 'Dat is erg leuk om te horen.'

Michael glimlacht naar me. 'Het is waar.'

'Jij bent ook veel veranderd,' lach ik. 'Je hebt spieren, je hebt tattoos en je hebt gekleurd haar!'

Michael lacht met me mee. 'Is dat het enige wat je kan zien?' vraagt hij zogenaamd gekwetst.

'Natuurlijk niet, je bent je een echte man geworden.' Zeg ik terwijl ik hem een zachte duw tegen zijn arm aangeef. 'Je bent opgegroeid tot een echt voorbeeld voor mij en vele anderen. Ik denk dat jij met trots kan zeggen dat je jezelf eindelijk gevonden hebt.'

'Ik loop niet meer in de schaduw van Luke,' zegt hij trots. 'Ik ben een eigen persoon. Er zijn mensen die naar me opkijken, die net zoals mij willen zijn. Het voelt raar om in het middelpunt te staan, maar het voelt goed.'

Het was even stil tussen ons, daarna ging Michael weer verder.

'De foto staat op het internet hè?'

Ik zucht een keer diep en bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden. 'Ja,' krijg ik er nog maar net uitgeperst. 'Ze zijn er weer.'

Michael draait zich plotseling om en pakt mijn hand vast. 'Het spijt me zo,' zegt hij nogmaals. 'Dit wilde ik allemaal voorkomen. Nu voelt het alsof ik voor niets je in de steek heb gelaten.'

Ik schud abrupt mijn hoofd. 'Niet is voor niets Michael,' zeg ik snel. 'Als jij niet weg was gegaan dan was ik nooit hier geëindigd. Dan was ik nooit zo sterk geweest. Als er iets is wat ik geleerd heb is dat niet voor niets is. Alles gebeurd met een reden. Misschien was dit wel mijn eindbestemming. Misschien was ik hier toch wel heen gegaan, ook al was alles anders gegaan.'

'Ben je bang?' Michael kijkt naar me op terwijl hij de vraag stelt.

'Ik ben zo ontzettend bang. Ik wil dit alles niet nog een keer meemaken. Toch zal ik het gevecht aan moeten gaan. Ik kan mezelf niet weer verstoppen. Wat gebeurd er als ik wegloop? Misschien zullen ze er dan weer achter komen. Ik wil niet mijn hele leven weglopen. Ik wil een leven opbouwen. Ik wil een leven opbouwen met iemand van wie ik houd.'

Michael glimlacht me triest aan. 'Met Tom.'

Mijn ogen schieten naar die van Michael. Ik kan niets meer zeggen. Langzaam doe ik mijn mond open, maar er komt geen woord uit.

'Ik zie wel hoe gelukkig hij je maakt. Het is mijn eigen fout, ik ben weggegaan. Daarbij kan ik jou niet gegeven wat hij kan. Ik kan niet constant bij je zijn. Ik zal je weer moeten verlaten, natuurlijk kom ik dan wel bij je terug, maar ik zal weg zijn. Ik zal veel weg zijn. Dat wil ik niet voor je Camille. Ook ik heb hier over nagedacht en in plaats van plotseling te vertrekken praat ik er nu met je over. Misschien is het beter als onze wegen hier scheiden. Ik bedoel, als jij dat ook wil. Ik zou het fantastisch vinden om vrienden te blijven, maar verder moet je denk ik hier je eigen leven opbouwen.'

Opgelucht haal ik adem. Het voelt alsof er een groot gewicht van mijn schouders afvalt. Michael vindt hetzelfde. We maken een keer geen ruzie. Onwillig begin ik te lachen.

'Wat?' vraagt Michael ook lachend.

'Dit is het serieuste onderwerp dat we ooit hebben besproken en dat nog wel zonder ruzie.'

Michael lacht met me mee. 'Misschien is dit dan ook wel de juiste keuze.'

'Beloof je me dat we vrienden blijven?'

Michael knikt. 'Beloofd! Daarbij, die Tom is echt een goede gast. Ik weet zeker dat je gelukkig met hem wordt.'

'Als hij me nu nog wil.' mompel ik.

'Natuurlijk wel, je bent geweldig.' knipoogt Michael.

'Michael ik ben zo blij.' Een eenzame traan glijdt over mijn wang heen. 'Ik ben zo blij dat we hier uit zijn gekomen. Ik dacht dat je boos zou worden.'

'Ik zou nu eigenlijk moeten zeggen dat ik nooit boos zou worden, maar dat zou ongeloofwaardig zijn. We hadden praktisch altijd ruzie.'

Ik lach en geef Michael spontaan een knuffel. 'Maar dat is vanaf vandaag afgelopen. Nu we vrienden zijn hoeven we ons daar helemaal niet meer druk om te maken.'

'Inderdaad.' Michael knuffelt me terug en laat me daarna weer los. Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan en wijst naar de deur. Ik kijk hem verbaasd aan, niet wetende wat hij bedoeld.

'Waar wacht je nog op?' vraagt hij. 'Ga snel naar Tom toe!'

Ik spring op nadat ik Michael nog een snelle knuffel heb gegeven.

'Ik blijf van je houden, dat weet je toch?'

Michael knikt. 'Ik blijf ook altijd van je houden. Ik ben er altijd voor je, alleen vanaf nu op een andere manier.'

'Dankjewel voor alles wat je voor me betekent heb Michael.'

Michael glimlacht. 'Camille, jij ook bedankt voor alles wat je ooit voor me gedaan hebt. Ga nu gelukkig worden!'

En met die woorden liep ik de hotelkamer uit op weg naar Tom. Dit was mijn laatste stop van de avond. Dit was mijn belangrijkste stop.