Verraad // Niall Horan

Hoofdstuk 47

'Excuseer?' zeg ik geschrokken. 'Je hebt hem van mij afgepakt dus doe ik je nu hetzelfde aan. Je moest het maar niet gedaan hebben,' zegt Elise vijandig. Volledig van mijn stokje geblazen blijf ik haar aanstaren. Voetstappen die van de trap afgelopen komen, waarschuwen Elise dat Niall er zo weer is. 'Geen woord hierover tegen hem, of anders...'

'Zie zo, de kamer is klaar,' zegt Niall opgewekt en komt naast mij staan. Trots slaat hij een arm om mij heen en drukt een zoen in mijn haar. 'Ik zal mij gaan installeren, als jullie het oké vinden,' grijnst Elise vals.

'Super,' zegt Niall blij, de valse toon in Elise haar stem niet opmerkend. Of misschien negeert hij het gewoon. Elise loopt de kamer uit op weg naar boven.

Bezorgd kijk ik Niall aan. 'Je weet toch wel dat ze nu aan het acteren is?' 

'Ze is je familie en familie moet je altijd helpen!' zegt Niall neutraal. 'Vergeten dat ze ooit je lief was?!' roep ik bijna, totaal verontwaardigd. 

'Ooh, Jade is jaloers,' plaagt Niall. Hij komt dichter naar mij en trekt me in een liefdevolle knuffel. 'Ik hou enkel van jou,' fluistert hij in mijn oor. Een koude rilling trekt over mijn rug terwijl ik een heerlijk gevoel krijg in mijn buik. Tegelijk voelt het alsof hij ieder moment door mijn vingers kan slippen. 'Ik hou ook enkel van jou,' fluister ik terug. Een paar momenten later laat hij me los en kijkt in mijn ogen. Zijn mooie blauwe kijkers doen een zoo in me op hol slaan. Langzaam komt hij dichterbij en kust me liefdevol. Bijna voelt het alsof hij bang is dat mijn lippen zullen breken, alsof ze van porselijn gemaakt zijn. 

Ons romantisch momentje wordt onderbroken door een deur die opengaat in de woonkamer. 'Oh, sorry, ik wou jullie niet storen,' giechelt Elise. 

Ik rol met mijn ogen naar Niall. Gelukkig kan ze me niet zien doordat mijn rug naar haar toegedraaid is. 

'Wat eten we vanavond?' vraagt ze schaamteloos. Ze is hier letterlijk nog geen één dag en ze doet al alsof het haar rijkdom is.

'Stront met strepen,' zeg ik droog. Mijn mama zei dat altijd toen ik klein was om te lachen als ik vroeg wat we gingen eten. Nu bedoel ik het niet om ermee te lachen, ik zou het nog durven geven ook!

Niall barst in lachen uit en Elise begint ook te lachen, nep weliswaar.

'We eten spaghetti,' zegt Niall uiteindelijk wanneer hij uitgelachen is. 'We moeten wel nog boodschappen doen. Doe maar alsof je thuis bent,' glimlacht Niall. 'Dat doet ze nu al,' denk ik geërgerd. 'Ga je mee, schat?' vraagt Niall. 'Eerst mijn tas gaan halen,' zeg ik. 

Mijn tas ligt hoogstwaarschijnlijk nog boven in slaapkamer. Ik ga naar onze slaapkamer en hoop dat ik niet mis ben en dat m'n tas er werkelijk ligt. Zo niet, dan moet ik weer een zoektocht organiseren door het hele huis heen. Ik en spullen, soms gaan we niet goed samen.

Gelukkig heb ik gelijk en ligt hij aan mijn nachtkastje. Ik neem mijn tas en ga weer naar beneden. Ik open de deur naar de woonkamer, Niall is daar nog steeds, en zie dat Elise nog maar net niet plakt aan mijn vriendje. 

Ik kuch overdreven. 'Laten we gaan,' zegt Niall opgelucht. Hij neemt zijn autosleutels uit zijn broekzak en neemt met zijn andere hand mijn hand vast. Samen lopen we hand in hand naar de oprit waar Nialls zwarte Range Rover staat te blinken. Hij laat mijn hand los en meteen voel ik een lichte koude over me heen. Niall warmt me letterlijk en figuurlijk op. We nemen plaats, hij achter het stuur en ik aan de passagierskant. Hij start de auto en rijd weg van het prachtige huis, op weg naar een supermarkt. 

Na vijftien minuten meegezongen hebben met de radio - Niall deed stemimmitaties die me aan het lachen brachten - komen we aan bij de supermarkt.

'Misschien kan ik ondertussen achter de winkelkar terwijl jij de auto gaat parkeren,' bied ik aan. 'Is goed,' glimlacht hij. Niall zet me af bij de plaatsen waar de winkelkarren zich bevinden en haar een jeton uit mijn tas, na een zoektocht van twee minuten in mijn vuilbak aka tas, om een winkelkar te kunnen gebruiken. Eenmaal ik de winkelkar heb, is Niall al bij mij.