Verraad // Niall Horan

Hoofdstuk 29

Naast het paar gekwetste ogen staan Leona en Liam allebei te kijken met hun mond open, geschokt dus met andere woorden. Ik sla mijn ogen neer. Waarom zou ik mij schuldig moeten voelen? Hij heeft mijn hart gebroken, ik niet de zijne. Ik heb alle recht om iets nieuws te starten en het "Niall hoofdstuk" af te sluiten. Ik kijk in de mooie bruine ogen van Ryan die me glinsterend aankijken. Weliswaar dronken. Ik ben zelf wat aangeschoten dus vind ik alles wat hij doet niet erg. Ook niet wanneer zijn handen afdwalen naar mijn achterwerk. Om eerlijk te zijn, ik geniet er wel van. 

Toch voel ik iets toen mijn ogen Nialls ogen ontmoetten. Het was alsof de afgelopen zomer als een klap terugkwam en ik alles opnieuw beleefde. De goede dingen. De kleine dingen. Zelfs het kleinste gebaar. De manier waarop Niall zijn hand door zijn haar strook. Zelfs daarvan kreeg ik de kriebels in mijn buik. 

Ik laat mijn blik voorzichtig kijken naar de plaats waar Niall nog niet zo lang geleden stond. Alsof hij mijn gedachten kan lezen, haalt hij zijn hand door zijn haar. Deze keer niet puur van geluk maar van een pure teleurstelling. Liam geeft Niall een klopje op zijn schouder en fluistert wat in zijn oor. Leona glimlacht gewoon naar me, net alsof ze weet wat mijn plan is. Dat is het probleem, ik heb geen enkel plan of iets anders. Ze moeten nu ook niet denken dat ik Niall terug zou nemen. Wat denken ze wel niet, dat ik gewoon vergeef en doorga met mijn leven en alles vergeet? Niet dus. Al zeggen ze dat niet, ik hoor het hun bijna denken. 

'Ik moet even naar het toilet, ik ben zo terug,' fluister/roep ik in Ryans oor. Ik prop mezelf tussen de mensen die plezier maken. Hun leven lijkt nu zo aantrekkelijk om te leven op dit moment. Geen zorgen om niets. Waarschijnlijk allemaal even gelukkig. 

Ik ben terug de in de grote hal. Rechts van me zijn er trappen die leiden naar een bovenverdieping, links van me is de deur. Aan de overkant is een deur die op slot is. Ik besluit om maar de trappen te nemen naar boven waar er hopelijk een badkamer is met een toilet. 

Er is een lange gang met veel deuren. Ik open de eerste deur aan mijn linkerkant en hoop zo hard dat het geen verkeerde ruimte is. Een opbergkast, heb ik even geluk. Ik leg mijn hand al op de deur er recht tegenover en ik heb geluk, het is een badkamer. Alleen zat er een jongen met blond haar op de wc-bril met zijn handen in zijn haar, zijn schouders schokkend. 

'Uhm, sorry,' mompel ik. Voor ik mij wil omdraaien kijkt de persoon met het blonde haar op. Dit kan je niet menen... De rode ogen van Niall kijken mij aan. Zijn ogen worden direct groot als hij ziet wie er is binnengekomen, mijn ogen trouwens ook. Het deed me even iets om hem daar zo gebroken te zien zitten.

Ik draai mij om en wil naar buiten lopen maar zijn hand grijpt mijn arm vast. 'Voor een laatste keer zodat alles geen pijn meer doet, alsjeblieft,' smeekt Niall. Een traan dwaalt van zijn gezicht naar beneden waar die uiteindelijk zal open spatten en een miniscule plas zal achterlaten op de dure grond. 

Hij leunt in en kust me vol liefde op mijn mond. Even laat ik mij meeslepen en kus hem terug. Even was ik al die tijd vergeten hoe goed het voelde om zijn lippen op de mijne te hebben. Ik verman me en wrik me los. 'Jij bent degene die me pijn heeft gedaan dus laat me met rust en achtervolg me niet steeds in mijn leven!' roep ik. Tranen maken mijn zicht wazig, maar ik weiger om ze te laten ontsnappen van mijn ooghoeken. 'Het spijt me...' fluistert zijn stem gebroken. 

Ik schud mijn hoofd en draai mij om. Ik loop weg en laat mijn tranen hun vrije loop. 'Je zal het snappen,' hoor ik hem nog snikkend zeggen. 

Waarom doet hij me dit aan? Ik was eindelijk over hem, denk ik, en dan moet hij me kussen om dan alle gevoelens terug te laten komen. Ik loop naar buiten, mensen omver lopend. Daar ben ik een kei in.

Blijkbaar ben ik de tuin ingelopen. Er is niemand, gelukkig. Even de tijd om te kunnen bekomen. Er staat een boom wat verderop waar ik me tegen laat vallen. Ik glijd met mijn rug langs die boom om te zitten en snik. Als hij wil dat ik het snap, dan moet hij dat zeggen. Misschien kan ik het dan wel begrijpen, maar waarom moet hij mij dan laten afzien? Nog een tiental waarom-vragen gaan door mijn hoofd. 

Was de nacht maar al voorbij...

A/N

VAKANTIEEEEEEE! Eindelijk gedaan met de examens! Vrijdag achter mijn rapport... Daar heb ik nu dus geen zin in want ik heb er echt geen idee van of het goed of slecht zal zijn, hopelijk goed! Ik zit vol met inspiratie vandaag! Ik kon vannacht zelf niet slapen van de ideeën! Waardoor ik nu keimoe ben, maar ja. Ik heb ook een idee voor een nieuwe fanfictie met Harry, wie zou het lezen moest ik het publiceren? Ik weet dat dit stukje wat aan de korte kant is, sorry daarvoor!

Gisteren was het hun laatste optreden voor een tijdje... Achttien maanden... Ze verdienen het zo hard, maar het voelt toch ook wel een beetje raar aan om eerlijk te zijn. Hopelijk zijn ze na die tijd terug alsof ze nooit weg zijn geweest! 

Stem/reactie?

Loves, LittleDreamerAxelle