Verraad // Niall Horan

Hoofdstuk 46

Een maand later...

'Niall, geef mij eens die doos aan als je wil?' vraag ik gestrest. Zonder morren geeft Niall me de doos aan. Alles is goed gegaan de voorbije maand. Niall heeft met momenten nog last van afkickverschijnselen. Het is niet leuk om het te zien, maar het is beter dat hij ervan blijft.

We hebben samen besloten om samen te gaan wonen. Het geloop tussen mijn appartement en zijn huis begon ons tegen te steken. In zijn huis hebben we ook alle ruimte dat we nodig hebben, in tegenstelling tot mijn klein appartement.

Momenteel zijn we mijn kleren aan het uitpakken. Ik open de doos en begin mijn kleren in de te grote kleerkast te leggen. Ik hang een hemdje op aan een kapstok en voel zijn armen rond mijn middel slaan van langs achteren. Hij drukt een paar zachte kusjes in mijn nek. Een zucht verlaat mijn lippen, voldaan.

'Niet nu, schat,' klaag ik. Niall trekt zich er niets van aan en blijft me maar kusjes geven. Ik draai mij voorzichtig om zodat ik hem aankijk. Zonder aarzelen begint Niall me hevig te kussen. Ik kus hem terug maar trek me na een paar seconden terug. 'Eerst nog uitpakken, anders komt er niets meer van in huis,' zeg ik met een knipoog.

'Ik wil jou anders wel uitpakken,' zegt Niall wiebelend met zijn wenkbrauwen. Ik sla hem zachtjes en kijk hem streng aan. 'Volgende doos,' beveel ik nep streng. 'Ja, mevrouw,' zegt Niall en doet een groet met zijn hand, net zoals matrozen doen als ze luisteren naar hun kapitein. Ik lach eventjes maar ga dan weer verder met wat ik bezig was.

Vijf dozen later met nog andere spullen, zijn we eindelijk klaar. We hebben juist foto's en wat beeldjes dat ik niet over mijn hart kon krijgen om ze weg te gooien, uitgepakt en een plaats gegeven in de woonkamer. Ik laat mij zuchtend vallen in de zetel. Niet veel later volgt Niall mijn voorbeeld en ploft naast mij neer. 'Hehe,' zeggen we juist op hetzelfde moment. We kijken elkaar aan en schieten dan in een lach.

'Kom eens hier,' fluistert Niall terwijl hij zijn armen openhoud zodat ik tegen hem kan zitten. Of beter gezegd half op hem. Ik krul me op tegen hem en hij sluit zijn armen om me heen. Zachtjes drukt hij een kus in mijn haar.

'Ik kan je niet genoeg bedanken dat je nog niet van me bent weggelopen,' zegt Niall zachtjes. 'Zoals ik al zo vele keren je heb vertelt, ik zou niet weten waarom,' glimlach ik. Hij kijkt me aan en glimlacht. Hij kust me. Ik denk dat ik nooit zijn lippen gewend zal raken. Ze zijn zo zacht, maar ook zo ruw. Kwetsbaar, maar ook onverwoestbaar.

Zijn handen gaan onder mijn t-shirt en verkennen mijn huid, alsof hij de weg nog niet kent. Snel doet hij mijn t-shirt over mijn hoofd. 'Ik zal nooit kunnen wennen aan je mooiheid, het doet me iedere keer versteld staan,' bloost Niall. Ik giechel eventjes. Algauw zijn mijn gedachten weer bij wat we aan het doen waren. Ik trek ook zijn t-shirt uit. Niet veel later moeten ook onze broeken eraan geloven.

De heetheidsgraad begint juist heel heet te worden tot dat de bel het moet verpesten. Haastig doen we onze kleren terug aan.

De bel gaat een tweede keer en dan nog een derde keer. 'Ik kom!' roep ik geërgerd naar wie er ook achter de deur staan. Ik fatsoeneer mijn haar nog vlug en open de deur met een geërgerde glimlach. 

Elise staat met betraande ogen in het deurgat met een valies die naast haar staat. 'Elise?' vraag ik verbaast. 'Wat kom jij hier doen?' 'Oh, lief nichtje van me, mijn vriendje, sorry ex nu, heeft me buitengegooid en terug naar mama kan ik niet want ze vond hem niet goed genoeg voor mij en hij was verslaafd en ik weet niet waar ik terecht kan en ik dacht: 'Misschien heeft die oude vriend Niall wel nog wat plaats!' Is hij hier?' ratelt ze aan één stuk door. 

'Ja, ik ben hier. Wat moet je?' vraagt Niall geërgerd. 'Ik vroeg mij af of ik hier een tijdje kon logeren totdat ik een oplossing heb gevonden. Het zal voor niet lang zijn, hoor!' zegt Elise. Ik hoor gewoon dat ze medelijden wil opwekken, maar Niall, de goede kerel, heeft dat natuurlijk niet door en trapt er in. 'Natuurlijk mag dat,' glimlacht hij.

Mijn ogen sluit ik even van een kleine pijnscheut dat door me heen gaat. Waarom wil hij haar nu binnen nemen? Ik woon hier praktisch nog geen dag, dat weet ik, maar waarom kon hij dat nu niet even bespreken met me? Elise is en blijft nog altijd familie, maar met de geschiedenis van een aantal jaar geleden vertrouw ik haar nog altijd voor geen haar. Misschien ben ik gewoon bang dat er weer zoiets zal gebeuren. Ik heb vertrouwen in Niall, maar geen in haar. 

'Kom maar binnen,' nodigt Niall Elise uit. Wanneer ze binnen is gestapt geef ik een paar blikken aan Niall van hoe het toch mogelijk is dat hij haar hier laat. Hij verstaat mijn blikken niet en kijkt me vragend aan. Ik rol met mijn ogen.

'Jullie wonen hier echt mooi!' schatert Elise. Waarom ze daarmee moet lachen weet ik niet. Zo grappig is dat toch niet?

'Ik zal de logeerkamer voor je klaarmaken,' zegt Niall vrolijk. Hij loopt de trap op en gaat naar de logeerkamer.

'Nu we even alleen zijn. Ik zal je leven kapot maken.'

A/N

Hallo, lieve lezers! Het was de bedoeling dat ik dit stukje er een paar dagen geleden opgezet ging hebben maar blijkbaar was ik het vergeten te publiceren... *facepalm*

Eindelijk vakantie, ik geniet er zo hard van! Eindelijk even niet moeten denken aan huiswerk en toetsen, zalig gewoon! 

Wie zou de laatste zin hebben gezegd? Jade of Elise? Spannennnnnd. Ik hoop dat het een beetje goed is, ik moet er echt weer inkomen in het schrijven. :/

Ik hoop dat jullie een goede vakantie hebben! 

Stem/reactie?

Loves, LittleDreamerAxelle