Destined with the Bad Boy

Chapter 80

Chapter 80

Burden

I hate the feeling.

Iyong hindi magawa ni Apxfel ang mga dapat niyang gawin dahil sa akin. Hindi niya rin magawa ang mga gusto niya... dahil ulit sa akin.

Biglang pumasok si Apxfel sa kwarto ko. Nakita niya akong nakaupo sa kama kaya naman umupo rin siya doon.

"Are you okay?" heasked.

Tumango ako sa kanya. "Nandyan pa si Bobbie?" tanong ko pa.

"Wala na, nag paalam na din siya nung-"

"You don't always need to go home early, you know. Kung may kailangan kang gawin. Gawin mo. Kung may gusto kang puntahan, puntahan mo." pagputol ko sa kanya.

"Abigail... what are you saying?" nag tatakang tanong nito.

"I'm saying that you don't always have to stay with me!" I exclaimed.

Hindi ko alam kung bakit ako napasigaw. Bigla na lang lumabas sa akin.

Halata sa kanya na nabigla siya.

"But I want to stay with you, Abigail... Ayaw mo ba?"

Nakita ko naman agad sa kanyang emosyon ang lungkot.

"Hindi ganoon. It's just that, ayaw kong maging hadlang sayo." giit ko.

"Hindi ka hadlang sa'kin. Sino ba ang nagsabi sayo niyan?"

"Kahit naman sabihin mong hindi, 'yun pa rin 'yung nararamdaman ko. Na hadlang ako sayo. Dahil 'yun naman kasi ang totoo, e."

Natahimik na lamang siya.

"Kagaya kanina, nalimutan mo 'yung group meeting niyo. Sayang. Ang saya pa naman daw sabi ni Bobbie." I said in a sarcastic tone.

"Ang totoo niyan, hindi ko maman talaga nakalimutan." saad ni Apxfel.

"Then why you didn't go?"

"Priorities."

Napatigil na lang ako sa kanyang sagot.

"Matutulog na ko." sabi ko na lang tapos ay nahiga na.

Hindi ko na siya pinansin hanggang sa mga sumunod pang araw. Nag papaalam siya pag papasok na siya, tumatango lang ako lagi.

Pag-uwi naman niya ay kumakain kami tapos iyon na. Pumapasok na agad ako sa kwarto at sasabihin na gusto ko nang magpahinga.

Alam kong alam niya na may mali, pero hinahayaan niya na lang ako. Marahil ayaw niya na makipagtalo pa.

I sighed.

Bumangon ako sa pagkakahiga ko ng makaramdam ako ng hapdi sa aking dibdib.

It's like my heart is getting pounded. Ang hirap huminga...

Parang unti-unting kinukuha nag kakayanan ko upang huminga.

-

Nagising na lamang ako na nasa ospital na.

Nang makita ko na nag-uusap si Doc at si Apxfel, ipinikit ko agad ang mga mata ko.

"She's getting weaker and weaker, Christan." rinig kong sabi ni Doktora. "She need surgical operation as soon as possible. Her next attack could be more fatal.."

"Doc, paano ba mas mapapabilis ang pag kuha ng donor?" tanong naman ni Apxfel.

"I'm sorry. Pero wala tayong magagawa kung hindi ang mag hintay lang." sagot ni Doktora.

Apxfel suddenly cussed. And that is the last thing I heard.

Unti-unti kong iminulat iyong mga mata ko.

Nakita ko si Apxfel sa couch at hindi ko na maipinta ang mukha niya.

Nung makita naman niya akong gising na, his face lighten up a bit.

"Hi, beautiful." he said.

I remember that every time I woke up in the hospital... ang lagi niyang bungad sa akin ay kung kamusta ako o kung okay ba ang pakiramdam ko. Pero ngayon, he just said hi.

I guess even him knows that I am not okay...

Hindi ako sumagot kaya naman nag salita siya ulit.

"Ang sabi ni Doc, hindi ka na daw muna pwedeng umuwi. You need to stay here." saad nito.

I knew that... I'm dying, that's why I can't go home.

Tumango lang ako.

"Malapit na ring umuwi sila Tita. Don't worry, hindi ko na muna sasabihin sa kanila. Sasabihin ko na lang kapag nakarating na sila dito." sabi pa ni Apxfel.

Tumango lang ulit ako at saka pumikit na.

Kunwari na lang ay inaantok ako... kahit na ang gusto ko lang talaga ay ang makapag isip-isip.

I want to think about things.

Minsan kasi ay parang pinaglalaruan na lang kami ng tadhana. How all this time, we keep on meeting each other.. But it keeps separating us as well.

Nalaman ko na rin na nagkapalit kami ng resulta ni Apxfel doon sa health test na ginawa sa PringeWood.

One time, bumisita si Calix sa bahay. And it turn out na ibabalita niya kay Axpfel na kakasuhan na iyong mga tao sa ilalim nung test na 'yun. Napatunayan na kasi na nagkapalit talaga kami ng resulta accidentally.

Ayaw pa nga nila sabihin sa akin nung una. Pinilit ko lang sila.

Nagulat ako ng malaman ko. Who wouldn't? Gaya ng sabi ni Apxfel.. what happened was so fucked up.

Pero wala na naman kaming magagawa dahil ito na iyong mga nangyayari ngayon.

We can't change anything. We can't turn back time.

Almost 3 days had past simula nung ma-admit ako dito sa ospital... bukas din narito na sila Mommy.

Totoo nga ang sabi ni Doc. Nang hihina na talaga ako.. para bang mas lumalala kada araw. Nahihirapan na din akong kumilos at gumawa ng mga bagay mag isa.

Ito na yung phase na nararamdaman kong.. pabigat ako. Lalo na kay Apxfel.

Nag paalam siya kanina para bumili ng makakain kaya naman mag isa lang ako ngayon.

I suddenly felt thirsty. Kaya naman nung makita ko 'yung baso ng tubig sa side table.. sinubukan ko itong kunin.

Medyo malayo at hindi ko maabot pero sinubukan ko pa din ng sinubukan.

Naabot ko na yung baso pero hindi ko iyon nahawakan ng maigi kaya naman nahulog 'yun at nabasag.

Sakto naman na dumating si Apxfel.

Nakita niya agad yung basag na baso kaya lumapit siya agad sa'kin.

"Are you hurt? Okay ka lang ba?" Alalang tanong nito.

Hindi ko alam ang dapat kong isagot sa mga oras na 'yon. Pero malinaw na malinaw sa akin na dapat ako naman ang mag protekta sa kanya.

Unti-unti kong ibinuka ang aking bibig.

"Let's break up." I said.