Destined with the Bad Boy

Chapter 31

Chapter 31

Sorry

Hinawakan ni Lola yung kamay ko at yung kamay ni Dominic. Ikinagulat namin iyon at panigurado ng buong barkada.

"Bagay na bagay talaga kayong dalawa. Ano, nasa inyo pa din ba yung couple keychain?" Tanong pa ni Lola.

Gusto ko nang maglaho na lamang ngayon na. How could I explain this to Apxfel?!

I can see him burning right now.

The next thing I knew, naglakad na si Apxfel palayo kaya naman tumakbo ako para sundan siya.

"Apxfel! Apxfel!" paulit-ulit kong sigaw habang hinahabol siya.

"Ano, Abigail? Ano?!" Clearly, he is raising his voice.

"Apxfel, let me explain. Iyon? Wala  'yon. Please." Sabi ko dito pero tinignan niya lang ako. Kaya naman mag salita ako ulit.

"Naaalala mo ba yung araw na nakita mong nag yakap kami ni Dominic sa harapan ng bahay ko, akala mo non siya yung sinagot ko. Diba? Nag punta ako sakanila para sabihin na ikaw ang mahal ko. Pero bago ko pa nasabi yon dinala niya ako dito. Yun lang yun. Maniwala ka."

"Ano sabi mo, Abigail? Wala lang 'to? E kung wala lang bakit hindi mo sinabi sakin ha? Bakit wala kang sinabe?!" I can sense na pinipigilan niya ang sarili niya. Nararamdaman ko na ayaw niya din itong ginagawa niya ngayon.

"Ano? Magsalita ka, Abigail. Kanina diba tinanong kita, hindi ka sumagot.. Ay teka hindi pala. Hindi ka sumagot kasi sumingit si Dominic kanina. At sinakyan mo yon. Nag mukha pala akong tanga. Ang galing." Tumalikod ito kaya naman hinawakan ko yung braso niya.

Malapit na yata akong maiyak, but I try my best not to.

"Apxfel hindi, hindi ganon. Please. Hindi ko sinabi kasi.. Kasi natakot ako, natakot ako na mangyari 'to eh. Na magalit ka. Na masira yung araw natin na 'to. I'm sorry." Wala siyang imik.

"I'm sorry. Promise, gustong gusto ko talaga sabihin kanina pero hindi ko magawa."

Lumapit na sa amin sila Zimmer. I can see Dominic, he looked so worried.

"Umuwi na tayo." Sabi ni Apxfel at nauna na siyang nag lakad palayo.

The ride back home is so silent. Ni hininga yata wala akong marinig. Walang nag sasalita, walang nag papansinan.

Zimmer tried to lighten up the mood nung bigla siyang nag tanong kung ano daw yung nasakyan namin na the best. But no one answered, except Paui of course.

Then all remain silent hanggang makauwi na kami ng kanya kanya naming bahay.

Nung bumaba ako ng sasakyan ni Zimmer, bumaba din si Axpfel.

Walang usap usap, hinatid lang ako nito sa pinto tapos umalis na siya. I can't help myself not to cry. Mali kasi akong talaga. I could have just told him, but I didn't.

Kinuha ko agad ang phone ko sa bag ko.

Ingat ka pauwi. I'm really sorry.

I typed those words and then I send it to him.

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako, at umaga na din. Chineck ko agad yung phone ko para tignan kung may message si Axpfel sa akin, but there is none.

I felt a pang in my chest.

Bakit kasi hindi ko na lang sinabi? Mas okay na yung nagalit siya nung una pa lang, kesa ganito para pa akong nag sinungaling na hindi sakanya. Ewan.

Lagi talagang nasa huli ang pagsisisi.

Ayokong bumangon sa kama ngayong araw. At buti na lang walang pasok. Nakakatawa nga, kakasimula lang nung klase pero ito 3 days daw na walang pasok.

Nakatingin lang ako sa phone ko, inaantay siyang mag text. Gusto ko nga siyang tawagan pero I don't have the guts to do so.

Kumulo na yung tiyan ko kaya naman napag disisyunan ko ng bumaba.

Kinukusot kusot ko yung mata ko papuntang kusina ng maaninag ko si Apxfel.

Tinitigan ko pa ito ng mabuti. Si Apxfel nga!

May hawak siyang banner na may nakasulat na SORRY. And he looks so sincere na para bang bata na walang muang.

"I'm sorry." He said. And all things break lose.

Tumakbo ako sakanya at yinakap ko siya.

"No. I'm sorry. I'm really sorry." Sabi ko dito.

Bumitaw na kami sa yakap.

"Na realize ko na mali yung ginawa ko, I shouldn't raised my voice. I shouldn't have talked to you that way. I'm sorry." He said pleadingly.

"That's okay. Wala kang kasalanan. I should be the one who is apologizing and.." Hindi niya na ako pinatapos.

"No. You're right, wala lang 'yon. Nakinig dapat ako sayo kagabi but I insisted. I'm sorry." He said and kisses my forehead.

"Dominic even texted me last night. Ngayon lang ako nag reply, sabi ko okay na 'yon. Okay naman talaga pero ewan ko kasi kahapon the feelings are all damn different." Dagdag pa niya.

"Wag ka na mag sorry, kasi sa ating dalawa, ako yung dapat na mag sorry." I said and looked at him intently.

"Bati na tayo please?" He pleaded. Tumango ako dito. Para kasing siya pa yung may kasalanan kahit na ang totoo ay ako, iba ka talaga Apxfel.

Nagulat pa ako nung makita ko yung mga pagkain. Binilhan niya ako ng grocery at may breakfast na din sa lamesa. Is he even real?

Nung nagpaulan yata si Lord ng ka-sweetan sinalo niya na lahat.

All I could do is smile, while my heart is jumping like a crazy duck.