Escaping Mr. Devil

THIRTY FIVE: The Truth

KENT's POV

Bad boy...

Yan ang tawag ng marami sakin. I drink, i smoke, I party, i cuss, I get into fights. I am self destructive.

But these past few months I've changed. Sabi sakin ni mom dati, someone will come into our lives not to change us but to be the reason for us to change. She will accept us for who we are but just looking at her makes us want to be worthy of her, to deserve her.

And yes she's the reason.

Totoo nga yung sinabi nila na hindi natin mapipili yung taong mamahalin natin. Eh pucha! I have all the reasons to hate her. She's not smart. She's so slow. She's a nagger. She's weird. She's allergic to everything that I want. She slaps me and she even kicked me twice. She always call me devil. She took away the person I THOUGHT i love. Kaya nga kahit ilang beses kong isipin kung paano ako dumating sa punto na'to, hindi ko padin alam ang sagot.

Ang alam ko lang eh dumating nalang ang isang araw na hindi na siya matanggal sa isip ko. Na gusto ko lagi ko siya nakikita, lagi ko siya nakakausap. I just woke up one day na hindi ako mapakali pag nakikita ko siyang umiiyak, na kailangan ko siya laging protektahan hanggang dumating  sa point when I can't stop myself from kissing her.

Ilang beses kong pinigilan yung nararamdaman ko. Ilang beses kong binalewala yung pagbagal ng mundo ko pag nakikita ko siya, yung pagwawala ng puso ko pag tumatawa siya. Tang*na ang bading pero totoo pala yun. Yung slow mo. Ang slow lang niya kasi talaga para hindi mapansin yung mga ginagawa ko.

I once told her that she can never fall in love with me because I will never fall in love with her but what she doesn't know is that I am already falling. Nahulog na ako nun sakanya. But I have to give her up. Cause she's in love with my bestfriend and I am fulfilling her wish when we were kids.

*Flashback*

"Bata pwede ba akong sumali sainyo?" Tanong ko. Minsan lang kasi ako makalabas ng bahay. Pinilit ko lang yung yaya ko na dalhin ako dito sa playground.

"Hindi pwede! Tagutaguan yung laro namin at di ka pwede dun kasi bulag ka!!!" Sabi nung isang bata.

"Ahhh! Bulag!!! Bulag!!!" Tapos narinig kong nagtawanan silang lahat.

Hindi ko sila nakikita pero alam kong hindi nila ako gusto dahil bulag ako.

Wala akong nagawa kundi umiyak nalang.

"Tigilan niyo siya!" Bigla akong nakarinig ng boses ng batang babae. "Bata ayos ka lang ba?" Nilapitan niya ako tapos pinunasan niya yung luha ko.

"Oy kayo! Ang sasama ng ugali niyo. Eh ano naman kung hindi siya nakakakita? Kayo ba? Nakikita niyo ba yung mga sarili niyo? Ang sasama kaya ng ugali niyo!"

"Bata tama na yan. Kasalanan ko naman. Hindi naman talaga ako makakasali sakanila maglaro." Pagawat ko dun sa batang babae.

"Tara na nga. Tayo nalang yung maglaro." Sabi niya tapos hinatak niya ako kung saan.

"Ayan upo ka." Inalalayan niya akong umupo. Ang bait naman niya. "Bakit magisa ka lang? Alam ko bang delikado magisa?"

"Yung yaya ko kasi may binalikan lang sandali sa bahay namin. Salamat pala sa pagtatanggol sakin."

"Wala yun. Alam mo ba kung anong ayoko sa lahat?" Tanong niya.